دعای بسیار شریف «سُبحانَ الله»

از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده است:

«جبرئیل بر من نازل شد در حالی­که پشت مقام ابراهیم نماز می ­خواندم و بعد از نماز برای امّت خود طلب آمرزش می­کردم. جبرئیل گفت: «ای محمد! به تو توصیه می­ کنم که به امّت خود امر نمائی که سه روز ایّام البیض هر ماه (سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم)، این دعای شریف را بخوانند».

[در ادامه، جبرئیل خواص و ثواب­ های بسیاری را برای این دعای ارزشمند بیان می­ کند که به برخی از آنها اشاره می کنیم:]

«ای محمد! هر کس از امّت تو این دعا را بخواند خدای تعالی عذاب قبر را از او برطرف می ­کند و او را از فزع اکبر و از آفات دنیا و آخرت نگاه می­دارد...

ای محمد! من بر توصیف پاداش این دعا قادر نیستم و اندازۀ آن را به جز خدا کسی نمی ­داند.

ای محمد! اگر تمام درختان دنیا قلم، و دریاها مرکب، و همۀ خلایق نویسنده گردند، بر نوشتن ثواب این دعا توانایی ندارند.

هیچ اندوهگینی این دعا را نمی­ خواند مگر آن­که خدای تعالی غم و اندوه او را برطرف می­ نماید. کسی به این دعا خدا را نمی­ خواند و حاجتی را طلب نمی­کند مگر آن­که خدای عزّوجلّ حاجت او را در دنیا و آخرت برآورده می­ کند، و او را از مرگ ناگهانی و هول قبر و فقر در دنیا نگاه می­ دارد، و خدای تبارک و تعالی در قیامت به او اذن شفاعت را عطا می ­نماید در حالی­که روی او خندان خواهد بود.

کسی­که روزه گرفته و این دعا را بخواند خدای عزّوجلّ برای او ثوابی مانند ثواب جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و عزرائیل و ابراهیم خلیل الله و موسی کلیم الله و عیسی و محمد(صلوات­ الله­ علیهم­ اجمعین) را می­ نویسد.

اگر کسی از دشمنی می ­ترسد و این دعا را بخواند، خداوند او را در پناهی محکم جای می­دهد و دشمن بر وی قدرت نمی­ یابد. بنده ­ای نیست که این دعا را بخواند و بر او قرضی باشد، مگر آن­که خداوند متعال قرض او را ادا نماید. کسی­که این دعا را بر بیماری بخواند، خدای متعال آن بیمار را به برکت این دعا شفا می­ دهد.

از فضیلت­ هایی که در شأن این دعا نقل شد، کسی تعجب نکند، زیرا اسم اعظم خداوند متعال در این دعاست. کسی­که به خدا و رسول او و به این دعا ایمان داشته باشد، نباید در دل خود نسبت به آنچه در شأن این دعا ذکر شده است شک کند، زیرا خداوند متعال خواسته است به کسی بی­اندازه روزی دهد[1].»

و این دعا چنین است:

آخرین دعای امام حسین (علیه السلام)

از جمله اعمال روز سوّم ماه شعبان، خواندن دعایی است که طبق بیان «سید بن طاووس» در «اقبال الاعمال»، آخرین دعای حضرت، در روز عاشورا بوده است:

«... و هُوَ آخِرُ دُعاءٍ دَعا بِهِ الحُسَینُ (علیه السّلام) یَومَ الکَوثَرِ [أی: یوما صارَ مَغلوباً بِکَثرَةِ العَدُوِّ]:

 

حقیقتا شایسته است که اساتید اخلاق، ساعتها فرازهای این دعا را تفسیر کنند! و کتابها در مورد فقرات این دعا  بنویسند! و از بزرگی خدایی بگویند که حسین (علیه السلام) در آخرین ساعات حیاتش او را چنین خطاب می کند:

«...أدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أرْغَبُ إلَیْکَ فَقِیراً، وَ أفْزَعُ إلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکِی إلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ أسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً...»:

خداوندا... تو را از روی احتیاج می خوانم، و فقیرانه به سویت روی می آوردم، و بیمناک به جانبت پناه می آورم، و از روی شدّت اندوه به درگات می گریم و در کمال ناتوانی از تو کمک می خواهم و برای کفایت امورم بر تو توکّل می کنم...

