لا اقل یکبار در طول عمر!

به خواندن «دعای کمیل» در هر شب جمعه، علی الخصوص در ماه شعبان و شب نیمۀ آن بسیار سفارش شده است.

 

مقام معظم رهبری می فرمودند: «...من یک وقتی از امام(رضوان‌ اللَّه‌ علیه) پرسیدم در این دعاهای مأثوری که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان می‌آید و دوست دارید؟ فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است...» [1].

ماجرای نقل این دعای شریفه نیز بسیار جالب است:

از کمیل بن زیاد نخعی روایت شده:

«همراه با گروهی از اصحاب امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) در مسجد بصره در کنار آن حضرت نشسته بودیم [که شخصی سؤالی پرسید و بحث شب نیمۀ ماه شعبان پیش آمد و حضرت فرمود:] هیچ بنده­ ای آن را احیاء نمی­ کند و دعای «خضر»(علیه ­السّلام) را نمی­ خواند، مگر آن­که خداوند دعای او را اجابت می­ کند.

(فدای غربت و مظلومیت امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) بشوم که هیچ کس حتی نپرسید دعای حضرت خضر چیست؟)

کمیل می­ گوید: وقتی امیرمؤمنان(علیه­ السّلام) رهسپار خانه شد، شبانه به خدمت آن حضرت رسیدم.

فرمود: ای کمیل! چه چیزی باعث شد که در این زمان نزد من بیایی؟

عرض کردم: ای امیرمؤمنان! دعای خضر.

فرمود: ای کمیل! بنیشین. هرگاه این دعا را حفظ کردی، در هر شب جمعه، یا در هر ماه یک­بار، یا سالی یک­بار، یا [لاأقل] در طول عمرت یک­بار آن­ را بخوان، که خدا تو را کفایت و یاری داده و به تو روزی عطا می­ کند و هرگز آمرزش را از دست نمی­ دهی. ای کمیل! مصاحبت طولانی تو با ما موجب گردیده آنچه را که از ما درخواست نمودی، به تو عطا کنیم. سپس حضرت دعا را به جناب کمیل املا فرمودند» [2].

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

___________________

[1] 83/7/13.

[2] مصباح المتهجّد، ص844.

مناجات شعبانیه

مناجاتی است که همۀ ائمۀ هدی(علیهم ­السّلام) آن­ را می­خوانده ­اند، و به انس با آن بسیار سفارش شده است.

 

مرحوم حضرت امام(رحمة­ الله ­علیه) جمله­ ای بسیار جالب در بیان عظمت این مناجات دارند: «...اگر نبود در ادعیه الا دعاى مناجات‏ شعبانیه‏، کافى بود براى [اثبات] اینکه امامان ما، امامان بحقّ ­اند...» [1]

و نیز فرموده ­اند: «درباره این دعا وارد شده که این مناجات حضرت امیر(علیه ­السّلام)، و فرزندان آن حضرت است؛ و همه ائمه طاهرین(علیهم­ السّلام)، با آن خدا را می خوانده‏ اند. و کمتر دعا و مناجاتى دیده شده که درباره آن تعبیر شده باشد که همه ائمه(علیهم ­السّلام) آن را می خوانده ‏اند و با آن خدا را مناجات می کرده ‏اند. این مناجات در حقیقت مقدمه ‏اى جهت تنبّه و آمادگى انسان براى پذیرش وظایف ماه مبارک رمضان می ‏باشد؛ و شاید براى این باشد که به انسان آگاهِ ملتفت انگیزه روزه و ثمره پر ارج آن را تذکر دهد.

