افطار خونین

ابا عبد الله الحسین (علیه السلام) در حال تشنگی و گرسنگی به شهادت رسیدند:
🔻 قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَانا...

و خوشا به سعادت این عزیز؛ که با دهان روزه؛ لب تشنه و گرسنه؛ در حرم امام رضا (علیه السلام)، روزۀ خودش را با شربت شهادت افطار کرد!

اللّهُمَّ اجعَل وَفاتی قَتلاً فی سَبیلِکَ تَحتَ رایَةِ نَبِیّکَ مَعَ أولیائِک وَ أسئَلُکَ أن تَقتُلَ بِی أعدائَکَ و أعداءَ رسولِکَ...

بعدا نوشت: حجّت الاسلام «دارایی» هم به فیض شهادت نائل آمدند...

به 1500 می رسیم؟!

تو این دوره زمونه، کمتر کسی پیدا میشه که تعداد سالهای عمرش سه رقمی بشه.

پس با این حساب، بعید به نظر می رسه که حتّی متولدین 1400 هم، قرن بعدی رو ببینن؛ چه برسه به مایی که دهه ها قبل از 1400 متولّد شدیم!!

 

بنابراین؛ به احتمال خیلی خیلی زیاد، اگر حادثه ای رخ نده و بصورت طبیعی بخوایم عمر بکنیم، از نیمه های قرن جدید، دیگه هر لحظه باید منتظر باشیم که ناگهان بانگی برآید و خواجه بمیرد.

 

در این سالهای باقی مانده هم، همونطوری زندگی خواهیم کرد که تا حالا کردیم!

پس اگه از این شیوه راضی نیستیم، خوبه که تصمیم جدّی بگیریم و با توکّل به خدا و توسّل به ائمه هدی (علیهم السلام)، تغییر و تحوّل رو از خودمون شروع کنیم که دیگه فرصتی نیست...

خدایا؛ غَیِّر سُوءَ حالِنا بِحُسنِ حالِکَ...

#دل_کده

منوی نقاشی

پشت سیستم، مشغول کار بودم.

برادر زاده ام با یه دفترچه و کاغذ اومد روبروم نشست و گفت: «عمو؛ از 1 تا 5 یه عدد بگو».

منم ـ در حالیکه بیشتر حواسم به کار بود ـ یه عدد گفتم.

شروع کرد به کشیدن یه چیزی.

دوباره گفت: «از 1 تا 5 یه عدد بگو».

گفتم.

و دوباره و دوباره و دوباره...

و هر بار که عددی می گفتم، ریز ریز می خندید و یه چیزی می کشید.

 

کنجکاو شدم که ببینم نتیجۀ این ردّ و بدل شدن عددها چی میشه...

که در نهایت با یه چیز خیلی خیلی جالب مواجه شدم:

ماه غریب

راوی از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) در مورد روزۀ ماه رجب سوال کرد. حضرت فرمودند: «أینَ أنتُم عَن شَعبان[1]؟»: چرا از روزۀ شعبان غافلید؟

 

و نیز از ایشان روایت شده: «...هُوَ شَهْرٌ یَغْفُلُ النَّاسُ عَنْهُ بَیْنَ رَجَبٍ وَ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ هُوَ شَهْرٌ یُرْفَعُ فِیهِ الْأَعْمَالُ إِلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ جَلَّ جَلَالُهُ فَأُحِبُّ أَنْ یُرْفَعَ لِی عَمَلِی وَ أَنَا صَائِم‏[2]»:

شعبان ماهی است که مردم از آن غافل­ اند و آن بین رجب و ماه رمضان قرار گرفته است[3]، و آن ماهی است که اعمال به­ سوی خداوند جهانیان جلّ جلاله بالا برده می­ شود، پس دوست دارم که اعمالم بالا رود در حالی­ که روزه هستم.

پ.ن: شاید دلیل غفلت ما از شعبان این باشد که با شروع ماه رجب ـ از باب اینکه هر امر جدیدی لذت بخش است ـ تصمیم به استفاده از آن می­ گیریم و سعی بر مراقبت داریم، اما خسته شده و رمقی در انتهای ماه رجب و آغاز ماه شعبان برایمان نمی ­ماند و اصلا فراموش می­ کنیم که در چه اوقات ویژه ­ای هستیم؛ ماه رمضان هم که روزه ­اش بر ما واجب است و خواه نا خواه بهره ­ای از این ماه مبارک می­ بریم؛ در این میان این ماه شعبان است که نتوانسته­ ایم از آن بهرۀ کافی را برده و غریب و مغفول مانده است.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

---

[1] . ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص61.

