خوشا به حال کسی که به این ثواب رغبت کند

یکی از اعمالی که به انجام آن در هر شب و روز سه ماهِ رجب، شعبان ، رمضان و نیز روز عید فطر سفارش شده و ثواب­های بسیار بسیار زیادی دارد، عملی است که از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) نقل شده، که کیفیت آن از این قرار است:

 

هر یک از این سُوَر و آیات را 3 مرتبه بخواند: حمد، آیت الکرسی، کافرون، توحید، ناس، فلق؛

سپس: 3 مرتبه: «سُبْحانَ اللّهِ وَ الحَمْدُ لِلّهِ وَ لا إِلٰهَ إِلّا اللّهُ وَ اللّهُ أَکْبَرُ، وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللّهِ العَلِیِّ العَظیمِ»؛

سپس: 3 مرتبه: «اللّهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»؛

سپس: 3 مرتبه: [اللّهُمَّ صَلِّ عَلیٰ جَمیعِ مَلائِکَتِکَ وَ أَنْبِیائِکَ]؛

سپس: 3 مرتبه: «اللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤمِنینَ وَ المُؤمِناتِ»؛

سپس: 400 مرتبه: «أسْتَغْفِرُ اللّهَ [وَ أَتوبُ إِلَیْهِ]».

 

از حضرت رسول(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده: «قسم به آن­که مرا به حق مبعوث کرد! هر مرد و زنی که این سوره­ ها و آیات را در این سه ماه بخواند، ـ در حالی­که این عمل هیچ روز و شبی از او فوت نشده ـ ، خداوند هر گناهی که بین او و خودش بوده را می­ بخشد، حتی اگر به تعداد ستاره­ های آسمان و قطره­ های باران و برگ درختان و به تعداد شن­ ها و کف دریا­ها باشد.

 

قسم به کسی­که مرا به حق برانگیخت! همانا بنده زمانی که از این سه ماه خارج شد و این عمل را در روز عید فطر انجام داد، منادی از آسمان ندا می­دهد که خداوند متعال می­گوید:

«ای بندۀ من! تو حقیقتا حقیقتا حقیقتا دوست من هستی و به عوض هر حرفی که در این سه ماه خواندی، شفاعتی در حق برادران و خواهران [ایمانی] ات داری، و اگر گناهان آنها به تعداد ستاره­ های آسمان باشد، من همۀ آنها را به خاطر اکرام تو می بخشم.»

 

قسم به کسی­که مرا به حق مبعوث کرد! اگر بنده­ ای این سوره­ ها و آیات [و اذکار] را در عمرش، و در این سه ماه، یک­بار بخواند، حق تعالی هفتاد هزار حسنه برای هر حرفش به او عطا می­ کند، که هر حسنه­ اش نزد خدا از کوه­ های دنیا سنگین­ تر است.

 

و هر مرد و زنی که این سوره­ ها و آیات [و اذکار] را در این سه ماه بخواند و ارادۀ وجهُ الله کند(مخلصانه انجام دهد)، حق تعالی هفتصد حاجت او را در لحظۀ جان دادن و هفتصد حاجت را در قبر و هفتصد حاجت را هنگام خروج از قبر و مثل آن­ را در وقت پرواز کردن نامه­ های اعمال و مثل آن­ را هنگام سنجیدن اعمال و مثل آن­ را هنگام عبور از صراط بر آورده می­ سازد. و روز قیامت حق تعالی او را در سایۀ عرش خود قرار داده و از او آسان حساب می­ کشد. و او را هفتاد هزار فرشته تا بهشت مشایعت می­ کنند و نگهبان بهشت به استقبالش آمده و به او می­ گوید: جلو بیا! تا به تو نشان دهم آنچه را که خدا ـ به خاطر این سه ماه ـ برایت آماده کرده است. پس نگهبان بهشت او را می­ برد به سوی هفتصد شهری که در هر شهری هفتصد قصر است و در هر قصری هفتصد خانه است و در هر خانه­ ای هفتصد تخت است که بر هر یک از آن­ها فرش ­هایی از رنگ­های متنوع گسترده شده و حورالعین بهشتی روی آن قرار دارد.

پس خوشا به حال کسی که به این ثواب رغبت کند.

