می‌تونم پسرمو بکشم؟!

می‌تونم پسرمو بکشم؟!

...

سؤال شوکه‌کننده‌ای بود که رانندۀ میان‌سال اسنپ ازم پرسید!!

...

+ پسرتونو بکشید؟!!!

_ آره. کتکم می‌زنه.

هنوز از بهت خارج نشده‌ بودم که گفت:

_ معتاده. شیشه‌ایه. میاد همه چیو به هم می‌ریزه منو کتک می‌زنه. با کارد آشپزخونه میفته دنبال من و مادر و خواهرش!

_ می‌خوام ببینم اگه یه موقع بکشمش اون دنیا می‌رم جهنم یا نه؟

+ قطعا شرایط سختی رو دارید تحمل می‌کنید، ولی اجازۀ کشتن پسرتون رو ندارید. راههای دیگه‌ای هست که بتونید از این شرایط خارج بشین. کمپ ترک اعتیاد فرستادینش تا حالا؟

_ آره بابا. بیشتر از ده ساله که معتاده. بعضی از کمپ‌ها دیگه قبولش نمی‌کنن. 

+ خب، کمپ که می‌ره ترک نمی‌کنه مگه؟

_ چرا. 6 ماهی که اونجاست با هر بدبختی‌ای که هست ترکش می‌دن ولی وقتی میاد بیرون بدتر از قبل می‌شه. کلی هم سر ما عقده‌هاشو خالی می‌کنه!

+ پس معلومه که خودش نمی‌خواد ترک کنه.

_ آره. خودش که اصلا نمی‌خواد.

+ از پلیس کمک نگرفتین؟

_ سه سال زندان هم بوده.

+ نمی‌‌تونید خونه راهش ندین؟

_ کلیدساز میاره قفل خونه رو باز می‌کنه!

+ اگه می‌تونید محلتون رو عوض کنید یا حتی شهرتون رو و بهش نگید که کجایید. الآن مهم خود شما، همسر و دخترتون هستین! چون با این اوصاف امیدی به پسرتون نیست. الآن اولویت حفظ جون خودتون و خانوادتونه.

_ به خانمم خیلی می‌گم ولی حاضر نمیشه پسرشو ول کنه.

+ پس الآن باید خانمتون رو توجیه کنید. وقتی اینقدر شرایط بده که جونتون در خطره اصلا تعلل نکنید. اگه خدایی نخواسته بلایی سر خواهرش بیاره بدتر نیست؟! اون موقع غصه‌تون بیشتر می‌شه که!!

_ اینا رو بهش می‌گم ولی فایده‌ای نداره. بابام می‌گه زنت دیوونه‌است! طلاقش بده.

+ من که همسر شما رو نمی‌شناسم ولی این برخورد اصلا عاقلانه نیست. الآن شما نسبت به جون 2 یا 3 نفر مسئولید. حتما با یه مشاور متخصص مشورت کنید...

_ یه ماه دیگه قراره از کمپ بیاد بیرون. از الآن عزا گرفتم...

_ همین حرفهای شما رو مشاور هم گفته. حتی گفته که اگه کتک زد منم بزنمش، ولی خب من که نمی‌تونم در حد کشتن بزنمش. فوقش یه کم هُلش بدم. ولی اون یه جوریه که باید از دستش فرار کنم...

_ از یه نفر طلب داشتم، بجای طلبش 30 ـ 40 ملیون لوازم خودرو بهم داده. منم ازشون استفاده می‌کنم. پسرم بر میداره می‌فروشه می‌زنه به مواد...

+ پسرتون تا خودش نخواد درست بشه، شما کاری برای اون نمی‌تونید بکنید. الآن مهم خودتون و خانواده هستین...

...

خدا هیچ خانواده‌ای رو درگیر اعتیاد نکنه...

خدا می‌دونه که چه رنجی رو تحمل می‌کنن.

گاهی آدم سر دو راهی‌هایی قرار می‌گیره که انتخاب واقعا سخت می‌شه.

 

#خاطره_کده

راننده تپسی باحال

توی حالت عادیش تَپسی برای شهرستان خیلی بد گیر میاد، وای به حال الآنی که یک ساعتم از شب گذشته.