[2] . فضائل الاشهر الثلاثه، ص51.

آجرک الله یا صاحب الزّمان...

🔴 مواجه‌شدن خانوادۀ تعدادی از شهدای جنایت آل‌سعود با اجساد فرزندانشان

🔹۴۱ تن از جوانان شیعۀ قطیف و احساء عربستان توسط حکومت آل‌سعود به شهادت رسیدند!

 

🖤 آجرک الله یا بقیة الله...
🖤 آجرک الله یا صاحب الزّمان...

 

😭 أَیْنَ الْمُرْتَجَى لِإِزَالَةِ الْجَوْرِ وَ الْعُدْوَان‏ِ؟!
😭 أینَ قَاصِمُ شَوْکَةِ الْمُعْتَدِینَ؟!
😭 أَیْنَ هَادِمُ أَبْنِیَةِ الشِّرْکِ وَ النِّفَاق‏؟!
😭 أَیْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِیَاءِ وَ مُذِلُّ الْأَعْدَاء؟!

 

الله؛ الله؛ عَجِّل فَرَجَه...

شناگرِ ماهرِ آب ندیده!

یکی از مهم­ترین مراقبت­ ها در این ایّام، دوری از گناه است، چرا که گناه مانع اثر گزاری اعمال صالح در وجود انسان می شود. پس نمی ­توان اعمال این اوقات را انجام داد ولی اگر فرصت گناه پیش ­آمد، از آن هم نگذریم! اگر چنین باشد، اعمال عبادی ما اثرگزار نخواهد بود.

 

لذا روایت شده که رسول خدا (صلّی ­الله­ علیه­ و آله) فرمود:

«أَنَّ قَوْماً یَجِیئُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ لَهُمْ‏ مِنَ‏ الْحَسَنَاتِ‏ أَمْثَالُ‏ الْجِبَالِ‏ فَیَجْعَلُهَا اللَّهُ هَبَاءً مَنْثُوراً ثُمَّ یُؤْمَرُ بِهِمْ إِلَى النَّارِ فَقَالَ سَلْمَانُ حَلِّهِمْ لَنَا یَا رَسُولَ اللَّهِ‏ فَقَالَ أَمَا إِنَّهُمْ قَدْ کَانُوا یُصَلُّونَ وَ یَصُومُونَ وَ یَأْخُذُونَ وَهْنَةً مِنَ اللَّیْلِ‏ وَ لَکِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا عَرَضَ لَهُمْ شَیْ‏ءٌ مِنَ الْحَرَامِ وَثَبُوا عَلَیْهِ‏... [1]»:

«روز قیامت، گروهى مى‌آیند، در حالى که حسناتشان همچون کوه‌هاست. پس خداوند، همه آنها را نابود و پراکنده مى‌سازد (همچون ذرّات معلّق در هوا). سپس فرمان مى‌رسد که آنان را به آتش بیفکنید». سلمان گفت: اى پیامبر خدا! آنان را براى ما توصیف کن. فرمود: «آنان، کسانى هستند که روزه گرفته، نماز خوانده و شب‌زنده‌دارى کرده‌اند؛ لیکن هرگاه حرامى بر آنان عرضه مى‌شده، بر آن مى‌شتافتند».

#پرونده_ویژه
#ماه_رجب
#ماه_شعبان
#ماه_رمضان

________________________________

[1] . مجموعة ورّام، ص 61.

حتی مالک اشتر!!

