بعد از سیصد هزار سال!!
از همه جای ماه شبعان عطر شفاعت به مشام می رسد؛ در انتهای صلوات شعبانیه به خداوند متعال عرضه میداریم:
«...اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَى الِاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِیهِ وَ نَیْلِ الشَّفَاعَةِ لَدَیْهِ اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْهُ لِی شَفِیعاً مُشَفَّعاً وَ طَرِیقاً إِلَیْکَ مَهْیَعاً وَ اجْعَلْنِی لَهُ مُتَّبِعاً حَتَّى أَلْقَاکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَنِّی رَاضِیاً وَ عَنْ ذُنُوبِی غَاضِیاً قَدْ أَوْجَبْتَ لِی مِنْکَ الرَّحْمَةَ وَ الرِّضْوَانَ وَ أَنْزَلْتَنِی دَارَ الْقَرَارِ وَ مَحَلَّ الْأَخْیَارِ»:
خدایا! ما را در این ماه به پیروی از روش پیامبر و رسیدن به شفاعتش یاری فرما، خدایا! او را برای من شفیعی با شفاعت پذیرفته و راهی روشن به سویت قرار ده و مرا پیرو او گردان تا در حالی تو را در قیامت دیدار کنم، که از من خشنود باشی و از گناهانم چشم پوشی و رحمت و رضوانت را بر من واجب نموده و مرا در بهشت و جایگاه خوبان درآورده باشی.
همۀ ما محتاج شفاعت اهلبیت(علیهم السّلام) هستیم، پس باید توجه داشته باشیم که مبادا کاری کنیم که فردای قیامت شفاعت اهل بیت دیر شامل حال ما شود.
راوی از امیرمؤمنان(علیه السّلام) درخواست کرد که مرگ را برایش توصیف کند، حضرت فرمودند:
«با یکی از این سه چیز مرگ وارد می شود: یا بشارت به نعمت همیشگی، یا به عذاب همیشگی، یا سبب هول و ترس است و کارش مبهم و مردّد می باشد و نمی داند از چه طایفه ای خواهد بود؛ پس دوست ما که اطاعت کنندۀ ما بوده، یعنی معصیتی نداشته، به نعمت همیشگی بشارت داده می شود. و اما دشمن ما که با ما مخالفت می کرده پس به عذاب همیشگی بشارت داده می شود. و اما آنکه کارش مبهم است و نمی داند بر سرش چه می آید، او مؤمنی است که بر خودش اسراف و ظلم می کرده، یعنی گناهکار بوده است. او را مرگ فرا می رسد اما با ابهام و خوف و حزن، پس از آن خدا او را با دشمنان ما مساوی قرار نخواهد داد بلکه او را به شفاعت ما از آتش بیرون خواهد آورد، پس عمل کنید و اوامر الهی را اطاعت کنید و عذاب خدای را کوچک نشمارید، به درستی که از جمله گناهنکاران کسی است که شفاعت ما به او نمی رسد مگر بعد از سیصد هزار سال عذاب» [1].
بله، شفاعت اهل بیت شامل همۀ دوستدارانشان می شود، اما از آن جاکه فقط پاکان را به بهشت راه می دهند، آنکه در دنیا پاک نبوده، با عذاب پاک میشود، و گاه این پاک شدن تا سیصد هزار سال هم طول میکشد.
خدایا! به خودت پناه می بریم از عذاب خودت، که گریزگاهی جزء آغوش مهربان خودت نداریم، «وَ أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ مِنْکَ إِلَیْک» [2].
#پرونده _ویژه
#ماه_شعبان
___________________
[1] معانی الاخبار، ص288.
[2] مصباح المتهجّد، ج2، ص584.