طرف قبول می‌کنه، بعد زنگ می‌زنه می‌گه رفت و برگشت می‌خوای بری؟ وقتی می‌گم نه! میگه پس کنسل کن! یا فلان قدر بیشتر اگه می‌دی بیام.

 

تپسی پلاس زدم که کرایه‌اش بیشتره و یه آقایی سریع قبول کرد.

خوشحال شدم.

 

+ سلام داداش جان. من سر عمّار 2 وایستادم.

ـ علیک سلام. تا 2 ـ 3 دقیقه‌ی دیگه می‌رسم.

 

سرم تو گوشی بود که یه 206 مشکی رسید.

عقب سوار شدم و کیف و وسایلم رو گذاشتم سمت چپ.

 

ـ ببخشید کارت شناسایی همراهتون هست؟

+ آره، اتفاقا شناسنامه‌ام توی کیفمه. 

 

چراغ قوۀ موبایلو روشن کردم و توی کیف شلوغ پلوغ دنبال شناسنامه گشتم.

 

+ ایناهاش. خدمت شما.

ـ بله، درسته. ببخشید، آخه اکثر مواقع طرف ماشینو برای دیگران میگیره...

+ خواهش می‌کنم، نه بابا طوری نیست...

 

دقیق یادم نیست ولی خیلی سریع دیدیم که انگار می‌تونیم هم‌صحبت‌های خوبی برای هم باشیم...

 

+ببخشید من عقب نشستم. چون از ظهر مشغول اسباب‌کشی بودم، عطرمم همراهم نیست، گفتم شاید بوی عرق بدم شما اذیت بشین.

ـ نه بابا چه اذیتی. اگه جلو راحت‌ترین نگه میدارم بیاین جلو.

 

زد بغل تا برم جلو بشینم. توی همین فاصله یه شیشه عطر از داشبور در آورد گفت خدمت شما. 

 

+ ببخشید، هزینه سفر براتون واریز شد؟ چون پیامکش برام نیومد.

ـ بله واریز شد. عجله‌ای هم نبود :))

 

چندتا پیس زدم و عطر رو برگردوندم و رفتم جلو نشستم.

 

ـ آره جلو بهتره. کمربند رو هم می‌تونید ببندین، صحبتم که می‌کنیم راحت تریم.

 

تو فرودگاه مشهد کار می‌کرد. تپسی هم بیشتر مشهد ـ نیشابور مسافر می‌زد نه داخل شهر.

 

یه کلّه تا دم خونه با هم صحبت کردیم.

 

موقع پیاده شدن گفت فکر کنم اولین باری بود که از مشهد به نیشابور مسافر می‌زنم و نمی‌فهمم که این فاصله کی طی شد :)

منم از هم‌صحبتی باهاش واقعا لذت بردم. کلا آدم خوش‌مشربی بود.

 

+ داداش این تسبیح با دونه‌های خرما و سنجد درست شده. یادگاری باشه برای شما :)

ـ ممنون از محبتت. خیلی وقت بود هدیه نگرفته بودم.

 

احترام کرد و موقع پیاده شدنم، از ماشین پیاده شد و منم شرمنده‌اش شدم.

 

+ بدون تعارف شام در خدمتتون باشیم.

ـ نه دیگه ممنون. باید برم مادرم تنهاست.

+ آهان. راست گفتی. یادم نبود. (قبل‌ترش گفته بود که با مادرش زندگی می‌کنه)

 

شماره‌اش رو ذخیره کردم و قرار شد که جمعه هم خودش بیاد دنبالم...

 

 

پ.ن: فقط خواستم مثل قبلَن‌ها بنویسم...

 

مبارزه با نفس کوچیک

🔸 میخوای بعد از زیارت بریم یه جا شام بخوریم؟
🔹 امممم؛ نه، لازم نیست!

... داشتم به یه گزینه دیگه فکر می کردم که یه آقایی گفت:
🔻«آقا ببخشید!»
 

برگشتم سمتش.
(یه لحظه فکر کردم شاید زائری هســـت که میخواد آدرس بپرسه. یا شایدم نیازمنده و کمک میخواد)
امّا...

دوتا کاغذ از جیبش در آورد و بهـــم داد و در حالیـکه به رواق حضرت زهرا (سلام الله علیها) اشاره میکرد گفت:
یه مجلس مختصر روضه است و بعدشم شام مهمان حضرتید.

