از قتلگاه تا پرورشگاه!

یه زمانی، خانواده اصلی ترین جایی بود که بچه توش تربیت می شد...

بعدا که مدرسه به وجود اومد، بخش زیادی از مسائل تربیتی، به عهده اون گذاشته شد...

در دورۀ فعلی که عصر فنّاوری اطلاعاته، شاید بشه گفت رسانه بیشترین نقش رو در تربیت فرزند داره، تا جاییکه خیلی از پدرها و مادرها، چون حال و حوصله سر و کله زدن و وقت گذاشتن برای بچه رو ندران، از همون سنین پایین، اون رو با رسانه سرگرم می کنند!

از تماشای بی رویه تلوزیون گرفته تا بازیهای کامپیوتری و موبایلی تا سرگردانی در اینترنت و شبکه های اجتماعی و...

 

تا پیش از کرونا، همراه داشتن موبایل در مدارس ممنوع بود، اما حالا همه چیز به همین موبایل بستگی داره، چون همون مدارس تمام برنامه های خودشون رو بالإجبار در فضای مجازی برگزار می کنند و والدینی که به نحوی کودک و نوجوان خودشون رو تا اون موقع تونسته بودن مدیریت و هدایت کنن، ناگهان مجبور به رها کردنش در فضای مجازی شدن!

و دولتی که تا کنون ثابت کرده منافع ملّی و رشد فرزندان ایران اصلا براش مهم نیست ـ بلکه حتی قصد ضربه زدن هم داره ـ به نفعشه که کرونا ادامه پیدا بکنه (هم برای توجیه عملکرد به شدّت ضعیف خودش در پایان دولت به بهانه درگیر بودن کشور با کرونا، هم برای منحرف کردن افکار عمومی از بسیاری از مطالبات به حقّ خود، هم به خاطر محروم کردن مردم از شرکت در اجتماعات سازنده و روشنگرانه ای مثل نماز جمعه، هیئات، مساجد و...) طبیعیه که دلش برای نظام آموزشی کشور نمی سوزه و با اینکه می تونه با رعایت پروتکلهای بهداشتی و یا دو شیفته کردن مدارس و...، اقدام به بازگشایی اونها بکنه، ترجیح میده که بچه های مردم در فضای مجازی سرگردان باقی بمونن! فضایی که حقیقتا به قتلگاه کودک و نوجوان بدل شده است!!!

 

برگردیم به ابتدای بحث.

اینکه مدرسه شریک خانواده در تربیت فرزند شد، یه زمانی واقعا تهدید بود (مثل دوران طاغوت علی الخصوص پهلوی اوّل)، اما بعدها به فرصتی بسیار خوب تبدیل شد (همچون مدارس تیزهوشان، نمونه دولتی، مدارس قرآنی و مذهبی و و و)

حالا رسانه هم شریک خانواده در تربیت فرزند شده، و تا الان تقریبا میشه گفت جنبه تهدیدش بیش از فرصتش بوده.

این ما هستیم که با تولید محتوا (در هر قالبی) باید رسانه رو تقویت کنیم و اون رو از قتلگاه به پرورشگاه بدل کنیم و هم اینکه به فرزندان خودمون آگاهی های لازم در مواجهه با خطرات این فضا رو بدیم و طبیعتا قبلش باید خودمون سواد رسانه ای لازم در این زمینه رو داشته باشیم...

#سواد_رسانه

#خانواده_کده

راحتِ دردسر ساز!

بعضی از والدین برای کنترل بچه، مدام اون رو از «لولو» و «تاریکی» و «آقا پلیسه» و «آقای دکتر و آمپول» و هزارتا چیز دیگه می ترسونن، تا بچه کاری که اونها نمی خوان رو انجام نده.

 

ابزار ترسوندن، برای بچه های کوچیک در کوتاه مدّت ممکنه جواب بده، اما اوّلا وقتی بچه بزرگ تر بشه دیگه این ابزار کارایی نداره، دوّماَ بچه ای که اینطوری بزرگ شده باشه، ترس تو وجودش نهادینه میشه و در آینده ممکنه جرئت ورود به خیلی از کارها، ریسک، اعتراض، بر خلاف جریان باطل حرکت کردن و... رو نداشته باشه.

 

پس برای راحتی خودمون، بچه ها رو به دردسر نندازیم...

#خانواده_کده

چوپانِ دروغگو! چوپانِ عصبانی! چوپانِ...

وقتی فریاد «آی گرگ! گرگ! کمک! کمک!» به گوش اهالی روستا می رسه، طبیعی ترین واکنش اینه که چماق به دست به یاری گلۀ گرگ زده و چوپان فلک زده می شتابن.