و کسی که این سوره­ ها و آیات و اذکار را بخواند و منکر قدرت خداوند عزّوجلّ نباشد، همانا خداوند متعال می فرماید: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُونَ» [2]:

پس هیچ کس نمى‏داند چه چیزهایى که مایه شادمانى و خوشحالى آنان است به پاداش اعمالى که همواره انجام میداده‏ اند، براى آنان پنهان داشته ‏اند.

 

خدایا، به همۀ ما توفیق عمل عنایت بفرما...

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_____________________

[1] این عمل با فضیلت را علامه مجلسی(رحمة­ الله­ علیه) در «زاد المعاد» (ص18-19) از وجود نازنین امیرالمؤمنین(علیه ­السّلام) نقل کرده­ است، و در «بحار الانوار» (ج94، ص53-54) از انس بن مالک؛ که هر دو نفر از پیامبر اسلام (صلّی­ الله­ علیه­ و آله) نقل نموده ­اند.

و از آنجا که این دو نقل در بیان کیفیّت عمل و ثواب آن کمی با هم اختلاف دارند، در اینجا به نحوی که جامع هر دو روایت باشد بیان کردیم.

[2] السجده: 17.

ماه امیر المؤمنین (علیه السّلام)

از وجود نازنین مولی الموحدّین، امیرالمؤمنین، علی بن ابی­طالب(علیهما ­السّلام) روایت شده است:

«رَجَبٌ‏ شَهْرِی‏ وَ شَعْبَانُ شَهْرُ رَسُولِ اللَّهِ(صلّی ­الله­ علیه­ وآله) وَ شَهْرُ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ تَعَالَى» [1]:

رجب ماه من، شعبان ماه رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ وآله­) و رمضان ماه خداوند بلند مرتبه است.

 

پس برای ورود به ماه رمضان می­ بایست در ماه پیامبر(صلّی ­الله­ علیه­ وآله­) و پیش از آن در ماه امیرالمؤمنین(علیه­ السّلام) معرفت خود را افزایش داده و ظرفیت لازم را کسب نموده و آماده شویم؛ تا از ماه میهمانی خداوند تبارک و تعالی بهتر و بیشتر بهره­ مند شویم.

 

درست مانند آنجا که حضرت رسول(صلّی­ الله­ علیه ­وآله­) فرمودند: «أَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ‏ وَ عَلِیٌ‏ بَابُهَا، فَمَنْ‏ أَرَادَ الْمَدِینَةَ فَلْیَأْتِهَا مِنْ بَابِهَا» [2]؛ این سه ماه مبارک نیز چنین ­اند.

آیا می­شود از ظرفیت ماه پیامبر(صلّی­ الله­ علیه­ وآله) به نحو احسن استفاده نمود، بی آنکه وارد ماه امیرالمؤمنین(علیه­ السّلام) شده و از آن بهرۀ کافی برده باشیم؟

آیا می­ شود در ماه خدا جزء میهمانان خاص او باشیم، بی آنکه در ماه رسولش به این ضیافت الهی وارد شده باشیم؟!

 

به همین خاطر است که اهل معنا از ماه رجب خود را آمادۀ ورود به ماه میهمانی خدا، ماه مبارک رمضان می­کنند. پس لازم است رابطۀ خود را با صاحبان این دو ماه، یعنی امیرالمؤمنین و حضرت رسول(صلوات الله علیهما) بهتر و بیشتر کنیم.

 

«...مَنْ‏ أَرَادَ اللَّهَ‏ بَدَأَ بِکُمْ‏ وَ مَنْ وَحَّدَهُ قَبِلَ عَنْکُمْ وَ مَنْ قَصَدَهُ توجّه بِکُم...»[3]:

کسی­ که قصد رسیدن به خدا را دارد، از شما اهل­ بیت شروع می­کند، و کسی­ که خدا را یکتا می­داند، توحیدش را از شما گرفته، و کسی­ که مقصد و مقصودش خداست، به شما توجّه می­کند...

پس به هیچ­ وجه عجیب نیست که پیش از ورود به میهمانی خدا، ابتدا باید به ضیافت علوی و نبوی وارد شویم...

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_____________________

[1] مصباح المتهجد، ج2، ص797.

[2] من شهر علم هستم و علی دروازۀ آن؛ پس هرکه طالب شهر است، می بایست از در آن وارد شود. عیون اخبارالرضا(علیه السّلام)، ج1، ص233.

[3] فرازی از زیارت جامعۀ کبیره. من لایحضره الفقیه، ج2، ص615.