 

و صاحبان خِرد بیایند و بگویند که چرا در روز «ولادت» آن حضرت، دعایی که در روز «شهادتش» خوانده است؛ باید خوانده شود؟!!

«اللَّهُمَّ انْتَ مُتَعالِی الْمَکانِ، عَظِیمُ الْجَبَرُوتِ، شَدِیدُ الْمُحالِ، غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ، عَرِیضُ الْکِبْرِیاءِ، قادِرٌ عَلى‏ ما یَشاءُ، قَرِیبُ الرَّحْمَةِ، صادِقُ الْوَعْدِ، سابِغُ النِّعْمَةِ، حَسَنُ الْبَلاءِ، قَرِیبٌ إِذا دُعِیتَ، مُحِیطٌ بِما خَلَقْتَ. قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ الَیْکَ، قادِرٌ عَلَى‏ ما أَرَدْتَ، وَ مُدْرِکٌ ما طَلَبْتَ، وَ شَکُورٌ إِذا شُکِرْتَ، وَ ذاکِرٌ إِذا ذُکِرْتَ، أدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أرْغَبُ إلَیْکَ فَقِیراً، وَ أفْزَعُ إلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکِی إلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ أسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً. اُحْکُمْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمِنا، فَإنَّهُمْ غَرُّونا وَ خَذَلُونا وَ غَدَرُوا بِنا وَ قَتَلُونا، وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَ وُلْدِ حَبِیبِکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ‏ عَلَى‏ وَحْیِکَ، فَاجْعَلْ لَنا مِنْ أَمْرِنا فَرَجاً وَ مَخْرَجاً بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ [1]».

ترجمه دعا:

خدایا تو بلندمرتبه و بزرگ قدرت مطلقی و در عذاب بس سختگیری، از آفریدگان بی‌نیازی، کبریایی‌ات فراگیر است، بر هرچه می‌خواهی توانایی، رحمتت به بندگان نزدیک است، وعده‌ات راست، نعمتت کامل و آزمونت نیکوست، هنگامی‌که خوانده شوی بسیار نزدیکی، به آنچه آفریدی احاطه داری، برای آن‌که توبه کند پذیرای توبه‌ای، بر هرچه اراده کنی توانایی و آنچه را بجویی به دست آوری، هرگاه سپاس شوی، در برابر ان سپاس اندک پاداش فراوان می‌دهی و هرگاه یاد شوی یاد کنی، از سر نیاز تو را می‌خوانم و با احتیاج به‌سوی تو میل می‌کنم و بیمناک به‌جانب تو پناه می‌آورم و غمگین به درگاهت گریه می‌کنم و در کمال ناتوانی از تو کمک می‌خواهم و برای کفایت امورم بر تو توکل می‌نمایم، بین ما و بین قوم ما [به‌حق] داوری کن، آنان ما را فریفتند و به ما نیرنگ زدند و از یاری ما دست کشیدند و با ما بی‌وفایی نمودند و ما را کشتند و حال آنکه ما عترت پیامبر تو و فرزند محبوب تو، محمّد بن عبدالله هستیم، آن‌که او را به رسالت برگزیدی و بر وحی خود امین قرار دادی، در کار ما گشایش و راه رهایی برای بیرون رفت از مشکل قرار ده، به مهرت ای مهربان‌ترین مهربانان.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________________

[1] اقبال الاعمال، ج 3، ص 304؛ مصباح کفعمی، ص 544.

هر وقت که یادت آمد!

از برخی صالحین (علیهم­ السّلام) روایت شده است: «در شب بیست و سوّم ماه رمضان، ایستاده و نشسته و در هر حال، بلکه در کلّ این ماه و به هر صورت که امکان داشت، بلکه در طول عمرت هرگاه به یادت آمد، بعد از تمجید خداوند متعال و درود بر پیامبر و آلش (مثلا با گفتن «الحمدُ لِلّهِ وَ الصَّلاة عَلی رَسولِ اللهِ و آلِهِ الطّاهِرینَ [1]»)، این دعا را تکرار کن:

 

«اللَّهُمَ‏ کُنْ‏ لِوَلِیِّکَ‏ الحّجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ [صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ] فِی هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ سَاعَةٍ وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِیلًا وَ عَیْناً حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فِیهَا طَوِیلاً [2].»