امیرمؤنان علی (علیه­ السّلام) در عهدنامۀ خود به مالک اشتر ـ آنگاه که او را حاکم سرزمین مصر قرار داد ـ می نویسد: «... وَ أَمْضِ لِکُلِّ یَوْمٍ عَمَلَهُ فَإِنَّ لِکُلِّ یَوْمٍ مَا فِیه‏ وَ اجْعَلْ‏ لِنَفْسِکَ‏ فِیمَا بَیْنَکَ‏ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَفْضَلَ تِلْکَ الْمَوَاقِیتِ وَ أَجْزَلَ تِلْکَ الْأَقْسَامِ وَ إِنْ کَانَتْ کُلُّهَا لِلَّهِ إِذَا صَلَحَتْ فِیهَا النِّیَّةُ وَ سَلِمَتْ مِنْهَا الرَّعِیَّةُ...»:

و در هر روز کار همان روز را بجا آور، زیرا برای هر روز کاری است مخصوص آن و بهترین وقتها و پاکیزه­ ترین قسمت آن­را برای خود و آنچه بین تو و خداست (عبادت و بندگی) قرار ده؛ هرچند همۀ آن وقتها (که به کار مردم رسیدگی می­ کنی) از آن خدا بوده (و عبادت و بندگی است) اگر نیّت و قصد در آن شایسته و رعیّت از آن در آسایش باشد.

 

«... فَأَعْطِ اللَّهَ مِنْ بَدَنِکَ فِی لَیْلِکَ وَ نَهَارِکَ وَ وَفِّ مَا تَقَرَّبْتَ بِهِ إِلَى اللَّهِ مِنْ ذَلِکَ کَامِلًا غَیْرَ مَثْلُومٍ‏ وَ لَا مَنْقُوصٍ بَالِغاً مِنْ بَدَنِکَ مَا بَلَغَ[1]...»:

پس در (قسمتی از) شب و روزت، از تَن خود به خدا واگذار (و به عبادت او بپرداز) و به آن (واجبی) که به وسیلۀ آن به خدا نزدیک می ­شوی وفا کن و کوشش نما که دارای شرایط کمال و بی عیب و نقص باشد، اگرچه تنت را بفرساید (مانند وضو گرفتن در هوای سرد و روزه داشتن در هوای گرم).

 

پس، اگرچه خدمت به خَلق ـ اگر با نیّت خالص باشد ـ خود عبادتی بسیار پسندیده است، لکن با این وجود حتی حاکم جامعه اسلامی با وجود همۀ مشاغلی که دارد، می ­بایست بهترین اوقات روزش را به خلوت خود با معبود اختصاص دهد.

 

سرّ این مسئله آن است که عالَم در اختیار خداوند متعال است و همۀ کائنات در برابر او خاضع و گوش به فرمان اند: «... فَالْأَمْرُ لَکَ وَحْدَکَ وَ الْخَلْقُ کُلُّهُمْ عِیَالُکَ وَ فِی قَبْضَتِکَ وَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ خَاضِعٌ‏ لَکَ[2]...». پس اگر عبد، عابدانه به وظایف بندگی خویش عمل کند، خداوند همه چیز را گوش به فرمان بنده­اش می­ کند!

 

در حدیث قدسی آمده است: «عَبْدی‏ أطِعْنِى‏ حَتَّى‏ أَجْعَلُکَ مَثَلِى‏[3]»:

بندۀ من! از من اطاعت کن، تا همچون خودم قرارت دهم!

 

و از حضرت صادق (علیه ­السّلام) روایت شده است: «الْعُبُودِیَّةُ جَوْهَرٌةٌ کُنْهُهَا الرُّبُوبِیَّةُ[4]...»:

«عبودیت گوهرى است که ظاهرش عبودیت است و کنه و نهایت و باطنش، آخرین‏ منزل و هدف و مقصدش ربوبیّت است. بندگى خدا خاصیتش این است که هرچه انسان راه بندگى خدا را بیشتر طى کند بر تصاحب و قدرت و خداوندگارى‏اش افزوده مى‏شود[5]».

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

#ماه_شعبان

#ماه_رمضان

---

[1] . نهج البلاغه، نامه 53.

[2] . مصباح المتهجّد، ج 2، ص 592، دعای ابو حمزۀ ثمالی.

[3] . منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج 15، ص 361.

[4] . مصباح الشریعة، ص 7.

[5] . مرتضی مطهّری، مجموعه آثار (آزادی معنوی)، ج 23، ص 468 و 470.

لزوم همّت به عبادت!