ائمه طاهرین(علیهم ­السّلام)، بسیارى از مسائل را با لسان ادعیه بیان فرموده‏ اند. لسان ادعیه با لسانهاى دیگرى که آن بزرگواران داشتند و احکام را بیان می فرمودند خیلى فرق دارد. اکثرا مسائل روحانى، مسائل ماوراء طبیعت، مسائل دقیق الهى و آنچه را مربوط به معرفة اللّه است، با لسان ادعیه بیان فرموده‏ اند. ولى ما ادعیه را تا آخر می خوانیم و متأسفانه به این معانى توجه نداریم، و اصولا نمی ‏فهمیم چه می خواهند بفرمایند.» [2]

آیت الله مکارم شیرازی: «این مناجات اهمیّت فراوان دارد که همۀ ائمۀ معصومین(علیهم ­السّلام) بر آن مداومت داشتند. و مطالعۀ محتوای آن نیز گواه بر اهمیّت فوق العادۀ آن است، و در واقع یک دورۀ عرفان اسلامی در بالاترین سطح در آن منعکس شده و اگر انسان مفاهیم این مناجات عظیم را در درون قلب و جان خود پیاده کند، مقامات طولانی سیر و سلوک الی الله را پیموده است.» [3]

 

مرحوم میرزا جوا آقا ملکی تبریزی، می­ نویسند: «این مناجات، مناجات معروفی است و اهلش به خاطر آن با ماه شعبان مأنوس­ شده و به همین جهت منتظر و مشتاق این ماه هستند. تمام کلام اینکه این مناجات از اهمّ اعمال این ماه است، و نه تنها در این ماه، بلکه سالک بعضی از فرازهای این مناجات را در طول سال هم نباید فراموش کند و لازم است در قنوت نمازها و حالات معنوی خود زمزمه کند...؛ [البته هنگامی­ که مناجات می­ کند] از حرف­ های خود غافل نباشد، و توجه کند تا بداند چه می­ گوید و از پروردگار خود چه می­ خواهد، چون کسی­ که نمی­داند از خدا چه می­ خواهد، نمی­ توان درباره ­اش گفت: فلان چیز را از خدا خواسته، بلکه باید گفت: صرفا الفاظی را به زبان جاری ساخته. حضرت حق در قرآن می­ فرماید: «اُدْعُونی‏ أَسْتَجِبْ‏ لَکُمْ‏»، از فضل خدا بخواهید، زیرا خدا با شما مهربان است، و نمی­ فرماید فقط الفاظ را بر زبان جاری کنید» [4].

اللهمَّ ارزقنا...

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

_______________________

[1] صحیفۀ نور، ج 13، ص 31.

[2] جهاد اکبر، ص 36 و 37.

[3] مفاتیح نوین، ص672.

[4] المراقبات، ترجمه مولوی نیا، ص172-173.

ماه صلوات

عمدۀ اذکار در ماه رجب، استغفار است، تا جایی که حضرت رسول(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) رجب را«شهر الإستغفار» نامیده اند.

اما در ماه شعبان، ـ علاوه بر استغفار ـ، صلوات فرستادن بر ایشان و خاندان پاک و مطهرشان (علیهم­ السّلام)، ارزش و اهمیت به­ سزایی دارد، تا آن­جاکه از حضرتش روایت شده:

«شعبان ماه من است، در این ماه بر من و آلم بسیار صلوات بفرستید» [1].

و نیز از امام صادق(علیه­ السّلام) روایت شده: «شعبان را ماه شفاعت گویند، چراکه پیامبر شما هرکسی را که در این ماه بر او و آلش صلوات بفرستد شفاعت می کند» [2].

و از بین دوازده ماه سال، این ماه شعبان است که صلواتی خاصّ در آن وارد شده که به «صلوات شعبانیه» معروف است، لذا می­ توان ماه شعبان را ماه صلوات نامید.

«بنابراین، سالک در ماه رجب، با توبه و استغفار کسب استعداد نموده و در ماه شعبان، با بهره­ گیری از صلوات بر رسول خدا و اهل بیت پاک ایشان(علیهم­ السّلام)، و دعا و عبادت و نماز، متوسّل به حبل الله نبوی و اهل بیت او شده و مدارج سلوک را طی می­نماید» [3].

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________

[1] زاد المعاد، ص44.

[2] همان، ص52.

[3] اسرار ماه شعبان، ص20.

لحظه احتضار شیطان!

شیطان دشمن دیرینۀ و قسم خوردۀ انسان است و همّ و غمّی جز گمراه کردن او نداشته و ندارد، لذا از هر حربه ­ای و فرصتی به این منظور، نهایت سوء استفاده را می ­کند. لکن در برخی شرایط مکانی یا زمانی، فعالیتش به طرز چشم گیری مضاعف می­شود.