 

و البته متن این دعا طبق نقل دیگر چنین است:

«اللَّهُمَ‏ کُنْ‏ لِوَلِیِّکَ‏ الْقَائِمِ‏ بِأَمْرِکَ‏ الْحُجَّةِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْمَهْدِیِّ عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ أَفْضَلُ الصَّلَاةِ وَ السَّلَامِ فِی هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ سَاعَةٍ وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِیلًا وَ مُؤَیِّداً حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فِیهَا طُولًا وَ عَرْضاً وَ تَجْعَلَهُ وَ ذُرِّیَّتَهُ مِنَ الْأَئِمَّةِ الْوَارِثِینَ اللَّهُمَّ انْصُرْهُ وَ انْتَصِرْ بِهِ وَ اجْعَلِ النَّصْرَ مِنْکَ‏ لَهُ وَ عَلَى یَدِهِ وَ الْفَتْحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ لَا تُوَجِّهِ الْأَمْرَ إِلَى غَیْرِهِ اللَّهُمَّ أَظْهِرْ بِهِ دِینَکَ وَ سُنَّةَ نَبِیِّکَ حَتَّى لَا یَسْتَخْفِیَ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْحَقِّ مَخَافَةَ أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَةٍ کَرِیمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِیهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِکَ وَ الْقَادَةِ إِلَى سَبِیلِکَ وَ آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ وَ اجْمَعْ لَنَا خَیْرَ الدَّارَیْنِ وَ اقْضِ عَنَّا جَمِیعَ مَا تُحِبُّ فِیهِمَا وَ اجْعَلْ لَنَا فِی ذَلِکَ الْخِیَرَةَ بِرَحْمَتِکَ وَ مَنِّکَ فِی عَافِیَةٍ آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ‏ وَ زِدْنَا مِنْ فَضْلِکَ وَ یَدِکَ الْمَلْأَى فَإِنَّ کُلَّ مُعْطٍ یَنْقُصُ مِنْ مِلْکِهِ وَ عَطَاؤُکَ یَزِیدُ فِی مِلْکِکَ [3].»

بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد / دعا کبوتر عشق است بال و پر دارد

بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب / که روزگار بسی فتنه زیر سر دارد

بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا / ز پشت پردۀ غیبت به ما نظر دارد

#پرونده_ویژه

#ماه_رمضان

___________________

[1] مفاتیح نوین، ص794.

[2] مصباح المتهجّد، ج2، ص630.

[3] اقبال الاعمال، ج1، ص85 – 86.

لا اقل یکبار در طول عمر!

به خواندن «دعای کمیل» در هر شب جمعه، علی الخصوص در ماه شعبان و شب نیمۀ آن بسیار سفارش شده است.

 

مقام معظم رهبری می فرمودند: «...من یک وقتی از امام(رضوان‌ اللَّه‌ علیه) پرسیدم در این دعاهای مأثوری که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان می‌آید و دوست دارید؟ فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است...» [1].

ماجرای نقل این دعای شریفه نیز بسیار جالب است:

از کمیل بن زیاد نخعی روایت شده:

«همراه با گروهی از اصحاب امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) در مسجد بصره در کنار آن حضرت نشسته بودیم [که شخصی سؤالی پرسید و بحث شب نیمۀ ماه شعبان پیش آمد و حضرت فرمود:] هیچ بنده­ ای آن را احیاء نمی­ کند و دعای «خضر»(علیه ­السّلام) را نمی­ خواند، مگر آن­که خداوند دعای او را اجابت می­ کند.

(فدای غربت و مظلومیت امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) بشوم که هیچ کس حتی نپرسید دعای حضرت خضر چیست؟)

کمیل می­ گوید: وقتی امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) رهسپار خانه شد، شبانه به خدمت آن حضرت رسیدم.

فرمود: ای کمیل! چه چیزی باعث شد که در این زمان نزد من بیایی؟

عرض کردم: ای امیرمؤمنان! دعای خضر.

