ماه آشتی با علی (علیه السلام)

1
امیرمؤمنان علی (علیه السلام) فرمـــود:
«رَجَبٌ‏ شَهْرِی‏ وَ شَعْبَانُ شَهْرُ رَسُولِ اللَّهِ
وَ شَهْرُ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ تَعَالَى» 🌱

#رجب ماه من، شعبان ماه رسول خدا و
رمــــــــــضان ماه خداوند بلند مرتبه است.

 

📚 مصباح المتهجّد، ج2، ص797

 

2
به نظر شما، اگه ما بخوایم از مهمانی
خدا در ماه رمضان بهتر بهره ببریم،
میشه به مهمانی رســـول خدا و
امیرمؤمنان بی توجه باشیم؟!
 

3
از امروز، وارد ماه عـــــــــلی (علیه السلام)
شدیم. حالا از خـــودمون بپرســـیم که اگه
در ماه امیرالمؤمنین به سراغ ایشون نریم،
پس کی قراره بریم؟!! 😔
 

4
حتما باید صدای حضرت به
«فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبِةِ» بلند بشه
تا به خودمون بیایم و یادمون بیاد
که امیرالمؤمنینی داشتیم؟! پس تا
قبلش کجاییم؟! 😞
 

5
انگار باید حضرت رو در محراب عبادش
غرق به خون ببینیم تا به یادش بیفتیم
و بر مظلومیتش اشک بریزیم!
انگار فــــــــقط باید خودمونو در مجلس
عزاش نشون بدیم!! 😣
 

6

رفیق، تو دلت به این سؤال جواب بده:

اگه در ماه امیرالمؤمنین نری سراغش،
پس کی قراره با امام اولت ارتباط برقرار
کنی؟!

 

7

اما اگه تصـــــمیم گرفتی که در ماهِ
حضرت، یه مقـــــــدار ارتباطت رو با
امامت بیشتر کنی، مــــیتونی با ما
همراه بشی، چون یه برنامۀ خوب
داریم ☺️
 

..
بیا تا بهت بگم قراره
چی کار کنیم👇😊
..

 

8
یه کتابی داریم به نامِ
دیوان امیرالمؤمنین (علیه السلام)

اشعار منسوب به امام علی در موضوعات
مختلف در این کتاب جمع آوری شده 😃
 

9
یکی از اشعار این کتاب به مناجات منظوم
معروف شده و شیخ عباس قمی هم
در مفاتیح الجنان آورده 🌱

محتوای این شـعر، راز و نیاز با خداســـت که
با فضای ماه رجـب خیلی مناســــــبت داره و
جالبش اینجاست که 30 بیت بیشتر نیســت
و اینطــوری ما می تونیم روزی یک بیــتش رو
با هم بخونیم، لغات و ترجـمه اش رو بررسی
کنیم و کلی لذت ببریم 😃😇

 

خوشحال میشم به جمع ما بپیوندی:

https://eitaa.com/Arabi0_100

 

برای از دست رفته ها...

در طول ماه رجب، شعبان و رمضان، خیلی فرصتها هست که (خواسته و ناخواسته) از دستشون میدیم.

امّا بیاید هرچقدر هم که کم کاری داشتیم؛ این یه مورد رو از دست ندیم.

خودشون گفتن انجام این عمل مساوی با فضیلت کلّ ماهه!!

از دست دادنش حیف نیست؟!!

...

یکی از اعمال مخصوص سه شب 13 و 14 و 15 ماه رجب، شعبان و رمضان؛ نمازیه که در شب سیزدهم 2 رکعت و در شب چهاردهم 4 رکعت و در شب پانزدهم 6 رکعته.

در هر رکعت هم پس از حمد، این سه سوره خونده میشه: یس، ملک، توحید.

(ضمنا نماز مستحبی رو میشه نشسته هم خوند...)

...

در فضیلت این نماز از امام صادق (علیه ­السّلام) اینطور روایت شده:

«سه  ماه به این امّت داده شده که به هیچ­ یک از امّت‌ها داده نشده است: رجب، شعبان و ماه رمضان؛

و  سه  شب به این امّت داده شده که به احدی مثل آن داده نشده است: شب سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم از هر ماه؛

و  سه  سوره به این امّت داده شده است که به هی چ­یک از امّت‌ها داده نشده است: سورۀ «یس» ، سورۀ «تَبارَکَ اَلَّذِی بِیَدِهِ اَلْمُلْکُ» و سورۀ «قُلْ هُوَ اَللّهُ أَحَدٌ».

بنابراین، هرکس این  سه را جمع کند، برترین عطایایى که به این امّت داده شده است را، جمع کرده است.