 

چی از این بهتر؟☺️
ازش تشکر کردیم و رفتیم به امام رضا (علیه السلام) هم عرض ادب کردیم و رفتیم رواق...

 

شب هفت صفر.
به روایتی شهادت امام حسن
مجتبی (علیه السلام).
روضه سمت خیلی جاها رفت...
و خدا رو شکر مجلس خوبی شد.

 

بعدشم مهمان سفرۀ امام مجتبی و حضرت رضا (علیهما السلام) شدیم و یه شب به یادموندنی رقم خورد...😊

 

🤕نزدیک بود به خاطر سردرد مختصری که داشتم، حـــــرم نریم و اگه نمی رفتیم بدون اینکه بفهمیم، یه چیز خـــــــــوب رو از دست داده بودیم ❌

 

به این فکر می کردم که گاهی وقتا کافیه یه مبارزه با نفــــــــس کوچیک انجام بدیم، تا به یه ســـری چیزا که دوستشون داریم برسیم 🌱

گاهی لازمه به خودمون بگیم:
🔻ساکت باش و انجامش بده!

 

من سردردم یادم رفت؛ اما امشب برام خاطره انگیز شد.

اون چیزی که اسمـــش رو گذاشتیم «مـبارزه»، سختیش یادمون میره و شیرینیِ چیزی که بهش رسیدیم زیر
زبونمون می مونه!
تازه سختی همون مبارزه هم برامون لذّت بخش خواهد شد...

#خاطره_کده

دل کده

از بچگی به بلند بلند فکر کـــردن و با خودم حرف زدن عادت داشتم.

یادمه یه بار با یکی از دوســتام تو راه مدرسه بودیم که یه لحظه خطاب به خودم بلند یه چیزی گفتم...

رفیقم با تعجّب گفت: چــــــــــی؟! 😳

تازه اون لحظه متوجّه حضورش شدم و گفتم: با خودم بودم، ببخشید، اصلا حواسم نبود تو هم اینجایی😅

خلاصه بنده خدا کلّـی خندید و اون روز تو مدرسه هر وقت منو می دید باز خنده اش می گرفت و مسخره می کرد!

...

بعدها که رفتم حوزه، بلند فکر کردن تبدیل شد به یکی از برنامه های ثابتم.

یه مَدرَس (کلاس) دِراز داشتیم. ضبط صوت گوشیمو روشن می کردم و میذاشتم تو جیب پیرهنم و شروع می کردم به راه رفـتن توی مدرس و
بلند فکر کردن، حرف زدن، توبیخ کردن، تشویق کردن، برنامه ریزی کردن و...

بعد میومدم تو کتابخونه و هنـــدزفری رو می زدم به گوشم و قـسمت های مهم تفکّراتم رو مکتوب می کردم تا بمونه برام و بعدها در صورت لزوم بتونم بهشون مراجعه کنم...

خلاصه اینکه عادت به بلند فکر کـــــردن، باعث شد که خرداد 99 این وبلاگ رو ایجاد کنم تا با خیال راحت بلند بلند فـکر کنم...

...

یه مقدار که از عمر وبلاگ گذشت و مطالب زیاد شد؛ تصمیم گرفتم تو یه فایل وُرد هم ذخیرشون
کنم که تا بمونه.

نوشته هایی با موضــــــوعات مختـلف که عمدتا از دل برآمده بودند، لذا اسم کلّ مجموعه رو «دل کده» گذاشتم❣️

...

سال گذشته، در کنار تعـدادی مقاله و کتاب، «دل کده» رو هم برای «فراخوان آثار پژوهشی حوزه خراسان» فرستادم...

واقعا همینطوری.
فقط بخاطر اینکه تا 5 اثر میشــد فرستاد و خب یکیش هنوز خالی بود😉

هیچ انتظاری هم ازش نداشتم...

امّا در کمال تعجّـــب، از بین آثار که فرستادم، همـین دل کده، اثر شایستۀ تقدیر شد! 😅

...

(بخاطر مشکل «بیان» نشد که عکسی بارگزاری کنم)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن:

خاطرۀ خوشی از وبلاگ نویسی برام رقم خورد،

از فضای بسیار خوب و صمیمی اش هم خوشم اومد،

امّا وبسایت که آماده بشه، احتمالا از این فضا خداحافظی کنم...