فرمود: ای کمیل! بنیشین. هرگاه این دعا را حفظ کردی، در هر شب جمعه، یا در هر ماه یک­بار، یا سالی یک­بار، یا [لاأقل] در طول عمرت یک­بار آن­ را بخوان، که خدا تو را کفایت و یاری داده و به تو روزی عطا می­ کند و هرگز آمرزش را از دست نمی­ دهی. ای کمیل! مصاحبت طولانی تو با ما موجب گردیده آنچه را که از ما درخواست نمودی، به تو عطا کنیم. سپس حضرت دعا را به جناب کمیل املا فرمودند» [2].

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

___________________

[1] 83/7/13.

[2] مصباح المتهجّد، ص844.

مناجات شعبانیه

مناجاتی است که همۀ ائمۀ هدی(علیهم ­السّلام) آن­ را می­خوانده ­اند، و به انس با آن بسیار سفارش شده است.

 

مرحوم حضرت امام(رحمة­ الله ­علیه) جمله­ ای بسیار جالب در بیان عظمت این مناجات دارند: «...اگر نبود در ادعیه الا دعاى مناجات‏ شعبانیه‏، کافى بود براى [اثبات] اینکه امامان ما، امامان بحقّ ­اند...» [1]

و نیز فرموده ­اند: «درباره این دعا وارد شده که این مناجات حضرت امیر(علیه ­السّلام)، و فرزندان آن حضرت است؛ و همه ائمه طاهرین(علیهم­ السّلام)، با آن خدا را می خوانده‏ اند. و کمتر دعا و مناجاتى دیده شده که درباره آن تعبیر شده باشد که همه ائمه(علیهم ­السّلام) آن را می خوانده ‏اند و با آن خدا را مناجات می کرده ‏اند. این مناجات در حقیقت مقدمه ‏اى جهت تنبّه و آمادگى انسان براى پذیرش وظایف ماه مبارک رمضان می ‏باشد؛ و شاید براى این باشد که به انسان آگاهِ ملتفت انگیزه روزه و ثمره پر ارج آن را تذکر دهد.

ائمه طاهرین(علیهم ­السّلام)، بسیارى از مسائل را با لسان ادعیه بیان فرموده‏ اند. لسان ادعیه با لسانهاى دیگرى که آن بزرگواران داشتند و احکام را بیان می فرمودند خیلى فرق دارد. اکثرا مسائل روحانى، مسائل ماوراء طبیعت، مسائل دقیق الهى و آنچه را مربوط به معرفة اللّه است، با لسان ادعیه بیان فرموده‏ اند. ولى ما ادعیه را تا آخر می خوانیم و متأسفانه به این معانى توجه نداریم، و اصولا نمی ‏فهمیم چه می خواهند بفرمایند.» [2]

آیت الله مکارم شیرازی: «این مناجات اهمیّت فراوان دارد که همۀ ائمۀ معصومین(علیهم ­السّلام) بر آن مداومت داشتند. و مطالعۀ محتوای آن نیز گواه بر اهمیّت فوق العادۀ آن است، و در واقع یک دورۀ عرفان اسلامی در بالاترین سطح در آن منعکس شده و اگر انسان مفاهیم این مناجات عظیم را در درون قلب و جان خود پیاده کند، مقامات طولانی سیر و سلوک الی الله را پیموده است.» [3]

 

مرحوم میرزا جوا آقا ملکی تبریزی، می­ نویسند: «این مناجات، مناجات معروفی است و اهلش به خاطر آن با ماه شعبان مأنوس­ شده و به همین جهت منتظر و مشتاق این ماه هستند. تمام کلام اینکه این مناجات از اهمّ اعمال این ماه است، و نه تنها در این ماه، بلکه سالک بعضی از فرازهای این مناجات را در طول سال هم نباید فراموش کند و لازم است در قنوت نمازها و حالات معنوی خود زمزمه کند...؛ [البته هنگامی­ که مناجات می­ کند] از حرف­ های خود غافل نباشد، و توجه کند تا بداند چه می­ گوید و از پروردگار خود چه می­ خواهد، چون کسی­ که نمی­داند از خدا چه می­ خواهد، نمی­ توان درباره ­اش گفت: فلان چیز را از خدا خواسته، بلکه باید گفت: صرفا الفاظی را به زبان جاری ساخته. حضرت حق در قرآن می­ فرماید: «اُدْعُونی‏ أَسْتَجِبْ‏ لَکُمْ‏»، از فضل خدا بخواهید، زیرا خدا با شما مهربان است، و نمی­ فرماید فقط الفاظ را بر زبان جاری کنید» [4].