میهمانی خصوصی

«ماه رجب ماه عبادت برای دوستان خاص خداست و ماه رمضان ماه عمومی هاست.  ماه رمضان خیلی ها درِ خانۀ خدا می ­آیند که در طول سال به آن شکل درِ خانۀ او نمی­رفته­ اند؛ بنابراین کسانی­که در این ماه عبادت­های خودشان را پر آب و رنگ تر قرار می­دهند ـ چه از لحاظ کمّی و چه کیفی ـ، از دوستان خاصِّ حضرت حق به حساب خواهند آمد، به طوری که روز قیامّت اهل عبادت در این ماه جداگانه صدا زده می­شوند و خداوند متعال آن ها را به صورت ویژه به بارگاه خود فرا می خواند»: «أینَ الرّجبیّون؟» [1].

از امام صادق(علیه ­السّلام) روایت شده که فرمودند:

«هنگامیکه روز قیامت فرا رسد، منادی از درون عرش ندا سر می­دهد که: «أینَ الرّجبیّون؟» پس مردمی که چهره­ هایشان برای اهل محشر می­ درخشد برخاسته در حالیکه بر سرهایشان تاج فرمانروایی است که آن تاج با درّ و یاقوت پر شده و هر یک از این افراد را هزار فرشته از سمت راست و هزار فرشته از سمت چپ مشایعت کرده و به ایشان می­گویند: «ای بندۀ خدا ! کرامت خداوند عزوجل گوارای وجودت باد.»

سپس از ناحیۀ خداوند ـ جلّ جلاله ـ ندا آمده که: «بندگان و کنیزان من! به عزّت و جلالم سوگند که قطعا جایگاه شما را بسیار با کرامت خواهم کرد و عطایای شما را بزرگ خواهم نمود و غرفه ­هایی از بهشت به شما ارزانی خواهم نمود که نهرها از زیر آنها جاری است در حالیکه شما در آنها جاودان هستید؛ چقدر خوب است پاداش اهل عمل! شما از من فرمانبرداری کردید در ماهی که احترام آن را بزرگ و رعایت حقش را واجب کردم. ای ملائکۀ من! بندگان و کنیزان من را وارد بهشت کنید.

سپس حضرت فرمودند: «[تازه] این برای کسی است که چیزی از ماه رجب را روزه گرفته باشد، اگرچه تنها یک روز باشد ـ از ابتدا، وسط و یا آخر آن...» [2]

 

این همه عزّت و احترام برای کسی که تنها یک روز از این ماه عزیز را روزه گرفته، نشانۀ اهمیت بسیار بالای این ماه شریف است.

 

اینکه می­گوئیم رجب ماه میهمانی خصوصی الهی است، به این معنا نیست که خدا فقط بعضی از بندگانش را دعوت می­کند! خیر، خدا همۀ ما را به این میهمانی دعوت کرده و برای همه دعوتنامۀ خصوصی فرستاده، اما چون خیلی­ ها نمی­ آیند، خود به خود محفل، محفلِ خاصّان می­شود.

 

به تعبیر مقام معظّم رهبری: «بعضی‌ها می‌آیند و به این سفره نگاه [هم] نمی‌کنند و از وسط این سفره و اشیاء آن عبور می‌کنند و می‌روند و هیچی هم گیرشان نمی‌آید؛ بعضی‌ها یک چیز مختصری برمی‌دارند؛ یک روزه‌ای می‌گیریم ما؛ یک مختصرکی، یک چیزی؛ اما بعضی‌ها نه، حسابی می‌نشینند سر این سفره و از رحمت الهی کیسه‌ی خودشان را پُر می‌کنند؛ عزّت می‌خواهند، دنیا می‌خواهند، آخرت می‌خواهند؛ رفع گرفتاری می‌خواهند، گشایش در زندگی می‌خواهند، استغنای طبع می‌خواهند، صفات و خُلق حسنه می‌خواهند؛ هرچه می‌خواهند، برای خودشان و برای دیگران برمی‌دارند.» [3].

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

______________________

[1] برگرفته از بیانات استاد پناهیان.

[2] فضائل الاشهر الثلاثه، ص 32.

[3] بخشی از بیانات مقام معظم رهبری در جمع کارکنان وزارت اطلاعات، 1383/7/13.

عربِ (نه اونقدرا) جاهلی!

یکی از نکاتی که بعضی از اساتید تاریخ اسلام بهش اشاره کردن اینه که:

اگر چه عرب در دوران پیش از اسلام، رفتارهای زشت و ناپسند زیادی داشته تا جاییکه بعدها به آن دوره، دورۀ «جاهلیّت» گفتن، امّا همین عرب جاهلی، اوصاف خوب و جالب زیادی هم داشته...