 

خلوت با نا­محرم، از بهترین مکان­هایی است که شیطان می­تواند زهر خود را بریزد [1].

تنهایی هم مکان مناسب دیگری برای اوست؛ جایی که ـ به حسب ظاهر ـ کسی انسان را نمی بیند، راحت­ تر می تواند او را وسوسه کند [2].

و از همۀ اینها خطرناک­تر و سهمگین­ تر، لحظۀ احتضار (جان دادن) است، که شدید­ترین حملاتش را به انسان انجام می­ دهد [3].

چرا که پس از آن دیگر دست شیطان کوتاه می­ شود و اگر محتضَر موحّد از دنیا برود، دیگر کار از کار گذشته و تمام زحماتش بر باد می رود، لذا تمام همّتش را صرف اغوای او می­ کند.

می­ توان این حالت را به ماه شعبان تشبیه کرد. یعنی از آن­جا که دست شیاطین در ماه رمضان بسته خواهد شد و دیگر توانایی گمراه کردن انسان را نخواهند داشت، ماه رمضان به منزلۀ همان عالم پس از مرگ است که دیگر زمان اغوای آدمیان نیست، و شعبان به مثابۀ همان لحظۀ احتضار و آخرین فرصت برای ضربه زدن و هلاکت انسان است، لذا حملات شیطان در این ماه فوق العاده سنگین می شود.

و این مطلبی است که به خوبی از روایات استفاده می­ شود:

«...همانا پروردگار شما در این ماه درهای بهشت خود را گشوده و عرضه کرده است بر شما قصرها و خیرات آن­ را به ارزان­ ترین قیمت و آسان­ ترین کارها، پس بخرید آن­را. و عرضه کرده است برای شما ابلیس لعین شعبه­ های شرور و بلای خود را...

چون روز اول شعبان فرا رسد، ابلیس لشکر خود را در اطراف زمین و آفاق آن پراکنده کرده و به ایشان می­ گوید: در کشیدن بعضی بندگان خدا به سوی خود در این روز تلاش کنید، و به درستی ­که خدای عزّ و جلّ ملائکه را در اطراف زمین و آفاق آن پراکنده کرده و به ایشان می­ فرماید: به راستی بندگان مرا نگاه دارید و ارشادشان کنید...» [4].

بنابراین یکی از دلایل نامیده شدن این ماه عزیز به «شعبان»، همین است که در این ماه برای آخرین بار در طول سال، دو گروهِ جنود خداوند رحمان و جنود ابلیس لعین در برابر یکدیگر صف آرایی می­ کنند.

پس اگر خداوند متعال به ما توفیق داد که در ماه رجب به او نزدیک­تر شویم، مبادا مغرور بشویم، که هنوز تازه اول راه است و دشمن خود را برای حملات سنگین­ تر آماده می­ کند.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

_______________________

[1] مستدرک الوسائل، ج14، ص266.

[2] الکافی، ج13، ص252.

[3] من لایحضره الفقیه، ج1، ص133.

[4] التفسیر العسکری (علیه السّلام)، ص637 و 645.

شعبان حسینی

روایت شده که مردی در زمان حیات رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه ­و آله) مرتکب گناهی شده [و به همین جهت] خود را پنهان کرده بود، تا این­که در راهی خلوت، با امام حسن و امام حسین(علیهما السّلام) [که خردسال بودند] برخورد کرد. پس آن­دو را گرفته و بر دوش خود گذاشت و با همین هیئت نزد رسول خدا(صلّی­ الله ­علیه ­و آله) رفت و گفت: ای رسول خدا! من به خدا و حسن و حسین(علیهما السّلام) پناهنده شده ­ام.

