همسایه ای داریم که «کشاورزه» و گاهی «مسافر کشی» هم می کنه.
یه روز داشتیم مسیری رو با هم می رفتیم. مطلبی گفت که خیلی خوشم اومد و ذوق زده شدم و با خودم گفتم حتما باید این رو بنویسم؛ گفت:
«من کشاورزم!
وقتی که ما آب تو زمینمون ول می کنیم، تا چند روز بعد اثر آب هست، یعنی زمین و جوبای اطرافش گِله؛ و خب چند روزی طول می کشه که دوباره مثل روز اولش سفت و خاکی بشه.
با خودم فکر می کنم می بینم تو ماجرای حضرت موسی (علیه السلام)، که با اعجاز الهی دریا شکافته شد؛ یه معجزۀ دیگه هم اتفاق افتاده که ازش حرف نمی زنن!
اونم اینکه وقتی دریا کنار بره، طبیعتا کفِش خیسه!
میلیونها سال این حجم عظیمِ آب روی این زمین بوده، پس این زمین خیلی خیلی گِله و بنی اسرائیل نمی تونن اینطوری ازش رد بشن!
پس حتما خدا کف دریا رو هم براشون خشک کرده و اونا راحتِ راحت رد شدن...»
راست می گفت؛ طبیعتا این اتفاق باید افتاد باشه.
اما چیزی که برام خیلی جالب بود این بود که چرا من که این همه تا حالا ماجرای حضرت موسی (علیه السلام) و فرعون رو شنیدم و خوندم، تا حالا به این نکته دقت نکرده بودم؟!!
یکی از اساتیدم حرف جالبی می زد؛ می گفت:
«گاهی شما یه چیزی از آیه ای می فهمی که تا حالا کسی اون رو نفهمیده بوده، حتی مفسّرین بسیار بزرگ!»
قرآن برای همۀ ما، با هر سنّ و سواد و زاویۀ دیدی که داشته باشیم مطلب داره...
بعدا نوشت:
البته خود قرآن به این مطلب تصریح کرده. اونجا که میفرماید:
«وَ لَقَدْ أَوْحَیْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادی فَاضْرِبْ لَهُمْ طَریقاً فِی الْبَحْرِ یَبَساً لا تَخافُ دَرَکاً وَ لا تَخْشى» [1]:
و همانا به موسى وحى کردیم که: بندگانم را شبانه [از مصر] حرکت بده، و براى آنان راهى خشک در دریا قرار ده که [در آن موقعیت] نه از رسیدن فرعونیان بترسى و نه از غرق شدن بهراسى.
#خاطره_کده
_________________________
[1] طه: 77.
