چهارشنبه, ۸ مرداد ۱۳۹۹، ۰۸:۵۶ ب.ظ
دفترچۀ فراموش شده
سالها پیش یه عادت خوبی داشتم،
همه چیو می نوشتم،
درد دل هام رو می نوشتم،
از خودم ناراحت بودم می نوشتم،
برنامه ها رو می نوشتم،
آرزوهامو می نوشتم،
با خدا توش حرف می زدم،
خودمو دعوا می کردم،
و...
داشتیم فیلم «چ» رو نگاه می کردیم.
خواهر زادم چند دقیقه بود هی سوال میکرد؛
_دایی اینا چرا می جنگن؟
+چون اونا حمله کردن.
_چرا اونا حمله کردن؟
+چون آدمای بدین.
_چرا آدمای بدین؟
...
با خودم گفتم باید یه چیزی بگم که نتونه تکرارش کنه.
+چون اجتماع نقیضین محاله!!
طفلی یِ سری تکون داد و یِ «آهان» گفت و تا آخر فیلم دیگه هیچی نپرسید.
پ.ن: هی سوال می کرد، خواهرشم کلافه شده بود و میگفت بذار فیلممونو ببینیم، اینقد از دایی سوال نکن!
من هم می خواستم که دعواش نکنم بخاطر سوال، هم می خواستم یه جوری دیگه ادامه نده. این شد که...
#خاطره_کده
