محمد هادی بیات

در ایام هفتۀ دفاع مقدسیم.

هم سن و سالهای من جنگ رو ندیدن و فقط از اونایی که بودن شنیدن و تو کتابا خوندن و تو فیلما و مستندا دیدن.

چیزی که توی جنگ خیلی توجه آدم رو به خودش جلب می کنه، «رُشد» رزمنده هاست.

یعنی راهی که (تو امور معنوی) «صد سال» طی کردنش طول میکشه، رزمنده ها تو «یک شب»، (شب عملیّات) طی می کردن.

اونقدر بعضی از این بچه ها بالا می رفتن که علمای سالخورده که عمرشون رو تو راه خدا و پیغمبر صرف کرده بودن، می رفتن جبهه که از معنویّت بچه ها استفاده کنن!

راز این پیشرفت تو جبهه چی بود؟

میشه همون حالت رو ما الان داشته باشیم؟

خب، قطعا دلایل مختلفی داره، اما هرچی فکر می کنم می بینم یه مورد از بقیۀ موارد خیلی خیلی مهمتره!!

و اون چیزی نیست جز «مرگ»!

بله، «مرگ»!

رزمنده ها تو جبهه، «مرگ» رو خیلی نزدیک می دیدن.

شب که می خوابیدن واقعا مطمئن نبودن که صبح زنده هستن یا نه؟!

عملیات که می رفتن نمی دونستن زنده بر میگردن یا نه؟!

مدام «مرگ» (=شهادت) رفقاشون رو به چشم می دیدن!

خواسته و ناخواسته مدام از دنیا دل می کَندن و این رمز همۀ خوبیهای دفاع مقدسه!

تاحالا فیلم لحظه های وداع و خداحافظی رزمنده ها و دل کندن از هم دیگه و از خانواده هاشون رو دیدین یا نه؟!

از امام زین العابدین (علیه السلام) روایت شده:

«حُبُ‏ الدُّنْیَا رَأْسُ‏ کُلِ‏ خَطِیئَةٍ»[1]:

عشق و علاقۀ به دنیا، رأس همۀ خطاهاست!

یعنی هر اشتباهی که تو دنیا رخ میده، اگه ریشه یابی کنی، می رسی به حبّ الدنیا!!

و تو جبهه بچه ها از دنیا و علائقش دل کنده بودن! و این نبود مگر به خاطر نزدیک دیدن «مرگ»!

معلومه که همچین محیطی چه تأثیری روی افراد میذاره.

الان هم اگه ما بتونیم به دنیا دل نبندیم، همون قدر (و بلکه بیشتر) رشد می کنیم.

اینکه می گم بلکه بیشتر به این خاطره که تو جنگ، ناخواسته آدم مجبور میشه از دنیال دل بکنه! یه حالت جَبری توش نهفته است (گرچه آدم با اختیار خودش می ره جبهه)، ولی تو شرایط عادی این دل کندن خیلی سخته، برای همین رشد هم بیشتر میشه.

نکته ای که خیلی مهمه اینه که استفاده از دنیا و دنیای خوبی داشتن هیچ منافاتی با دل کندن از اون نداره!! ممکنه یه نفر از دار دنیا فقط یه لنگه کفش داشته باشه ولی عاشق اون باشه، ممکن هم هست کسی ثروت فراوُونی داشته باشه ولی به یک قِرونِش هم دل نبسته باشه.

چیزی که مهمه دل بستگیه.

اللهم ارزقنا...

#حدیث_کده

____________________

[1] اصول کافی، ج2، ص 130.