بو !!!
تو ردیف یکی مونده به آخر وَن نشسته بودم و در مسیر دانشگاه، کتاب می خوندم.
ماشین تو ایستگاه ایستاد و یه پسر (احتمالا دوم یا سوّم ابتدایی) اومد تو و از کنارم رد شد و نشست تو ردیف آخر.
پدرش بعد از زدن «مَن کارت»، با یک کیسه برنج (که احتمالا ابزار کارشو توش گذاشته بود) اومد دقیقا کنار من وایستاد و بهش گفت: «محمد بیا اینجا!» و نشستن تو ردیف کنار خودم.
وقتی که پدرش کنارم ایستاد، یه «بو»ی زباله حس کردم و ناخواسته رومو لحظه ای از کتاب گرفتم و زیر چشمی یه نگاهی بهش انداختم.
لباسای خودش و پسرش تمیز و مرتب بود، اما این «بو»؟؟!
شاید از کیسۀ دستش بود! نمیدونم.
اما هرچی که بود، وقتی از ماشین پیاده شدن، دیگه اون «بو» هم نبود!
یاد سالها قبل افتادم؛
اوّل راهنمایی؛
یه همکلاسی داشتیم که تو صندلی های آخر و اون سمت کلاس می نشست. بچه ها همش مسخره اش می کردن و بهش گیر می دادن که «بو» میده!!!
اصلا روش اسم گذاشته بودن؛ بهش می گفتن «بوگیر» >_< ؛ و خب اونم خیلی ناراحت می شد، اما چاره چی بود؟! می سوخت و می ساخت...
بعدها فهمیدم که پدرش رانندۀ ماشین شهرداری (جمع زباله) است.
نمیدونم ماجرای «بو»، چقدر به شغل پدرش ارتباط داشته؟!
شاید یه بیماری خاصی داشته و شاید هر چی...
امّا باید مسخره می شد؟؟!!
راستی، اون پدر و پسر موقع پیاده شدن از ماشین، مؤدبانه از راننده تشکّر کردن و من احساس کردم پدر، خیلی پسرش رو دوست داره و بالعکس.
#خاطره_کده