خداوند تبارک و تعالی می­ فرماید: «وَ ما خَلَقْتُ‏ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونَ[1]‏»:

هدف از آفرینش جنّ و انس، عبادت و بندگی خداوند متعال است. اگرچه عبادت معنای عامّی داشته و مراد از آن تسلیم بودن در برابر خداوند و اجرای فرامین او در تمام ابعاد زندگی است، اما معنای خاصّ عبادت همین نماز و روزه و اعمالی است که در اسلام به آن سفارش شده است.

 

از امام رضا(علیه­ السّلام) روایت شده که در بیان فلسفۀ عبادت فرمود: «...لِئَلَّا یَکُونُوا نَاسِینَ‏ لِذِکْرِهِ‏ وَ لَا تَارِکِینَ لِأَدَبِهِ وَ لَا لَاهِینَ عَنْ أَمْرِهِ وَ نَهْیِهِ إِذَا کَانَ فِیهِ صَلَاحُهُمْ وَ قِوَامُهُمْ فَلَوْ تُرِکُوا بِغَیْرِ تَعَبُّدٍ لَطَالَ‏ عَلَیْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُم‏...[2]»:

«...تا این که مردم یاد خدا را فراموش نکنند و آداب او را وا نگذارند و از اوامر و نواهی او غافل نشوند، زیرا درستی و قوام آنان در دین است. اگر بدون تعبّد به حال خود رها می‌شدند پس از مدّتی دل­هایشان سخت می‌شد...»

 

این عبادت است که همواره انسان را به یاد معبود و معاد می­ اندازد و پرده­ های غفلت را از دیدگانش کنار می­ زند. این عبادت است که به او یادآوری می ­کند طوق بندگی چه کسی را بر گردن دارد و چه باید بکند. به همین دلیل است که اهل­بیت عصمت و طهارت(علیهم ­السّلام)، به اختصاص دادن بخشی از زمان به عبادت و مناجات با پروردگار بسیار سفارش نموده ­اند.

از وجود نازنین امام صادق(علیه­ السّلام)، چنین روایت شده است:

«فِی التَّوْرَاةِ مَکْتُوبٌ: یَا ابْنَ آدَمَ، تَفَرَّغْ‏ لِعِبَادَتِی‏؛ أَمْلَأْ قَلْبَکَ غِنًى، وَ لَا أَکِلْکَ إِلى‏ طَلَبِکَ، وَ عَلَیَّ أَنْ أَسُدَّ فَاقَتَکَ، وَ أَمْلَأَ قَلْبَکَ خَوْفاً مِنِّی، وَ إِنْ لَاتَفَرَّغْ لِعِبَادَتِی، أَمْلَأْ قَلْبَکَ شُغُلًا بِالدُّنْیَا، ثُمَّ لَاأَسُدَّ فَاقَتَکَ، وَ أَکِلْکَ إِلى‏ طَلَبِکَ[3]»:

«در تورات چنین نوشته شده است: ای فرزند آدم! برای عبادت من فارغ شو (زمانی را به عبادت من اختصاص بده)، تا قلبت را از بی­نیازی [به مردم] پُر کنم، و تو را به­ سوی طلب خویش واگذار نکنم، و بر من است که راه فقر تو را مسدود سازم و قلبت را از خوف خودم لبریز کنم؛ و اگر برای عبادت من فارغ نشوی، قلبت را از اشتغالات دنیایی پُر سازم و پس از آن راه فقر تو را نبندم و تو را به­سوی طلبت واگذارم».

 

به همین جهت، در دعایی که از همان امام هُمام نقل شده، ایشان به خداوند متعال چنین عرضه می ­دارد:

«اللَّهُمَّ... فَرِّغْنِی‏ لِمَا خَلَقْتَنِی‏ لَهُ[4]»: خدایا! مرا فارغ گردان، برای آن­چه که مرا برایش خلق کردی (که منظور همان عبادت باشد).

 

پس اگر در سایر ایّام سال گرفتار امور روزمرّۀ خود هستیم و از محاسبه و رسیدگی به امور باطنی خود غافلیم و رغبت چندانی به عبادات و انجام مستحبّات نداریم، لازم است که لا اقل در این ایّام فرخنده، مقداری از فعالیت های خود کاسته و به محاسبه و اصلاح امر آخرت بپردازیم.