اللهمَّ ارزقنا...

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

_______________________

[1] صحیفۀ نور، ج 13، ص 31.

[2] جهاد اکبر، ص 36 و 37.

[3] مفاتیح نوین، ص672.

[4] المراقبات، ترجمه مولوی نیا، ص172-173.

ماه صلوات

عمدۀ اذکار در ماه رجب، استغفار است، تا جایی که حضرت رسول(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) رجب را«شهر الإستغفار» نامیده اند.

اما در ماه شعبان، ـ علاوه بر استغفار ـ، صلوات فرستادن بر ایشان و خاندان پاک و مطهرشان (علیهم­ السّلام)، ارزش و اهمیت به­ سزایی دارد، تا آن­جاکه از حضرتش روایت شده:

«شعبان ماه من است، در این ماه بر من و آلم بسیار صلوات بفرستید» [1].

و نیز از امام صادق(علیه­ السّلام) روایت شده: «شعبان را ماه شفاعت گویند، چراکه پیامبر شما هرکسی را که در این ماه بر او و آلش صلوات بفرستد شفاعت می کند» [2].

و از بین دوازده ماه سال، این ماه شعبان است که صلواتی خاصّ در آن وارد شده که به «صلوات شعبانیه» معروف است، لذا می­ توان ماه شعبان را ماه صلوات نامید.

«بنابراین، سالک در ماه رجب، با توبه و استغفار کسب استعداد نموده و در ماه شعبان، با بهره­ گیری از صلوات بر رسول خدا و اهل بیت پاک ایشان(علیهم­ السّلام)، و دعا و عبادت و نماز، متوسّل به حبل الله نبوی و اهل بیت او شده و مدارج سلوک را طی می­نماید» [3].

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________

[1] زاد المعاد، ص44.

[2] همان، ص52.

[3] اسرار ماه شعبان، ص20.

دشمن فراموشت نشه!

اعراب جاهلی برای دعا و نفرین بر دشمنانشان به انتظار فرا رسیدن ماه رجب می­ نشستند و اغلب نیز نتیجه می­ گرفتند. در این رابطه مرحوم سید بن طاووس حکایتهای متعددی نقل می­ کنند از جمله اینکه:

 

راوی می­ گوید: «پدر و عمویم از پدرشان اموالی را به ارث برده بودند. [پس از فوت پدرم]، عمویم در اموال مشترک میان من و او تصرّف کرد و پسران عمویم تصمیم گرفتند اموال را از من بگیرند. آنان را به حق خداوند متعال و حق خویشاوندی و قرابت سوگند دادم، ولی تصمیم قطعی گرفته بودند که اموال مرا بگیرند. من نفرین بر آنها را به تاخیر انداختم تا اینکه ماه «رجب»، ماه حرام خدا وارد شد و آنگاه به درگاه خداوند متعال عرض کردم: «خداوندا ! ای پروردگار همۀ انسانهای ایمن و بیمناک و شنوندۀ ندای همۀ صداها، آیا فرزندان «خناعه» را که حق مرا از من گرفتند و انصاف را رعایت نکردند، خرد و نابود و خوار نمی­ کنی؟! همۀ دوستان مهرورز آنها را همراه با آنها در یک جای بد گرد آور و نابود کن.» پس از آن، زمانی که ده پسر عموی من در چاهی بودند، چاه بر روی آنها ریخت و همه مردند و آن چاه، قبر آنها گردید.» [1]

...

وقتی ام داوود جریان دستگیری فرزندش توسط «منصور عباسی» را به امام صادق(علیه ­السّلام) می­ گوید، حضرت به او می فرمایند: «چیزی به رجب نمانده»، و سپس اعمالی را به او تعلیم داده و می­ گویند که در ایّام البیض ماه رجب آنها را بجا آورد (که به اعمال امّ داوود مشهور می شود) [2].