 

پس رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) به قدری خندید که دست خود را بر دهان مبارکش نهاد، سپس به آن مرد فرمود: برو که تو آزاد شده هستی. آن­گاه به حسنین(علیهما­ السّلام) فرمود: من شفاعت شما را در حق این مرد پذیرفتم. پس خداوند متعال این آیه را نازل فرمود[1]:

«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً» [2]:

اگر آنان هنگامى که [با ارتکاب گناه‏] به خود ستم کردند، نزد تو مى ‏آمدند و از خدا آمرزش مى‏ خواستند، و پیامبر هم براى آنان طلب آمرزش مى‏ کرد، یقیناً خدا را بسیار توبه ‏پذیر و مهربان مى‏ یافتند.

چه خوب است که در ماه رسول خدا ، ما نیز با توسّل به فرزند عزیزشان، به محضرشان شرفیاب شویم و از ایشان بخواهیم که برای ما از خداوند متعال طلب آمرزش نمایند؛ که قطعا خواستۀ ما اجابت خواهد شد.

 

میلاد امام حسین(علیه السلام) مبارک.

 

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________

[1] شرح الاخبار، فی فضائل ائمة الاطهار(علیهم­السّلام)، ج3، ص117.

[2] النساء 64.

بعد از سیصد هزار سال!!

از همه جای ماه شبعان عطر شفاعت به مشام می ­رسد؛ در انتهای صلوات شعبانیه به خداوند متعال عرضه می­داریم:

«...اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَى الِاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِیهِ وَ نَیْلِ الشَّفَاعَةِ لَدَیْهِ اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْهُ لِی شَفِیعاً مُشَفَّعاً وَ طَرِیقاً إِلَیْکَ مَهْیَعاً وَ اجْعَلْنِی لَهُ مُتَّبِعاً حَتَّى أَلْقَاکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَنِّی رَاضِیاً وَ عَنْ ذُنُوبِی غَاضِیاً قَدْ أَوْجَبْتَ لِی مِنْکَ الرَّحْمَةَ وَ الرِّضْوَانَ وَ أَنْزَلْتَنِی دَارَ الْقَرَارِ وَ مَحَلَّ الْأَخْیَارِ»:

خدایا! ما را در این ماه به پیروی از روش پیامبر و رسیدن به شفاعتش یاری فرما، خدایا! او را برای من شفیعی با شفاعت پذیرفته و راهی روشن به سویت قرار ده و مرا پیرو او گردان تا در حالی تو را در قیامت دیدار کنم، که از من خشنود باشی و از گناهانم چشم ‌پوشی و رحمت و رضوانت را بر من واجب نموده و مرا در بهشت و جایگاه خوبان درآورده باشی.

 

همۀ ما محتاج شفاعت اهل­بیت(علیهم­ السّلام) هستیم، پس باید توجه داشته باشیم که مبادا کاری کنیم که فردای قیامت شفاعت اهل بیت دیر شامل حال ما شود.

 

راوی از امیرمؤمنان(علیه ­السّلام) درخواست کرد که مرگ را برایش توصیف کند، حضرت فرمودند:

«با یکی از این سه چیز مرگ وارد می­ شود: یا بشارت به نعمت همیشگی، یا به عذاب همیشگی، یا سبب هول و ترس است و کارش مبهم و مردّد می­ باشد و نمی­ داند از چه طایفه­ ای خواهد بود؛ پس دوست ما که اطاعت کنندۀ ما بوده، یعنی معصیتی نداشته، به نعمت همیشگی بشارت داده می شود. و اما دشمن ما که با ما مخالفت می­ کرده پس به عذاب همیشگی بشارت داده می­ شود. و اما آن­که کارش مبهم است و نمی ­داند بر سرش چه می­ آید، او مؤمنی است که بر خودش اسراف و ظلم می­ کرده، یعنی گناهکار بوده است. او را مرگ فرا می­ رسد اما با ابهام و خوف و حزن، پس از آن خدا او را با دشمنان ما مساوی قرار نخواهد داد بلکه او را به شفاعت ما از آتش بیرون خواهد آورد، پس عمل کنید و اوامر الهی را اطاعت کنید و عذاب خدای را کوچک نشمارید، به درستی که از جمله گناهنکاران کسی است که شفاعت ما به او نمی رسد مگر بعد از سیصد هزار سال عذاب» [1].