بعضی از این رفتارها اونقدر خوب و پسندیده بودن که حتّی اسلام پس از ظهورش مُهر تأیید به اون ها زد و اون عمل برای همیشه جزئی از اسلام شد. پس در واقع بعضی از مسائلی که ما امروزه به اونها مقیّدیم، همون مطالبی است که عرب جاهلی بهش مقیّد بوده و اسلام هم تأیید کرده.[1]

 

مثلا یکی از نمونه هاش اینکه: عرب جاهلی جنگ و خونریزی در ماه «رجب» (و همینطور 3 ماه دیگه) رو حرام دونسته و ممنوعش کرده بود.

و اتّفاقا کلمۀ رجب هم به همین معنا اشاره داره، چرا که در لغت به معنای «بزرگداشت و تعظیم نسبت به امری» است.

یعنی اونها به احترامِ این ماه، از جنگ دست می کشیدند...

...

حال که عرب جاهلی در این ماه دست از جنگ بر میدارد، خوب است که ما از او کمتر نباشیم،

پس اگر در سایر اوقات با گناه و معصیت به جنگ با خدا رفته ایم، دیگر در این ماهِ شریف دست از جنگِ محکومِ به شکست با پروردگار عالَم شُسته و سلاح بر زمین نهاده و طوق بندگی را دوباره بر گردن نَهیم،

باشد که رستگار شویم...

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_____________________

[1] البته مخفی نماند که در واقع این حرمت از زمان شریعت حضرت ابراهیم(علیه­السّلام) بود و عرب به آن احترام می­گذاشت.

خراب کردن!

سقوط کردن، سریع تر از صعود کردن اتفاق می افته.

خرج کردن، سریع تر از جمع کردن اتفاق می افته.

دل شکستن، سریع تر از دل به دست آوردن اتفاق می افته.

آبرو بردن، سریع تر از آبرو به دست آوردن اتفاق می افته.

قهر کردن، سریع تر از آشتی کردن اتفاق می افته.

گناه کردن، سریع تر از توبه کردن اتفاق می افته.

و و و

 

کلّا آدم به سادگی و به سرعت میتونه خراب کنه، ولی به این سادگی و به این سرعت نمیتونه درستش کنه.

خدایا، کمکمون کن حواسمون باشه...

#دل_کده

بی همه چیز!

یکی از معضلاتی که معمولا خانمها باهاش دست و پنجه نرم میکنن، اینه که برای نهار یا شام «چی درست کنن؟»

خب از اونجاییکه طبع انسان تنوّع طلبه، نمیتونه هر روز غذای تکراری بخوره، بلکه دلش میخواد هر روز با طعم و مزّه و رنگ و بوی جدید سر و کار داشته باشه...

 

حالا همین آدم، به مادّه ای احتیاج و علاقه پیدا میکنه (اونم چه احتیاج و علاقه ای!!!) که هیچ کدوم از فاکتورهای بالا رو نداره!

یعنی نه رنگ داره، نه بو و نه حتّی مزه!!

 

«آب» رو دارم میگم...

چیزی که هیچ مادّه ی بامزّه ی دیگه ای جاشو تو زندگی ما پُر نمیکنه.

 

«وَ جَعَلْنا مِنَ‏ الْماءِ کُلَّ شَیْ‏ءٍ حَیٍّ أَ فَلا یُؤْمِنُونَ‏» [1]:

و هر چیز زنده‏ اى را از آب آفریدیم؟ پس آیا ایمان نمى‏ آورند؟

 

یعنی واقعا خدا چه چیزی رو مایه ی حیات قرار داده!

#آیه_کده

____________________

[1] الأنبیاء: 30.

یه خبر مهم!!! فقط 7 روز دیگه...

«فقط هفت روز دیگه تا شروع ماه رجب مونده.»

 

بستگی به حال ما داره،

برای بعضیامون این خبر واقعا مهمه و برای بعضیامونم نه چندان،

که البته، اگه میدونستیم چی در انتظارمونه،

قطعا این خبر برای هممون بسیار مهم می بود.