 

امّا چی شد که مردم روستا دیگه داد و فریادهای چوپان رو باور نکردن و با اینکه این دفعه واقعا گرگ به گله زده بود، کسی برای کمک بهش نرفت؟! چی شد که دیگه کسی اون واکنش طبیعی رو از خودش نشون نداد؟

...

...

اگه منِ پدر یا مادر، برای هر چیز بی خود و کم اهمیتی، ناراحت بشم و عصبانیت به خرج بدم؛ اون جایی که واقعا باید از دست بچّم عصبانی بشم و این حرکت نتیجه بده، بچه هیچ ترتیب اثری به این عصبانیت نمیده و اصلا تفاوتش با بقیه موارد رو درک نمیکنه!!

یا اگه بچه رو مدام از چیزی بترسونم، اون جایی که واقعا باید بترسه، دیگه نمی ترسه...

یا اگه مدام بهش محل ندم و به اندک بهانه ای باهاش قهر کنم، ...

 

عصبانیت، ترس، قهر، و و و؛

چیزهایی هستند که شاید یه روزی واقعا لازم بشن!

پس اگر میخوایم که اون روز واقعا به دردمون بخورن، بی خود و بی جهت مدام ازشون استفاده نکنیم.

#خانواده_کده

کارهای عجیب و غریب آدم بزرگا!!

بعضی وقتا ما آدم بزرگا کارهای عجیب و غریبی انجام میدیم، که درکش برای بچه ها خیلی سخته، ولی شاید نتونن بروز بدن و در موردش از ما گله و شکایت کنن.

 

مثلا کلی پول می دیم اسباب بازیهای شیک و خوب می خریم، بعد از ترس خراب شدن نمی دیم که بچه باهاشون بازی کنه و اگه احیانا بهش دادیم و خرابش کرد کلّی دعواش می کنیم، در حالی که اون وسیله اسمش روشه: «اسبابِ بازی» و طبیعتا «بازی اشکنک داره، سر شکستنک داره»!! چطور توی بازی احتمال شکستن سر رو می دیم و این مسئله برامون حل شده است، اما از شکستن و خراب شدن اسباب بازی ناراحت می شیم و...

یا مثلا برای راحتی خانواده، کلی پول می دیم بهترین فرش و مبلمان رو تهیه می کنیم، بعد که بچه روش چیزی می ریزه کلّی دعواش می کنیم و...

 

و یا مثلا بخاطر راحتی بچمون بهترین و قشنگ ترین لباسها رو می خریم، ولی وقتی کثیفشون می کنه، یا تو بازی پاره پوره شون می کنه، از کوره در می ریم و...

 

تو این لحظه هاست که بچه ها با خودشون فکر می کنن: «این وسایل رو برای راحتی ما می خوان، یا ما رو برای وسایلشون؟!»؛ ولی خب نمی تونن به زبون بیارن.

واقعا این حرکت ها چه معنایی داره؟!

#خانواده_کده

پاتوق مارمولکا!!

بنده خدایی یِ خاطره جالب از دوران کودکیش تعریف میکرد:

 

«دستشویی خونمون، دیواراش سیمان سیاه بود و چندتا حفره و سوراخ هم کنار لوله ها داشت که شده بود پاتوق مارمولکا!!

گاهی هم سوسک های بزرگی تو دستشویی پیدا میشد!!

خلاصه منم به همین خاطر خیلی از دستشویی رفتن می ترسیدم و تا جایی که می تونستم دستشوییمو نگه میداشتم و بعدشم با کلی ترس و لرز و سر و صدا می رفتم دستشویی که مارمولکا نیان بیرون!!

بعدها فهمیدم که دیر دستشویی رفتن چقدر برای بدنم ضرر داشته، چون باعث «یبوست» میشه و در روایات طبی یبوست به عنوان مادر بیماری ها معرفی شده [1]، چون باعث میشه مواد سمی و زائد که باید هرچه سریعتر از بدن دفع بشن، ساعتها در بدن بی خود و بی جهت باقی بمونه!!»

 

پدر و مادرای محترم، اگه خودتون از این جک و جونورا نمی ترسین، ولی می بینید بچه می ترسه، بجای اینکه بهش بگین سوسک و مارمولک که ترس نداره!!خب دستشویی رو درست کنین.

 

چند وقت پیش یه کارشناس تو تلوزیون میگفت: عکسای قشنگ تو دستشویی بزنید، یا با بازی بچه رو ببرید دستشویی که دستشوییشو نگه نداره».

یاد این بنده خدا افتادم...

#خاطره_کده

#خانواده_کده

_______________________________________

[1] طب الرضا، ترجمه صادقی، ص200.

آیا حاضریم...؟!

آیا حاضریم بچه رو سر کلاسی بذاریم که آمادگی، توان و ظرفیت اون رو نداره؟؟

پس چطور راحت موبایل میدیم دستش؟؟

#سواد_رسانه

#خانواده_کده