 

با تکیه بر این مطالب، توصیه می­ شود که در این ماه شریف برای آزادی تمامی مسلمین و مظلومین عالَم، از چنگان تمام زورگویان و ابَر نکبت­های جهان بسیار دعا کنیم؛ که اگر نسبت به این مسئله دغدغه ­ای نداشته باشیم، نباید خود را مسلمان بدانیم.

 

و نیز توصیه می­ شود که در این ماه عزیز، به اصلی ترین دشمن انسان یعنی شیطان، فراوان لعنت بفرستیم، و برای نابودی دشمنان اسلام و انقلاب، ـ در رأس آن­ها صهیونیزم جنایت کار و از آن­ها بدتر منافقین داخلی ـ، بسیار دعا کنیم.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_______________________

[1] اقبال الاعمال، ترجمه روحی، ج2، ص731.

[2] همان، ج2، ص800 – 813.

ماه استغفار

از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده:

«مَنْ أَکْثَرَ الِاسْتِغْفَارَ جَعَلَ‏ اللَّهُ‏ لَهُ‏ مِنْ‏ کُلِ‏ هَمٍّ‏ فَرَجاً وَ مِنْ‏ کُلِ‏ ضِیقٍ‏ مَخْرَجاً، وَ رَزَقَهُ‏ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ» [1]:

هرکه زیاد استغفار کند، خداوند از هر غصه‌اى برایش گشایشى قرار دهد و از هر تنگنایى راه فرارى پیش پایش گذارد و او را از جایى که گمان ندارد روزى مى‌دهد.

 

از صاحب این ماه شریف، امیرالمؤمنین(علیه­ السّلام) روایت شده است: «تَعَطَّرُوا بِالاسْتِغْفَارِ، لَا تَفْضَحْکُمْ رَوَائِحُ الذُّنُوبِ» [2]:

با استغفار خود را معطّر کنید تا بوى بد گناهان شما را رسوا نکند. ‏

یکی از مهمّترین اعمال ماه رجب استغفار است، تا بدانجا که رجب را «ماه استغفار» خوانده اند.

از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده: «رجب ماه استغفار امّت من است، پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خداوند آمرزنده و مهربان است...، پس بگویید: «أَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ أَسْئَلُهُ الْتَّوْبَةَ» [3].

 

و نیز روایت شده: هر صبح و شب هفتاد مرتبه بگویید: «أَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ أَتوبُ إلَیْهِ»، و چون تمام شد دست­ها را بلند کرده و بگویید: «أللّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ تُبْ عَلَیَّ»

«هرکس چنین کند، اگر در ماه رجب بمیرد، در حالی از دنیا رفته که خدا از او راضی بوده، و به برکت ماه رجب آتش جهنم او را لمس نکند» [4].

 

و نیز گفتن «أَسْتَغْفَرُ اللّهَ رَبِّی وَ أَتُوبُ إِلْیِهِ»، بین دو سجده و بعد از تسبیحات اربعه در نماز های یومیه(تمام اوقات سال) مستحبّ است [5]، پس چه خوب است که نمازهای واجب ما نیز در ماه استغفار معطر به این ذکر شریف شوند.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_______________________

[1]  نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، ص10.

[2] امالی طوسی، ص372.

[3] زاد المعاد، ص12.

[4] اقبال الاعمال، ج3، ص217.

[5] رسالۀ مصوّر، ج2، ص117.

در نزدیک ترین حالت

نقل شده که امام زین العابدین(علیه­السّلام) در ماه رجب به عمره مشرّف شده بودند و شب و روز نزد کعبه نماز می­خواندند، و در حالی­که پیوسته در سجده بودند، این ذکر بر زبانشان جاری بود:

«عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ، فَلْیَحْسُنِ العَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ»،

و در طول اقامّت در کنار کعبه جز این عمل را انجام نمی­دادند [1].

 

از آنجا که سجده نزدیک ترین حالت بنده به خداوند متعال است [2] ، خوب است که ما نیز با تأسّی به مولایمان، سجده­ های نمازهای خود را ـ لا اقل در این ماه شریف ـ کمی طولانی تر کرده و با گفتن این ذکر نورانی، نماز خود را خوش آب و رنگ­ تر کنیم.

اللهم ارزقنا...