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

#ماه_شعبان

#ماه_رمضان

---

[1] . « و جنّ و انس را خلق نکردیم، مگر برای عبادت و بندگی»، الذاریات: 56.

[2] . عیون اخبار الرضا(علیه ­السلام)، ج2، ص103.

[3] . الکافی، ج3، ص 214.

[4] . تهذیب الاحکام، ج3، ص 75.

چه چیزها که ثابت نشد!

واقعا حیفم اومد این متن رو منتشر نکنم:

🔻حملۀ روسیه به اوکراین ثابت کرد که:

1️⃣ همه چیز در دنیای امروز سیاسی است؛ ورزش، هنر و حتی علم. مثلاََ دانشگاه ایتالیایی، واحد درسی معرفی نویسندگان روسی مثل تولستوی و داستایوفسکی را حذف کرد یا موزۀ هنر پاریس، قصد دارد نمادهای روسی را جمع کند.

 

2️⃣ حقوق بشر برای چشم‌آبی‌هاست، نه ملت‌های دیگر. البته چشم‌آبی یهودی اوکراینی، نه چشم‌آبی مسلمان بوسنیایی!

 

3️⃣ دنیای امروز، دنیای موشک است. اگر موشک نداشته باشیم، صلح و آرامش را نمی‌توانیم با گفت‌وگو به دست آوریم. در واقع به‌قول خود آمریکایی‌ها؛ «بهترین تضمین صلح، آمادگی برای جنگ است.» رفسنجانی می‌خواست از طریق دولت سازشکار روحانی، ما را خلع سلاح کند.

 

4️⃣ در جهان امروز قدرت رسانه خیلی مهم است. رسانه هم‌زمان می‌تواند کودک فلسطینی و یمنی را تروریست، و کودک اوکراینی را مظلوم و ستم‌دیده جا بزند.

 

5️⃣ سازمان‌های حقوق بشری دنیا، همه در خدمت صهیونیسم هستند.

 

6️⃣ مقاوم‌ترین مردم دنیا ایرانی‌ها هستند که طولانی‌ترین جنگ و شدیدترین تحریم‌های خارجی را در کنار خیانت خواص داخلی به‌تنهایی تحمل کردند.

 

7️⃣ جمهوری اسلامی ایران مستقل‌ترین سیاست را دارد. آن‌وقت که غربی‌ها و کل دنیا به دروغ شعار می‌دادند که «ورزش سیاسی نیست»، ایران از مبارزه با اشغالگران کودک‌کش خودداری می‌کرد.

 

8️⃣ وجود یک رهبر فرزانه، شجاع و حکیم که از هیچ قدرتی جز خدا نمی‌ترسد چقدر برای نجات یک ملت در جهان دروغگو و قلدر امروز لازم و حیاتی است.

 

🔹️جنگ اوکراین چه قضایای مهم و ثابت‌نشده‌ای را دربارۀ دورویی غربی‌ها و استانداردهای دوگانۀ آن‌ها برای جهانیان اثبات کرد!

 

مظلوم، مظلوم و ظالم، ظالم است!

تصوّر خیلی از مردم ما نسبت به غربی ها این بوده که اگه دین درست و حسابی ندارند، امّا انسانیّت دارن! بشر دوستن! با فرهنگن! و...

 

وقایع اخیر اوکراین، خیلی از این تصورّات رو به هم ریخت!

این حجم از نژاد پرستی واقعا غیر قابل تصوّره!!

از مردم عادی گرفته تا سیاست مدار و خبرنگار و مجری و...، رسما و بدون خجالت بین مردم جنگ زدۀ چشم آبی و سیاه اینطوری فرق می گذارن!

بین جنگ اوکراین و یمن و عراق و افغانستان و... اینقدر تفاوت قائلن!!!