 

بله، شفاعت اهل بیت شامل همۀ دوستدارانشان می ­شود، اما از آن­ جاکه فقط پاکان را به بهشت راه می­ دهند، آن­که در دنیا پاک نبوده، با عذاب پاک می­شود، و گاه این پاک شدن تا سیصد هزار سال هم طول می­کشد.

 

خدایا! به خودت پناه می­ بریم از عذاب خودت، که گریزگاهی جزء آغوش مهربان خودت نداریم، «وَ أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ‏ مِنْکَ‏ إِلَیْک» [2].

#پرونده _ویژه

#ماه_شعبان

___________________

[1] معانی الاخبار، ص288.

[2] مصباح المتهجّد، ج2، ص584.

ماه زیبای شفاعت

«شفاعت آن است که شخص از کسی­ که مافوق اوست خیر و نیکی را برای پایین­ تر از خودش درخواست کند، یا اسقاط عقوبت یا زیاد نمودن ثواب و یا هر دو را طلب نماید. اگر شفاعت برای اهل طاعت باشد معنایش درخواست فزونی پاداش و ثواب و بالا رفتن درجات آن­ها است، و اگر برای اهل گناه و زشتی باشد منظور از آن طلب عفو و مغفرت از لغزش­ها و گناهانشان، و اسقاط عقوبت یا عذاب و رستگاری به منافع می­ باشد...» [1].

 

یکی از فضائلی که شامل اهل مراقبت در ماه شعبان می­ شود، شفاعت رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) از ایشان است و آن ­قدر مسئلۀ شفاعت در شعبان پر رنگ و لعاب است که این ماه عظیم الشأن را ماه شفاعت نامیده ­اند و پاداش بسیاری از اعمال، شفاعت پیامبر در حق ایشان قرار داده شده است.

 

از امام صادق(علیه­ السّلام) روایت شده است:«...أَکْثِرُوا فِی شَعْبَانَ مِنَ الصَّلَاةِ عَلَى نَبِیِّکُم‏... وَ إِنَّمَا سُمِّیَ شَعْبَانُ‏ شَهْرَ الشَّفَاعَةِ لِأَنَّ رَسُولَکُمْ یَشْفَعُ لِکُلِّ مَنْ یُصَلِّی عَلَیْهِ فِیهِ...» [2]:

در ماه شعبان زیاد بر پیامبرتان صلوات بفرستید... و همانا شعبان را ماه شفاعت نامیده ­اند، چراکه پیامبر شما هرکسی را که در این ماه بر او صلوات بفرستد شفاعت می­کند.

 

از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده: «شَعْبَانُ‏ شَهْرِی‏ وَ شَهْرُ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، فَمَنْ صَامَ یَوْماً مِنْ شَهْرِی کُنْتُ شَفِیعَهُ یَوْمَ الْقِیَامَة» [2]:

 شعبان ماه من و رمضان ماه خداست، پس هر­کس یک روز از ماه مرا روزه بدارد، در روز قیامت شفیع او خواهم بود...

از امام رضا(علیه­ السّلام) روایت شده: «...فَإِنَّهُ‏ إِذَا کَانَ‏ یَوْمُ‏ الْقِیَامَةِ لَمْ‏ یَبْقَ‏ مَلَکٌ‏ مُقَرَّبٌ‏ وَ لَا نَبِیٌ‏ مُرْسَلٌ‏ وَ لَا مُؤْمِنٌ‏ مُمْتَحَنٌ‏ إِلَّا وَ هُوَ یَحْتَاجُ‏ إِلَیْهِمَا فِی‏ ذَلِکَ‏ الْیَوْم» [3]:

روز قیامت، هیچ ملک مقرّب، نبی مرسل و مؤمنی نیست مگر این که محتاج پیامبر خدا(صلّی­ الله علیه­ و­ آله) و امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(علیهما­ السّلام) باشد.

 

حال ملاحظه کنید که چه نعمت بزرگی در ماه شعبان به ما ارزانی شده است، اگر دریابیم. آن­چه که ملائکۀ مقرب و انبیاء مرسل محتاج به آن هستند، به آسانی در اختیار ما گذاشته شده است.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

____________________

[1] مکیال المکارم، ج1، ص221.