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

______________________

[1] مصباح المتهجّد، ج2، ص801.

[2] «أَقْرَبَ‏ مَا یَکُونُ‏ الْعَبْدُ إِلَى‏ اللَّهِ‏ وَ هُوَ سَاجِد»؛ الکافی، ج6، ص176.

پس از چشم باز کردن

میدونی اوّلین کاری کاری که وقتی صبح یا سحر از خواب بیدار میشیم باید انجام بدیم چیه؟

(یه لحظه واقعا بهش فکر کن و به این سؤال جواب بده)

.

.

.

.

اولین کاری که سفارش شده به محض اینکه چشم باز کردیم انجامش بدیم، اینه که سر به سجده بذاریم و از خدا تشکر کنیم!

تشکّر از اینکه عمر دوباره به ما داد و هنوز فرصت داریم که بهش نزدیک بشیم.

 

مرحوم شیخ عبّاس قمی، در مفاتیح الجنان آورده:

«چون مومن از خواب برخاست، برای خدای متعال سجده کند و خوب است در این حال یا در حال برداشتن سر از سجده بگوید:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الَّذِی‏ أَحْیَانِی‏ بَعْدَ مَا أَمَاتَنِی‏ وَ إِلَیْهِ النُّشُورُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی رَدَّ عَلَیَّ رُوحِی لِأَحْمَدَهُ وَ أَعْبُدَه‏ُ» [1]:

تمام ستایش ها برای خداست که زنده‌ام کرد، پس از آن‌که مرا میراند و بازگشت همه پس از مرگ به سوی اوست؛ تمام ستایش ها برای خداست که روحم را بازگرداند تا حمد او را بجا آورده و بندگی اش را بکنم.

#حدیث_کده

_____________________

[1] مفاتیح الجنان، کیفیت نماز شب و نیز: مصباح المتهجّد، ج1، ص127.

یعنی واقعا در هر حالی؟!

چند وقت پیش (با رعایت شیوه نامه های بهداشتی) رفته بودم خونۀ یکی از اقوام که حالی ازشون بپرسم.

پسرشون حمّام بود و داشت آواز می خوند که یه دفعه زد تو فاز مدّاحی و اسم امام زمان و اینا رو داشت می آورد که یه دفعه پدرش از جا پرید و رفت سمت حموم و با نگرانی گفت: «نخون بچه جون! آدم که تو حموم اسم اهل بیت رو نمیاره،... میگم نخون!!»

بعد با همون حالت نگرانی و اضطراب اومد نشست و زیر لب همش استغفار میکرد و از این کار پسرش عصبانی بود!

 

گفتم حاجی جون، مگه چه اشکالی داره؟!

انگار که اصلا توقع نداشت همچین حرفی رو از من بشنوه!!

با تعجب گفت: معلومه دیگه! زشته تو حموم. یعنی چی آخه...

گفتم: حاجی، حموم که خوبه؛ حتی در حال تخلّی (دستشویی) هم دعاهایی وارد شده که مستحبه خونده بشه که بارها اسم خود خدا در اون دعاها تکرار شده [1].

گفت: آره، یه بار دیدم تو یه دستشویی عمومی یه برگه ای چسبونده بودن که همین دعا ها رو توش نوشته بود. نمیدونم کی از خودش این دعاها رو درآورده و کدوم احمقی چسبونده بود تو دستشویی!

 

حالا این من بودم که از تعجب شاخ در آوردم!!!

گفتم: حاجی، کی از خودش در آورده یعنی چی؟! اهل بیت فرمودن.

خاتم المحدّثین، شیخ عباس قمی هم تو مفاتیح آورده [2].

اصلا خیلی جالبه که بدونید، حضرت موسی (علیه السلام) هم همین مطلب براش مسئله شده بود، لذا یه روز به خدا عرضه میدارد:

«إِلَهِی إِنَّهُ یَأْتِی عَلَیَّ مَجَالِسُ أُعِزُّکَ وَ أُجِلُّکَ أَنْ أَذْکُرَکَ فِیهَا»:

خدایا، همانا گاهی من در شرایطی هستم که شأن تو را بزرگتر و بالاتر از آن میدانم که به یاد تو باشم (ذکرت را بجا آورم).

