محمد هادی بیات

از همه جای ماه شبعان عطر شفاعت به مشام می ­رسد؛ در انتهای صلوات شعبانیه به خداوند متعال عرضه می­داریم:

«...اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَى الِاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِیهِ وَ نَیْلِ الشَّفَاعَةِ لَدَیْهِ اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْهُ لِی شَفِیعاً مُشَفَّعاً وَ طَرِیقاً إِلَیْکَ مَهْیَعاً وَ اجْعَلْنِی لَهُ مُتَّبِعاً حَتَّى أَلْقَاکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَنِّی رَاضِیاً وَ عَنْ ذُنُوبِی غَاضِیاً قَدْ أَوْجَبْتَ لِی مِنْکَ الرَّحْمَةَ وَ الرِّضْوَانَ وَ أَنْزَلْتَنِی دَارَ الْقَرَارِ وَ مَحَلَّ الْأَخْیَارِ»:

خدایا! ما را در این ماه به پیروی از روش پیامبر و رسیدن به شفاعتش یاری فرما، خدایا! او را برای من شفیعی با شفاعت پذیرفته و راهی روشن به سویت قرار ده و مرا پیرو او گردان تا در حالی تو را در قیامت دیدار کنم، که از من خشنود باشی و از گناهانم چشم ‌پوشی و رحمت و رضوانت را بر من واجب نموده و مرا در بهشت و جایگاه خوبان درآورده باشی.

همۀ ما محتاج شفاعت اهل­بیت(علیهم­ السّلام) هستیم، پس باید توجه داشته باشیم که مبادا کاری کنیم که فردای قیامت شفاعت اهل بیت دیر شامل حال ما شود.

راوی از امیرمؤمنان(علیه ­السّلام) درخواست کرد که مرگ را برایش توصیف کند، حضرت فرمودند:

«با یکی از این سه چیز مرگ وارد می­ شود: یا بشارت به نعمت همیشگی، یا به عذاب همیشگی، یا سبب هول و ترس است و کارش مبهم و مردّد می­ باشد و نمی­ داند از چه طایفه­ ای خواهد بود؛ پس دوست ما که اطاعت کنندۀ ما بوده، یعنی معصیتی نداشته، به نعمت همیشگی بشارت داده می شود. و اما دشمن ما که با ما مخالفت می­ کرده پس به عذاب همیشگی بشارت داده می­ شود. و اما آن­که کارش مبهم است و نمی ­داند بر سرش چه می­ آید، او مؤمنی است که بر خودش اسراف و ظلم می­ کرده، یعنی گناهکار بوده است. او را مرگ فرا می­ رسد اما با ابهام و خوف و حزن، پس از آن خدا او را با دشمنان ما مساوی قرار نخواهد داد بلکه او را به شفاعت ما از آتش بیرون خواهد آورد، پس عمل کنید و اوامر الهی را اطاعت کنید و عذاب خدای را کوچک نشمارید، به درستی که از جمله گناهنکاران کسی است که شفاعت ما به او نمی رسد مگر بعد از سیصد هزار سال عذاب» [1].

بله، شفاعت اهل بیت شامل همۀ دوستدارانشان می ­شود، اما از آن­ جاکه فقط پاکان را به بهشت راه می­ دهند، آن­که در دنیا پاک نبوده، با عذاب پاک می­شود، و گاه این پاک شدن تا سیصد هزار سال هم طول می­کشد.

خدایا! به خودت پناه می­ بریم از عذاب خودت، که گریزگاهی جزء آغوش مهربان خودت نداریم، «وَ أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ‏ مِنْکَ‏ إِلَیْک» [2].

#پرونده _ویژه

#ماه_شعبان

___________________

[1] معانی الاخبار، ص288.

[2] مصباح المتهجّد، ج2، ص584.