 

#دل_کده

#خاطره_کده

امسال نمی خواین برین؟

ـ سلام هادی آقا.

+ علیک سلام سیّد جان.

ـ «نگین شکسته» رفتین؟

(تئاتری فاخر در ایّام فاطمیه)

+ امسال نه، قبلا رفتم.

ـ امسال نمی خواین برین؟

+ شاید با خانواده رفتیم.

ـ اگه خواستین برین بگین تا براتون بلیط هماهنگ کنم.

+ نه نیازی نیست، خودم می تونم.

ـ چون امسال بنده از خادمین اونجا هستم!

+ خدا قبول کنه. متشکرم.

...

...

...

#خاطره_کده

آب کوچولو

آب رفته بود و حسینِ یک سال و نه ماهه تشنه اش بود.

هی با بهانه و گریه و می گفت: آب کوچولو؛ آب کوچولو...

باباش شیر آبو باز می کرد و می گفت: نِگا، آب قطعه...

اونم اصلا نمی فهمید و با گریۀ شدید تر هِی می گفت: آب کوچولو...

سماور آبجوش داشت؛

براش ریختن تو استکان و گذاشتن که خنک بشه.

باباش بغلش کرد و راهش برد و می گفت الآن آب خنک میشه...

امّا گریه و آب کوچولو گفتن همچنان ادامه داشت...

...

صلّی الله علیک یا أبا عبد الله...

#خاطره_کده

منوی نقاشی

پشت سیستم، مشغول کار بودم.

برادر زاده ام با یه دفترچه و کاغذ اومد روبروم نشست و گفت: «عمو؛ از 1 تا 5 یه عدد بگو».

منم ـ در حالیکه بیشتر حواسم به کار بود ـ یه عدد گفتم.

شروع کرد به کشیدن یه چیزی.

دوباره گفت: «از 1 تا 5 یه عدد بگو».

گفتم.

و دوباره و دوباره و دوباره...

و هر بار که عددی می گفتم، ریز ریز می خندید و یه چیزی می کشید.

 

کنجکاو شدم که ببینم نتیجۀ این ردّ و بدل شدن عددها چی میشه...

که در نهایت با یه چیز خیلی خیلی جالب مواجه شدم:

آخه فقط 50 روزه که...

بعد از یک ماه از آغاز سال تحصیلی،

قرار بود از طلبه های پایه اوّل، امتحان شفاهی بگیره.

خیلی استرس امتحان داشتن و مدام ازش سؤال می پرسیدن که: استاد امتحان سخته؟! استاد چطوری امتحان می گیرید؟ استاد...

تک به تک وارد اتاق می شدن و 10 تا 15 دقیقه ای امتحان طول می کشید.

برای اینکه استرس بچه ها کم بشه و راحت تر بتونن جواب بدن، اوّل که وارد می شدن یه قدری باهاشون صحبت می کرد؛ از اوضاع و احوال، از اینکه دلشون برای خانواده تنگ شده یا نه؟ روابطشون با دوست و رفیقهای جدیدشون خوبه یا نه؟ درسها براشون سخته یا راحت؟ حسّ و حال مطالعه و مباحثه دارن یا نه؟ و...

...

یکی دو سالی از بقیه بچه ها بزرگتر بود و البته قیافه جا افتاده تری هم داشت؛ از نوجوانی در اومده بود و برای خودش جوانی شده بود.

از جنوب کشور اومده بود «مشهد» و تو این یک ماه، فرصتی دست نداده بود که سری به خانواده اش بزنه.

...

ـ دلت برای خانواده ات تنگ شده؟

(در حالیکه توقع داشت جواب بده: نه خیلی...)

گفت: آره، خیلی! مخصوصا برای مادرم. آخه فقط 50 روزه که از دنیا رفته...

و چشمانی که می رفت به اشک بنشینه...

و جوانی که بدون بدرقۀ مادرانه، راهی دیار غربت شده بود...

...

یاد روزی افتاد که خودش می خواست وارد حوزه بشه!

مادرش رفته بود «کربلا»؛

وقتی که از پدر خداحافظی می کنه و با چمدون از خونه خارج میشه، جای خالی مادر رو خوب حسّ میکنه و قطره اشکی ناخواسته بر گونه اش جاری می شه...