«فَقَالَ یَا مُوسَى إِنَ‏ ذِکْرِی‏ حَسَنٌ‏ عَلَى‏ کُلِ‏ حَال‏ٍ» [3]:

خداوند تبارک و تعالی فرمودند: ای موسی، همانا ذکر و یاد من، در هر حالتی نیکوست.

 

به قول آیت الله مصباح یزدی:

«در بعضی از حالات، که شاید به گمان انسان از زشت ترین حالات باشند، مستحب است که انسان با یاد خدا کار خود را انجام دهد. یاد خدا در هیچ کاری زشت نیست، خصوصا با توجه به این که ما نمی توانیم هیچ چیز را از خدا مخفی کنیم. ما زمانی باید از کسی خجالت بکشیم که کاری، که در نظر آن فرد زشت تلقی می شود، انجام دهیم. ممکن است کاری نسبت به شخصی زشت باشد، اما نسبت به شخصی دیگر نه. مثلاً، رابطه ای که همسر با همسر خود دارد، برای او زشت نیست، اما اگر این رابطه را با دیگری داشته باشد زشت است. در روابط زناشویی حیا و خجالت کشیدن معنایی ندارد. این نوع خجالت کشیدن مذموم است...» [4].

 

با این همه، بنده خدا قانع نشد و مطلب براش خیلی سنگین بود.

واقعا نمیدونم چرا گاهی وقتا ماها از اهل بیت هم، اهل بیتی تر میخوایم بشیم!

#خاطره_کده

#حدیث_کده

#شبهه_کده

_______________________

[1] الفقه المنسوب الی الامام الرضا (علیه السلام)، ص 78.

[2] مفاتیح الجنان، باقیات الصالحات، آداب بیت الخلاء، (لینک)

[3] اصول کافی، ج 2، ص 497.

[4] مجله معرفت، شماره 54، تفاوت حیاء با خجالت، (لینک)

خدایا، خوبیهای منو ببخش!

خیلی از ما ها فکر می کنیم که حتما باید یه گناه کبیره ای کرده باشیم تا بریم سراغ «توبه» و «استغفار».

حتی همین الان ممکنه با خودتون بگید: «خب مگه غیر از اینه؟!»

 

راستش باید بگم که: بله، غیر از اینه.

مرحوم آیت الله سید محمد حسن الهی طباطبایی (برادر علامه طباطبایی)، می فرمودند:

«از حسنات اعمالتان که خیال می کنید حسنه است توبه کنید، تا چه رسد به معاصی»! [1].

 

یعنی (مثلا) وقتی خواستی نماز بخونی، قبل از اینکه تکبیر بگی، به خدا بگو:

«خدایا شرمندتم، ببخشید به خاطر این نمازی که میخوام بخونم، میدونم اصلا در شأن شما نیست».

و وقتی که نمازت تموم شد، تو سجدۀ شکر بگی:

«خدایا، دیدی گفتم نمازم به درد نمی خوره، ببخش دیگه. خدایا تو به نماز پیامبرت هم نیاز نداشتی، چه برسه به این نماز درب و داغون من. این منم که بهش نیاز دارم. این منم که بهت نیاز دارم. ببخش که نمی فهمم».

 

تو دعای عرفۀ امام حسین (علیه السلام)، حضرت اینگونه به خداوند متعال خطاب میکنند:

«إِلَهِی مَنْ کَانَتْ مَحَاسِنُهُ مَسَاوِیَ، فَکَیْفَ‏ لَا یَکُونُ‏ مَسَاوِیهِ‏ مَسَاوِی‏؟

وَ مَنْ کَانَتْ حَقَائِقُهُ دَعَاوِیَ، فَکَیْفَ لَا تَکُونُ دَعَاوِیهِ دَعَاوِی‏؟» [2]:

خدایا کسی که زیبایی‌هایش زشتی بوده، پس چگونه زشتی‌هایش زشتی نباشد و کسی که حقیقت‌گویی‌هایش ادعای خالی بوده، چگونه ادعاهایش ادعا نباشد؟

 

خدایا، ببخش.

#حدیث_کده

________________________

[1] افلاکیان خاک نشین، ص 10.

[2] اقبال الاعمال، سید بن طاووس، ج1، ص 348.