 

در روایت بسیار تاثیر گذاری، شخصی به نام «ثوبان» نقل می­کنه:

«جمعی در خدمت پیامبر(صلّی الله­ علیه­ و آله) به جایی می­رفتیم که عبورمان به گورستانی افتاد، حضرت اندکی در میان قبرها ایستادند و سپس به راه افتادند، دو مرتبه ایستادند و به راه افتادند.

من عرض کردم: پدر و مادرم فدای شما ای رسول خدا، چرا بین این قبور توقف می­کنید؟

حضرت گریۀ سختی کردند و ما نیز محزون شده و گریه کردیم، سپس فرمودند: ای ثوبان اینان در قبرهایشان معذّبند ،آنچنان که من نالۀ آنها را شنیدم و دلم به حالشان به رحم آمد و از خدا خواستم عذابشان را تخفیف دهد و خداوند اجابت فرمود. اگر اینها در ماه رجب روزه گرفته بودند، در قبرهایشان عذاب نمی شدند.

عرض کردم: ای رسول خدا! آیا روزه و عبادت در ماه رجب از عذاب قبر ایمنی می­دهد؟

فرمودند: آری! سوگند به آنکه مرا به حق فرستاد، هر مرد و زن مسلمانی که یک روز از رجب را روزه بدارد و یک شبِ آن را به عبادت برخیزد و جز رضای خدا نظری نداشته باشد عبادت هزار سال در نامه عملش ثبت گردد که روزهایش را روزه و شبهایش را به عبادت گذرانده باشد...» [1].

 

در هر زمان و مکانی، میشه به خدا نزدیک شد، امّا کیه که ندونه بعضی زمانها و مکانها استثنایی هستن؟!

روز و شبهایی در پیش داریم که به اندازۀ هزاران سال میتونن ما رو تو مسیر بندگی، جلو بندازن!!!

و فقط 7 روز دیگه تا اولین شبِ ماه رجب، ماه امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و ورود به مهمانسرای حضرت باقی مونده!

به نظرتون این خبر مهم نیست؟!

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

______________________

[1] «...وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً، مَا مِنْ مُسْلِمٍ وَ لَا مُسْلِمَةٍ یَصُومُ یَوْماً مِنْ رَجَبٍ وَ قَامَ لَیْلَةً یُرِیدُ بِذَلِکَ وَجْهَ اللَّهِ تَعَالَى إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عِبَادَةَ أَلْفِ سَنَةٍ صِیَامٍ نَهَارُهَا وَ قِیَامٍ لَیْلُهَا...»، بحار الانوار، ج94، ص49.

پس از چشم باز کردن

میدونی اوّلین کاری کاری که وقتی صبح یا سحر از خواب بیدار میشیم باید انجام بدیم چیه؟

(یه لحظه واقعا بهش فکر کن و به این سؤال جواب بده)

.

.

.

.

اولین کاری که سفارش شده به محض اینکه چشم باز کردیم انجامش بدیم، اینه که سر به سجده بذاریم و از خدا تشکر کنیم!

تشکّر از اینکه عمر دوباره به ما داد و هنوز فرصت داریم که بهش نزدیک بشیم.

 

مرحوم شیخ عبّاس قمی، در مفاتیح الجنان آورده:

«چون مومن از خواب برخاست، برای خدای متعال سجده کند و خوب است در این حال یا در حال برداشتن سر از سجده بگوید:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الَّذِی‏ أَحْیَانِی‏ بَعْدَ مَا أَمَاتَنِی‏ وَ إِلَیْهِ النُّشُورُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی رَدَّ عَلَیَّ رُوحِی لِأَحْمَدَهُ وَ أَعْبُدَه‏ُ» [1]:

تمام ستایش ها برای خداست که زنده‌ام کرد، پس از آن‌که مرا میراند و بازگشت همه پس از مرگ به سوی اوست؛ تمام ستایش ها برای خداست که روحم را بازگرداند تا حمد او را بجا آورده و بندگی اش را بکنم.

#حدیث_کده

_____________________

[1] مفاتیح الجنان، کیفیت نماز شب و نیز: مصباح المتهجّد، ج1، ص127.

شبی استثنایی، در حرم امام مهربانیها

چند سال قبل، یه برهه ای پی در پی تو مشهد زلزله میومد.

ساختمون حوزه ما هم خیلی کوچیک و قدیمی بود و تو زلزله حسابی خطرناک!

 

نیمه های شب بود که باز هم زلزله اومد و ما هم سراسیمه از  حجره ها زدیم بیرون و اومدیم تو حیاط.