 

این رو بذارید کنار فرمایش مولای ما، آقا امیرالمؤمنین (علیه السّلام) خطاب به مالک اشتر، وقتی که برای حکومت مصر منسوبش کرد:

«...أَشْعِرْ قَلْبَکَ الرَّحْمَةَ لِلرَّعِیَّةِ وَ الْمَحَبَّةَ لَهُمْ وَ اللُّطْفَ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِمْ وَ لَا تَکُونَنَّ عَلَیْهِمْ سَبُعاً ضَارِیاً تَغْتَنِمُ أَکْلَهُمْ فَإِنَّهُمْ صِنْفَانِ إِمَّا أَخٌ لَکَ فِی الدِّینِ وَ إِمَّا نَظِیرٌ لَکَ فِی الْخَلْقِ...» [1]:

... مهربانی و خوش رفتاری و نیکوئی با رعیّت را در دل خود جای ده و مبادا نسبت به ایشان چون جانور درّنده بوده و خوردنِشان را غنیمت دانی که آنان دو دسته اند: یا با تو برادر دینی اند یا در آفرینش مانند تو هستند!

 

و یا در آخرین وصایای خودشون بعد از ضربت خوردن توسط ابن ملجم ملعون، خطاب به امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) می فرماید:

«... کُونا لِلظّالمِ خَصماً و لِلمَظلُومِ عَوناً...» [2]:

دشمنِ ظالم و یاری کنندۀ مظلوم باشید!

این مظلوم هر کسی بود، بود!

هر رنگ و نژادی که داشت، داشت!

هر جای دنیا که بود، بود!

هر دین و مذهبی که داشت، داشت! و...

نسبت به ظالم هم همینطور!

 

چقدر از وادی اسلام و تشیّع دور اند، کسانی که دَم از اهل بیت (علیهم السلام) می زنند، اما هیچ مشکلی با ابَر ظالمین عالَم ندارند و آه مظلومین تکونشون نمی ده!

#حدیث_کده

______________________________

[1] نهج البلاغه، نامه 53 (عهد نامه مالک اشتر).

[2] همان، نامه 47

آخرین دعای امام حسین (علیه السلام)

از جمله اعمال روز سوّم ماه شعبان، خواندن دعایی است که طبق بیان «سید بن طاووس» در «اقبال الاعمال»، آخرین دعای حضرت، در روز عاشورا بوده است:

«... و هُوَ آخِرُ دُعاءٍ دَعا بِهِ الحُسَینُ (علیه السّلام) یَومَ الکَوثَرِ [أی: یوما صارَ مَغلوباً بِکَثرَةِ العَدُوِّ]:

 

حقیقتا شایسته است که اساتید اخلاق، ساعتها فرازهای این دعا را تفسیر کنند! و کتابها در مورد فقرات این دعا  بنویسند! و از بزرگی خدایی بگویند که حسین (علیه السلام) در آخرین ساعات حیاتش او را چنین خطاب می کند:

«...أدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أرْغَبُ إلَیْکَ فَقِیراً، وَ أفْزَعُ إلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکِی إلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ أسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً...»:

خداوندا... تو را از روی احتیاج می خوانم، و فقیرانه به سویت روی می آوردم، و بیمناک به جانبت پناه می آورم، و از روی شدّت اندوه به درگات می گریم و در کمال ناتوانی از تو کمک می خواهم و برای کفایت امورم بر تو توکّل می کنم...

 

و صاحبان خِرد بیایند و بگویند که چرا در روز «ولادت» آن حضرت، دعایی که در روز «شهادتش» خوانده است؛ باید خوانده شود؟!!

«اللَّهُمَّ انْتَ مُتَعالِی الْمَکانِ، عَظِیمُ الْجَبَرُوتِ، شَدِیدُ الْمُحالِ، غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ، عَرِیضُ الْکِبْرِیاءِ، قادِرٌ عَلى‏ ما یَشاءُ، قَرِیبُ الرَّحْمَةِ، صادِقُ الْوَعْدِ، سابِغُ النِّعْمَةِ، حَسَنُ الْبَلاءِ، قَرِیبٌ إِذا دُعِیتَ، مُحِیطٌ بِما خَلَقْتَ. قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ الَیْکَ، قادِرٌ عَلَى‏ ما أَرَدْتَ، وَ مُدْرِکٌ ما طَلَبْتَ، وَ شَکُورٌ إِذا شُکِرْتَ، وَ ذاکِرٌ إِذا ذُکِرْتَ، أدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أرْغَبُ إلَیْکَ فَقِیراً، وَ أفْزَعُ إلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکِی إلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ أسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً. اُحْکُمْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمِنا، فَإنَّهُمْ غَرُّونا وَ خَذَلُونا وَ غَدَرُوا بِنا وَ قَتَلُونا، وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَ وُلْدِ حَبِیبِکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ‏ عَلَى‏ وَحْیِکَ، فَاجْعَلْ لَنا مِنْ أَمْرِنا فَرَجاً وَ مَخْرَجاً بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ [1]».