[2] وسائل الشیعه، ج10، ص512.

[3] امالی صدوق، ص19.

[4] الکافی، ج2، ص562.

بزرگترین حادثه ی تاریخ!

زمانی می ­توان ارزش و اهمیت شب و روز مبعث را درک کرد، که اهمیت بعثت پیامبر(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) را درک نمود.

آیا رویدادی مهم تر از برانگیخته شدن آخرین پیامبرالهی وجود دارد؟! به همین خاطر مقام معظم رهبری این روز را «بزرگترین حادثۀ تاریخ» معرفی می ­کنند [1].

اسلام از این روز فرخنده ظهور کرد. اسلامی  که امروز و بعد از گذشت هزار و چهارصد و اندی سال، و در دورانی که تمام مکاتب فکری بشری، آخرین نفس­های خود را می­ کشند و لحظه به لحظه به افول خود نزدیک­ تر می شوند؛ در صدد پایه گذاری تمدن نوین اسلامی بوده و در انتظار ظهور آخرین منجی و پیشوای خود لحظه شماری می­ کند. بنابراین، عید مبعث یعنی روز تجدید عهد و میثاق با اسلام؛ یگانه دین آسمانی [2].

 

مسئلۀ جالب توجّه دیگر اینکه بعثت نبی مکرم اسلام(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) در ماه رجب، یعنی ماه امیرالمؤمنین(علیه ­السّلام) قرار گرفته است. و این نشان دهندۀ یکی بودن مسیر نبوّت و ولایت است. این­که این­قدر به زیارت امیرالمؤمنین(علیه ­السّلام) در شب و روز مبعث تاکید شده، برای چیست؟ آیا جز برای توجّه دادن به این مطلب مهم است؟ آیا جز به ­خاطر یکی بودن مقام نوری این دو بزرگوار است؟

از رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) نقل شده است: «هزار سال پیش از آفرینش آدم، من و على در نزد خداى عزّ وجلّ یک نور بودیم. آن نور خداوند را تسبیح و تقدیس مى‌کرد تا هنگامیکه پروردگار سبحان آدم را آفرید. آن‌گاه این نور را در صلب وى قرار داد. پس از آن نیز پیوسته این نور یکى بود تا سرانجام ما را در صلب عبدالمطلب به دو شاخه تقسیم فرمود [نور من در صلب عبدالله و نور علی در صلب ابوطالب قرار گرفت] و از این رو نبوت در من و جانشینى و خلافت در على است [3].

 

و در روایت مشابهی آمده است: «...فَعَلِیٌّ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ عَلِیٍّ، لَحْمُهُ مِنْ لَحْمِی وَ دَمُهُ مِنْ دَمِی، فَمَنْ أَحَبَّنِی فَبِحُبِّی أَحَبَّهُ، وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَبِبُغْضِی أَبْغَضَه‏» [4]:

پس علی از من و من از علی هستم، گوشت او از گوشت من و خونش از خون من است؛ پس کسی­ که مرا دوست دارد، بخاطر دوستی من علی را نیز دوست دارد، و کسی­که بغض او را دارد، به خاطر این است که مرا مبغوض داشته است.

ابن ابی الحدید معتزلی مذهب در شرح نهج البلاغۀ خود روایتی از امام صادق(علیه ­السّلام) نقل می کند: «علی(علیه­ السّلام) با پیامبر(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) پیش از رسالت، نور [الهی] را می­ دیدند و صدا [ی ملائکه] را می­ شنیدند، و همانا پیامبر(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) به او گفت: اگر من خاتم انبیاء نبودم، همانا تو با من در نبوّت شریک بودی، لکن اگرچه نبی نیستی، وصی نبیّ و وارث او، بلکه سیّد اوصیاء و امام پرهیزکاران هستی [5].