مردّد بودیم که حالا برگردیم تو حجره ها و بخوابیم یا چی؟ (چون خیلی وقتا اوّلش چندتا پس لرزه میاد و بعد زلزلۀ اصلی).

 

گفتیم بریم حرم، یه زیارتی بکنیم، بعد برمیگردیم میخوابیم.

وقتی از فرعی رفتیم تو خیابون اصلیِ منتهی به حرم، با منظرۀ بسیار عجیبی مواجه شدیم!

اون موقع شب، یه عالمه آدم با ماشین و موتور و پای پیاده، به سمت حرم حرکت میکردن! طوری که ترافیک هم شده بود!

کاملا مشخص بود که همه از ترس زلزله دارن به سمت حرم حرکت می کنن.

 

رسیدیم حرم.

رفتیم شبستانِ گرمِ مسجد گوهرشاد، (نزدیکترین شبستانِ مسجد به روضۀ منوّره که زمستونا چنان گرمه که هر چقدر آدم اجیر هم باشه، چُرتیش میکنه).

با کمال تعجّب دیدم که یه عالمه آدم تو شبستان خوابن!! با اینکه خادمای حرم هیچوقت نمیذارن کسی تو گوهرشاد بخوابه. شده بود مثل موکبای مسیر پیاده روی اربعین که چِفت در چِفت آدما میخوابن.

 

یه حسّ و حال خیلی خوب و قشنگی حاکم بود.

این همه آدم از جاهای مختلف شهر، موقع زلزله، امن ترین جا رو حرم امام رضا(علیه السلام) دیدن و اومدن اینجا.

احساس میکردی مثل گنجشکی هستی که از ترس اینکه مبادا طوفان لونه اش رو خراب کنه، به حرم پناه آورده و کنار مضجع منوّر امام رئوف به خواب فرو رفته!

 

موقع نماز صبح که شد، خادما همۀ مردم رو آروم آروم بیدار کردن...

حاج آقای مجتبوی (اما جماعت شبستان)، قبل از نماز چند دقیقه ای از لطف و مهربانی امام صحبت کردن که آنچنان تأثیرگذار بود که هق هق گریۀ مردم بلند شد و نگرانیها از دلها رفت که رفت...

یه نماز صبح دلچسب خوندیم و بعدش، دوباره همونجا خوابیدیم.

آخ که چه خواب لذّت بخشی بود!

...

#خاطره_کده

#آیه_کده

______________________

[1] الزلزلة: 1.

[2] الإسراء: 71.

پیشکش به محضر مادر

ضمن عرض تبریک به مناسبت فرا رسیدن میلاد با سعادت سرور زنان عالم، امّ الائمة الهدی، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها،

چند طرح تایپو گرافی تقدیم محضر همۀ دوستداران و شیفتگان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام میشود.

«یا فاطمة، إشفَعی لنا فی الجَنَّة، فإنّ لکِ عندَ اللهِ شأناً مِنَ الشّأنِ»

 

 

#خط_کده

خود کُشی!

وقت کُشی، خود کُشی است.

وقت کُشی، خود کُشی است.

وقت کُشی، خود کُشی است.

وقت کُشی، خود کُشی است.

وقت کُشی، خود کُشی است.

وقت کُشی، خود کُشی است.

 

#توییت_کده

پیشگیری یا درمان؟!

قبول دارید که پیشگیری بهتر از درمانه؟

 

حرف کاملا منطقی و درستی به نظر می رسه.

طبیعتا هزینۀ درمان، و انرژی و توانی که از آدم میگیره، خیلی بیشتر از پیشگیریه؛ پس پیشگیری بهتر از درمانه.

 

«گناه نکردن» در حکم همون پیشگیری و «توبه» در حکم درمانه.

به همین دلیل، از امیرالمؤمنین (علیه السّلام) روایت شده:

«تَرْکُ الذَّنْبِ، أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِ الْمَعُونَةِ [التَّوْبَةِ]» [1]:

گاهی آدم از گناهش توبه میکنه، امّا اثر وضعی اون گناه تا مدّتها تو وجودش هست.

گاهی آدم از گناهش توبه میکنه، امّا فکرش به این سادگیا از ذهنش بیرون نمیره.

گاهی آدم از گناهش توبه میکنه، ولی حق و حقوق مردم رو که این وسط ضایع کرده، به سختی می تونه جبران کنه.

و و و

#حدیث_کده

________________________

[1] نهج البلاغه، حکمت 170.