دل کده
از بچگی به بلند بلند فکر کـــردن و با خودم حرف زدن عادت داشتم.
یادمه یه بار با یکی از دوســتام تو راه مدرسه بودیم که یه لحظه خطاب به خودم بلند یه چیزی گفتم...
رفیقم با تعجّب گفت: چــــــــــی؟! 😳
تازه اون لحظه متوجّه حضورش شدم و گفتم: با خودم بودم، ببخشید، اصلا حواسم نبود تو هم اینجایی😅
خلاصه بنده خدا کلّـی خندید و اون روز تو مدرسه هر وقت منو می دید باز خنده اش می گرفت و مسخره می کرد!
...
بعدها که رفتم حوزه، بلند فکر کردن تبدیل شد به یکی از برنامه های ثابتم.
یه مَدرَس (کلاس) دِراز داشتیم. ضبط صوت گوشیمو روشن می کردم و میذاشتم تو جیب پیرهنم و شروع می کردم به راه رفـتن توی مدرس و
بلند فکر کردن، حرف زدن، توبیخ کردن، تشویق کردن، برنامه ریزی کردن و...
بعد میومدم تو کتابخونه و هنـــدزفری رو می زدم به گوشم و قـسمت های مهم تفکّراتم رو مکتوب می کردم تا بمونه برام و بعدها در صورت لزوم بتونم بهشون مراجعه کنم...
خلاصه اینکه عادت به بلند فکر کـــــردن، باعث شد که خرداد 99 این وبلاگ رو ایجاد کنم تا با خیال راحت بلند بلند فـکر کنم...
...
یه مقدار که از عمر وبلاگ گذشت و مطالب زیاد شد؛ تصمیم گرفتم تو یه فایل وُرد هم ذخیرشون
کنم که تا بمونه.
نوشته هایی با موضــــــوعات مختـلف که عمدتا از دل برآمده بودند، لذا اسم کلّ مجموعه رو «دل کده» گذاشتم❣️
...
سال گذشته، در کنار تعـدادی مقاله و کتاب، «دل کده» رو هم برای «فراخوان آثار پژوهشی حوزه خراسان» فرستادم...
واقعا همینطوری.
فقط بخاطر اینکه تا 5 اثر میشــد فرستاد و خب یکیش هنوز خالی بود😉
هیچ انتظاری هم ازش نداشتم...
امّا در کمال تعجّـــب، از بین آثار که فرستادم، همـین دل کده، اثر شایستۀ تقدیر شد! 😅
...
(بخاطر مشکل «بیان» نشد که عکسی بارگزاری کنم)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن:
خاطرۀ خوشی از وبلاگ نویسی برام رقم خورد،
از فضای بسیار خوب و صمیمی اش هم خوشم اومد،
امّا وبسایت که آماده بشه، احتمالا از این فضا خداحافظی کنم...
#دل_کده
#خاطره_کده