اما این کجا و آن کجا!؟

 

#خاطره_کده

#طلبه_کده

حراجستون

تو صف نونوایی واستاده بودم.

روی دیوار، اطلاعیه ای از مسجد «حضرت اباالفضل» (علیه السلام) و برنامه های تابستانی برای بچه ها و کمک های مؤمنانه به فقراء و... زده بود.

از آقای جلوی خودم پرسیدم آقا این مسجد کجاست؟

با حالت غیر مطمئن آدرس داد، طوری که منم مطمئن نشدم که مسجد واقعا اونجا باشه.

یه آقا پسر سوم یا چهارم ابتدایی از پشت سرم گفت مسجد آخر همین خیابون سمت راسته.

بعد به اسم یکی از خادمین افتخاری مسجد که انتهای آگهی خورده بود اشاره کرد و گفت: «اینم صاحبکارمه».

گفتم صاحب کارته؟!

گفت آره، و به سوپرمارکتی «حرّاجستون» اون سمت خیابون اشاره کرد که یه پیرمردی هم دم درش، روی چهارپایه نشسته بود.

بهش گفتم تو کلاسای مسجدم شرکت می کنی؟

گفت: نه بابا، وقت نمیشه! فقط برای نماز میرم مسجد.

 

خیلی خوشم اومد.

قطعا بچه ای که تو این سن، سر کار میره با عمق وجودش درک می کنه که «کار عار نیست» و در آینده به هر دری نمی زنه که حتما یه شغل پشت میزی داشته باشه.

#خاطره_کده

آسایشگاه معلولین

حدود سه سال قبل بود که تصمیم گرفتیم با رفقای حوزه، یه سری به آسایشگاه معلولین ذهنی و جسمی بزنیم.

از جمع بیست ـ سی نفری ما، فقط دو سه نفر قبلا خودشون سر زده بودن.

همونا هم بهمون گفتن این بچه ها خیلی تشنۀ محبّت هستن، خیلی خوشحال میشن وقتی یه دستی به سرشون بکشی و نوازششون کنی!

درسته که معلول ذهنی هستن، اما محبّت رو خوب می فهمن...

...

اول رفتیم با مسئول اونجا صحبت کردیم و اونم از مشکلات مؤسسه گفت؛

از اینکه با چه بدبختی ای اونجا رو سر پا نگهداشتن؛

از اینکه تو این اوضاع بد اقتصادی نمی تونن پوشک برای بچه ها تهیه کنن و مجبورن از پارچه استفاده کنن،

از اوضاع بچه ها گفت که بیشترشون بخاطر مشکلات جسمی، غذایی جز سوپ نمی تونن بخورن،

از کمبود مالی برای پرداخت حقوق کارکنان گفت و...

...

وارد ساختمون مؤسسه شدیم؛

یه بوی خاص و نامتبوعی در فضا حاکم بود؛

سه طبقۀ ساختمون، از اتاق های بزرگی ساخته شده بود که در هر اتاق در سه ردیف تخت های حفاظ دار گذاشته شده بود که یه موقع بچه ها نیفتن زمین؛

همه بچه ها، از دختر و پسر رو کچل می کردن تا بیماری پوستی نگیرن؛

همه یه مدل لباس ساده تنشون بود و البته بعضی هم پیرهن تنشون نبود (نمیدونم چرا)؛

دندون های بچه ها به شدّت زرد و بعضا اساسی خراب شده بود! (احتمالا پرستارها نمی تونستن بهشون مسواک بزنن!)

خیلی از این بچه ها، تمام زندگیشون روی همون تخته! و به ندرت می تونن بیارنشون بیرون که یه هوایی تازه کنن!!

...

سعی می کردیم که به همه تختها سر بزنیم و بچه ها (که از شش هفت سال تا 50 سال بودن) رو ناز و نوازش کنیم و پای صحبت بعضیاشون که می تونستن یه چیزایی بگن، بشینیم؛

عجیب خوشحال می شدن و این خوشحالی رو کاملا واضح بروز می دادن. با خنده هاشون، با دست و بال زدناشون، بعضیاشونم نمی خواستن دسستو ول کنن و محکم بهت می چسبیدن! یادمه یکیشون محکم استادمون رو بغل کرده بود و بهش می گفت «بابا»! آخ که چقدر دردناک بود...