 

پس در این شب و روز شریف، به رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله)، و امیرالمؤمنین(علیه ­السّلام) متوسّل شده و می­گوئیم: «یَا مُحَمَّدُ یَا عَلِیُ‏ یَا عَلِیُ‏ یَا مُحَمَّدُ إِکْفِیَانِی‏ فَإِنَّکُمَا کَافِیَانِ،‏ وَ انْصُرَانِی فَإِنَّکُمَا نَاصِرَان‏.»

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

__________________

[1] 1392/2/25.

[2] «إنَّ الدیّنَ عِندَ اللهِ الاسلامُ»، آل عمران:19.

[3] بحارالأنوار، ج‏35، ص24.

[4] الخصال، ج2، ص640.

[5] شرح نهج البلاغه، ج13، ص310.

پای منبر حضرت

اگر ماه رجب، ماه امیرالمؤمنین(علیه­ السّلام) است، و اگر ما به وجود آن حضرت افتخار می­ کنیم، و سنگ محبّتش را به سینه می­زنیم، آیا نباید رجبمان رنگ و بوی محبوبمان را بدهد؟

اگر نه اینگونه است، باید به ادّعای خود شک کنیم! این چه محبّتی است که انس و خلوتی در پی ندارد؟!

اگر در ماه حضرت با ایشان ارتباطی نداریم، پس کِی به سراغ او می­رویم؟! حتما باید حضرت را در محراب عبادش غرق به خون ببینیم تا به یاد او بیفتیم و بر مظلومیتش اشک بریزیم؟ حتما باید صدای حضرت به «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبِةِ» [1] بلند شود تا به خود آئیم؟! فقط باید خود را در مجلس عزایش نشان دهیم؟! پس تا قبلِ آن کجائیم؟!

 

حالِ ما حال آن­هایی است که مولا بر فراض منبر فرمود: «سَلونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدونِی» [2] و آن­ها اعتنایی نکردند؛ اما همین که آن بزرگوار از میانشان رفت، به سر و سینه می­زدند و گریه سر می­دادند!

هنوز چند صباحی تا لیالی قدر و ضربت خوردن مولایمان مانده. هنوز مانده که هاتف ندا دهد: «قُتِلَ‏ عَلِیٌ‏ الْمُرْتَضَى» [3]. هنوز مانده که یتیم شویم. هنوز میهمان آن بزرگوار هستیم. پس تا می­توانیم از بودن در مهمانسرای حضرت نهایت بهره را برده و کاری کنیم تا رجبمان رنگ و بوی مولایمان را بدهد، که هرچه به آن حضرت نزدیک­تر باشیم، به سود خودمان است.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

____________________

[1] خصائص الأئمة(علیهم­السّلام‏)، ص 63.

[2] نهج البلاغه، خطبه 189، ص 280.

[3] بحار الانوار، ج42، ص285.

روزه رو بشکن، هفتاد برابر ثواب ببر!!

در روایات معتبره آمده است: هرکس قصد روزۀ مستحبّی کند و مهمان برادر مومنی باشد و میزبان طعامی برای او حاضر سازد و از او بخواهد که افطار کند، ثواب افطار کردن هفتاد برابر بیشتر از ثواب روزه داشتن است و البته این مربوط به کسی است که اظهار روزه داری کرده است، اما اگر روزۀ خود را اظهار نکند، ثوابش بیشتر و برابر با روزۀ یک سال است. [1]

سید بن طاووس نیز می­ نویسد:

«اگر دیدی افطار و خودداری از ادامۀ روزۀ مستحبّی فضیلت بیشتری دارد، از پیروی از ارادۀ خداوندِ آگاه به غیب شرم مکن و بر اساس خواست خدا افطار کن، و به خرده­ گیری و ایراد بندگان او توجّه مکن. مثلا اگر روزۀ مستحبّی گرفته بودی و برادر دینی ­ات تو را به خوردن غذایی دعوت کرد، دعوت خدا را اجابت کن... [یا] اگر دیدی روزۀ مستحبّی تو را از انجام برخی امور واجب یا مستحبّ مهم تر از روزه با­ز­می­دارد، به ترک روزه اقدام کن و حکمی را که خداوند بزرگ شمرده است بزرگ بدان و آنچه را که او کوچک شمرده است، کوچک بشمار، و مگو کسانی که از روزۀ من اطلاع دارند، از عذر من در اقدام به ترک روزه اطلاع ندارند! که اگر چنین کنی روزۀ تو روزۀ ریائی و عبادت غیر خدا بوده و از گناهان کبیره است.» [2]

همه اینها، برای احترام گذاشتن به مؤمن و زشتی رد کردن دست اوست، که می گوید اگر روزۀ مستحبی داشتی، بخاطر تعارف دیگری آن را بشکن، نگو روزه دارم! بخور! ثواب این خوردن، از آن روزه به مراتب بیشتر است.

