محمدهادی بیات

روایت شده که مردی در زمان حیات رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه ­و آله) مرتکب گناهی شده [و به همین جهت] خود را پنهان کرده بود، تا این­که در راهی خلوت، با امام حسن و امام حسین(علیهما السّلام) [که خردسال بودند] برخورد کرد. پس آن­دو را گرفته و بر دوش خود گذاشت و با همین هیئت نزد رسول خدا(صلّی­ الله ­علیه ­و آله) رفت و گفت: ای رسول خدا! من به خدا و حسن و حسین(علیهما السّلام) پناهنده شده ­ام.

پس رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) به قدری خندید که دست خود را بر دهان مبارکش نهاد، سپس به آن مرد فرمود: برو که تو آزاد شده هستی. آن­گاه به حسنین(علیهما­ السّلام) فرمود: من شفاعت شما را در حق این مرد پذیرفتم. پس خداوند متعال این آیه را نازل فرمود[1]:

«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً» [2]:

اگر آنان هنگامى که [با ارتکاب گناه‏] به خود ستم کردند، نزد تو مى ‏آمدند و از خدا آمرزش مى‏ خواستند، و پیامبر هم براى آنان طلب آمرزش مى‏ کرد، یقیناً خدا را بسیار توبه ‏پذیر و مهربان مى‏ یافتند.

چه خوب است که در ماه رسول خدا ، ما نیز با توسّل به فرزند عزیزشان، به محضرشان شرفیاب شویم و از ایشان بخواهیم که برای ما از خداوند متعال طلب آمرزش نمایند؛ که قطعا خواستۀ ما اجابت خواهد شد.

میلاد امام حسین(علیه السلام) مبارک.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________

[1] شرح الاخبار، فی فضائل ائمة الاطهار(علیهم­السّلام)، ج3، ص117.

[2] النساء 64.