...

چیزهای دیگه ای هم دیدم که نمی تونم در موردش چیزی بنویسم...

اما یکی از چیزهایی که برام جلب توجه کرد، کارکنان مؤسسه بودن که احساس می کردم خود این عزیزان هم واقعا نیازمند توجّه هستند، مخصوصا کسانیکه مستقیم با بچه ها سر و کار داشتن! احساس می کردم یه غم عمیق در وجودشون هست، ناراحتن و چندان حال و حوصلۀ صحبت کردن ندارن...

...

واقعا سلامتی نعمت بزرگیه که تا از دستش ندیم قدرش رو نمی دونیم!

خدایا، به خاطر همۀ نعمتهات، شکرت

 

#خاطره_کده

بو !!!

تو ردیف یکی مونده به آخر وَن نشسته بودم و در مسیر دانشگاه، کتاب می خوندم.

ماشین تو ایستگاه ایستاد و یه پسر (احتمالا دوم یا سوّم ابتدایی) اومد تو و از کنارم رد شد و نشست تو ردیف آخر.

پدرش بعد از زدن «مَن کارت»، با یک کیسه برنج (که احتمالا ابزار کارشو توش گذاشته بود) اومد دقیقا کنار من وایستاد و بهش گفت: «محمد بیا اینجا!» و نشستن تو ردیف کنار خودم.

 

وقتی که پدرش کنارم ایستاد، یه «بو»ی زباله حس کردم و ناخواسته رومو لحظه ای از کتاب گرفتم و زیر چشمی یه نگاهی بهش انداختم.

لباسای خودش و پسرش تمیز و مرتب بود، اما این «بو»؟؟!

شاید از کیسۀ دستش بود! نمیدونم.

اما هرچی که بود، وقتی از ماشین پیاده شدن، دیگه اون «بو» هم نبود!

 

یاد سالها قبل افتادم؛

اوّل راهنمایی؛

یه همکلاسی داشتیم که تو صندلی های آخر و اون سمت کلاس می نشست. بچه ها همش مسخره اش می کردن و بهش گیر می دادن که «بو» میده!!!

اصلا روش اسم گذاشته بودن؛ بهش می گفتن «بوگیر» >_< ؛ و خب اونم خیلی ناراحت می شد، اما چاره چی بود؟! می سوخت و می ساخت...

بعدها فهمیدم که پدرش رانندۀ ماشین شهرداری (جمع زباله) است.

نمیدونم ماجرای «بو»، چقدر به شغل پدرش ارتباط داشته؟!

شاید یه بیماری خاصی داشته و شاید هر چی...

امّا باید مسخره می شد؟؟!!

راستی، اون پدر و پسر موقع پیاده شدن از ماشین، مؤدبانه از راننده تشکّر کردن و من احساس کردم پدر، خیلی پسرش رو دوست داره و بالعکس.

 

#خاطره_کده

 

افطاری رئیس جمهور به طلبه ها!!

رئیس جمهور 2 میلیون تومن به حساب منِ طلبه واریز کرد!!!

چرا منِ طلبه؟!

چرا هدیه؟!

چرا بعد از هشت سال؟!

چرا دمِ انتخابات؟!

از کجا آوردی؟!

از بیت المال مسلمین؟!

...

آقای فریدونِ در لباس روحانی!

بنده نه در دور اول انتخابات به شما رأی دادم، و نه در دور دوّم!

و هیچ دل خوشی هم از شما نداشته و ندارم؛

 

نیاز مالی هست، امّا به پول شما (که نمیدونم از کجا اومده و چرا اومده و بعدا قراره چه سوء استفاده ای ازش بکنید) هییییییچ احتیاجی ندارم.

 

تعجّب می کنم از مسئولین ذی ربط حوزه، که چرا حاضر شدند این به ظاهر «افطاریِ» رئیس جمهور از حساب طلبه ها سر در بیاره!!!

 

یک میلیون رو به حساب نیازمندی که خودم می شناختم واریز کردم،

یک میلیون دیگه رو به حساب کسی که یکی از دوستان معرفی کردن.

رسانه ای کردم، تا فرداها سوء استفادۀ رسانه ای نکنن.