اسلام این است.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

____________________

[1] زاد المعاد، ص15.

[2] اقبال الاعمال، ترجمه روحی، ص746.

معجزه متحرک!

اینکه دیوار کعبه بدون دخالت کسی بشکافد، زنی بار دار داخل شود، و دیوار از همان ناحیه بسته شود، بکوشند که درِ کعبه را باز کنند اما نشود، تا سه روز کسی از این خانم خبر نداشته باشد، پس از سه روز دوباره دیوار شکافته شود و این خانم با نوزادی در دست خارج شود و برای آخرین بار دیوار بسته شود...!! [1].

این همه حادثۀ معجزه آسا در محیط کوچک مکه آن روز یک بمب خبری محسوب می­شود. کودکی که به اعجاز متولد شده است، و این کودک همیشه با خودش این عنوان را یدک خواهد کشید. هرگاه مردم او را ببینند، به یاد آن اعجاز می ­افتند.

علی(علیه­ السّلام) معجزۀ متحرک است!

حالا خداوند متعال این معجزۀ متحرک را ملازمِ محمد امین(صلوات ­الله­ علیه ­و آله) قرار می ­دهد. چه ترکیب جالبی! وقتی علی(علیه ­السّلام) به عنوان نخستین مرد به پیامبر(صلّی ­الله ­علیه ­و آله) ایمان می ­آورد، باید برای مردم مکه در حقانیّت رسول خدا کافی باشد. کودکی که معجزه وار متولد شد، به او ایمان آورده است! معجزه ­ای که سالها در کنار این مردم زندگی کرده است، حالا در کنار قرآن محمد(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) قرار می گیرد. واقعا که چقدر زیباست. علی(علیه ­السّلام) خود معجزه­ ای است که تصدیق کنندۀ رسالت پیامبر(صلّی­ الله­ علیه­ و آله)، و دلیل بر وحیانی بودن قرآن اوست.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

____________________

[1] امالی صدوق، ص133.

از دست ندهیم!

از امام صادق(علیه­ السّلام) روایت شده است:

«سه  ماه به این امّت داده شده که به هیچ­ یک از امّت‌ها داده نشده است: رجب، شعبان و ماه رمضان؛

و  سه  شب به این امّت داده شده که به احدی مثل آن داده نشده است: شب سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم از هر ماه؛

و  سه  سوره به این امّت داده شده است که به هیچ ­یک از امّت‌ها داده نشده است: سورۀ«یس»، سورۀ«تَبارَکَ اَلَّذِی بِیَدِهِ اَلْمُلْکُ» و سورۀ«قُلْ هُوَ اَللّهُ أَحَدٌ».

بنابراین، هرکس این  سه را جمع کند، برترین عطایایى که به این امّت داده شده است را، جمع کرده است.

عرض شد: چگونه انسان بین این  سه جمع کند؟

[حضرت کیفیّت نماز را توضیح داده و فرمودند: هرکس این نماز را بخواند] جمیع فضیلت این  سه  ماه را حایز گردیده و همۀ گناهان او به جز شرک به خدا آمرزیده مى‌گردد [1].

 

اما کیفیت نماز:

شب سیزدهم 2 رکعت، شب چهاردهم 4 رکعت و شب پانزدهم 6 رکعت؛ و در هر رکعت این سوره ­ها خوانده می شود: حمد، یس، مُلک و توحید.

از دست دادن این نماز، خسارت محض است،

خدایا کمک کن که غفلت نکنیم...

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

_______________________

[1] اقبال الاعمال، ترجمه روحی، ج2، ص789.