ترجمه دعا:

خدایا تو بلندمرتبه و بزرگ قدرت مطلقی و در عذاب بس سختگیری، از آفریدگان بی‌نیازی، کبریایی‌ات فراگیر است، بر هرچه می‌خواهی توانایی، رحمتت به بندگان نزدیک است، وعده‌ات راست، نعمتت کامل و آزمونت نیکوست، هنگامی‌که خوانده شوی بسیار نزدیکی، به آنچه آفریدی احاطه داری، برای آن‌که توبه کند پذیرای توبه‌ای، بر هرچه اراده کنی توانایی و آنچه را بجویی به دست آوری، هرگاه سپاس شوی، در برابر ان سپاس اندک پاداش فراوان می‌دهی و هرگاه یاد شوی یاد کنی، از سر نیاز تو را می‌خوانم و با احتیاج به‌سوی تو میل می‌کنم و بیمناک به‌جانب تو پناه می‌آورم و غمگین به درگاهت گریه می‌کنم و در کمال ناتوانی از تو کمک می‌خواهم و برای کفایت امورم بر تو توکل می‌نمایم، بین ما و بین قوم ما [به‌حق] داوری کن، آنان ما را فریفتند و به ما نیرنگ زدند و از یاری ما دست کشیدند و با ما بی‌وفایی نمودند و ما را کشتند و حال آنکه ما عترت پیامبر تو و فرزند محبوب تو، محمّد بن عبدالله هستیم، آن‌که او را به رسالت برگزیدی و بر وحی خود امین قرار دادی، در کار ما گشایش و راه رهایی برای بیرون رفت از مشکل قرار ده، به مهرت ای مهربان‌ترین مهربانان.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

__________________________

[1] اقبال الاعمال، ج 3، ص 304؛ مصباح کفعمی، ص 544.

تو را مصیبتی عظیم در پیش است...

شیخ طوسی به سند معتبر از حضرت رضا (علیه­ السّلام) نقل کرده است که چون امام حسین (علیه ­السّلام) متولد شد، حضرت رسول (صلّی ­الله­ علیه­ و آله) به «اسماء بنت عمیس» فرمود که فرزند مرا بیاور.

 

اسماء گفت: آن حضرت را به خدمت پیامبر (صلّی­ الله­ علیه­ و آله) بردم. حضرت او را گرفت و در دامن گذاشت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت، پس او را بوسید و گریست و فرمود: «تو را مصیبتی عظیم در پیش است؛ خداوندا! قاتل او را لعنت کن»، سپس فرمود: «ای اسماء! این خبر را به فاطمه مگو».

 

چون روز هفتم شد، حضرت رسول (صلّی­ الله­ علیه­ و آله) مجددا فرمودکه فرزند مرا بیاور. چون او را به نزد حضرتش بردم، او را بر دامن نهاد و فرمود: «ای ابا عبد الله! کشته شدن تو چقدر بر من گران است؛ و سپس بسیار گریست.»

 

اسماء گفت: پدر و مادرم فدای شما! این چه حکایتی است که در روز اول ولادت فرمودید و امروز نیز گریه می کنید؟!

 

حضرت فرمود: «بر این فرزند دلبند خود می­گریم که گروهی کافر ستمکار از بنی­ امیّه او را خواهند کشت. خداوند شفاعت مرا به ایشان نرساند. او را مردی خواهد کشت که در دین من رخنه ایجاد می­کند و به خداوند عظیم کافر خواهد شد. سپس فرمود: خداوندا! از تو درخواست می ­کنم در حق این دو فرزندم، آنچه را که ابراهیم در حقّ ذریّۀ خود درخواست کرد. خداوندا! ایشان و هرکه ایشان را دوست دارد دوست بدار، و لعنت کن هرکه با ایشان دشمنی دارد، لعنتی که آسمان و زمین از آن پُر شود[1].»

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

---

[1] . بحار الانوار، ج44، ص250.