عرض شد: چگونه انسان بین این  سه جمع کند؟ [سپس حضرت کیفیّت نماز را توضیح داده و فرمودند: هرکس این نماز را بخواند] جمیع فضیلت این  سه  ماه را حایز گردیده و همۀ گناهان او به جز شرک به خدا آمرزیده مى‌گردد[1]».

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

#ماه_شعبان

#ماه_رمضان

 

---

[1] . اقبال الاعمال، ج2، ص789.

خدایا ببخش (6)

اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْتَغْفِرُکَ‏ لِکُلِ‏ ذَنْبٍ... احْتَجَبْتُ فِیهِ مِنَ النَّاسِ بِسِتْرِکَ

خداوندا، بر من ببخش هر گناهی را که با پرده پوشی تو در آن گناه از مردم پنهان ماندم

أَوِ اتَّکَلْتُ فِیهِ عِنْدَ خَوْفِی مِنْهُ عَلَى أَنَاتِکَ

یا با وجود هراسم از گناه، هنگام ارتکاب آن بر صبر و درنگ تو تکیه کردم

وَ وَثِقْتُ مِنْ سَطْوَتِکَ عَلَیَّ فِیهِ بِحِلْمِکَ

و از خشم تو بر خودم، به بردباری ات اعتماد کرده ام

وَ عَوَّلْتُ فِیهِ عَلَى کَرَمِ عَفْوِک‏َ

و آن را بر عفو کریمانه ات واگذار نمودم

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

خدایا ببخش (5)

... اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْتَغْفِرُکَ‏ لِکُلِ‏ ذَنْبٍ‏ قَوِیَ‏ بَدَنِی‏ عَلَیْهِ بِعَافِیَتِکَ

خداوندا؛ بر من ببخش هر گناهی را که به واسطۀ عافیت [سلامت] بخشیِ خودت، بدنم بر آن توانا شد

 

أَوْ نَالَتْهُ قُدْرَتِی بِفَضْلِ نِعْمَتِکَ

یا به واسطۀ نعمت فراوان تو بر آن قدرت پیدا کردم

 

أَوْ بَسَطْتُ إِلَیْهِ یَدِی بِتَوْسِعَةِ رِزْقِک‏

یا به واسطۀ رزق گستردۀ تو به آن دست یافتم

 

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

خدایا ببخش (4)

... فَأَنَا الظَّالِمُ‏ لِنَفْسِی‏

اینک من آن ستمگر به خویشم!

 

الْمُقِرُّ بِذَنْبِی‏

که به گناهم اقرار دارم

 

الْمُعْتَرِفُ بِخَطِیئَتِی

و به خطایم معترفم

 

فَیَا غَافِرَ الذُّنُوبِ

پس ای آمرزنده ی گناهان

 

أَسْتَغْفِرُکَ لِذَنْبِی

از تو می خواهم که گناهم را ببخشی

 

وَ أَسْتَقِیلُکَ لِعَثْرَتِی

و از لغزشم درگذری

 

فَأَحْسِنْ إِجَابَتِی

پس [خواهش مرا] به نیکی اجابت نما

 

فَإِنَّکَ أَهْلُ الْإِجَابَةِ وَ أَهْلُ التَّقْوى‏ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَة

چراکه تو سزاوار اجابت و اهل تقوی و اهل آمرزشی

 

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

خدایا ببخش (3)

...

فَکَمْ قَدْ أَذْنَبْتُ فَعَفَوْتَ عَنْ ذَنْبِی

چه بسیار گناهی که مرتکب شدم که عفو نمودی!

 

وَ کَمْ قَدْ أَجْرَمْتُ فَصَفَحْتَ عَنْ جُرْمِی

و چه بسیار جرم ها از من سر زد که از آن گذشتی!

 

وَ کَمْ قَدْ أَخْطَأْتُ فَلَمْ تُؤَاخِذْنِی

چه بسیار خطاها کردم، ولی مرا مؤاخذه نکردی!

 

وَ کَمْ قَدْ تَعَمَّدْتُ فَتَجَاوَزْتَ عَنِّی

و چه بسیار بدی ها که عمدا مرتکب شدم و تو از آن گذشتی!

 

وَ کَمْ قَدْ عَثَرْتُ فَأَقَلْتَنِی عَثْرَتِی وَ لَمْ تَأْخُذْنِی عَلَى غِرَّتِی‏...

و چه بسیار لغزش ها از من سر زد و از آن چشم پوشی کرده و مرا بر غفلت مؤاخذه نکردی!

 

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

خدایا ببخش (2)

«اللَّهُمَّ نِعْمَ الْإِلَهُ أَنْتَ وَ نِعْمَ الرَّبُّ أَنْتَ وَ بِئْسَ الْمَرْبُوبُ أَنَا»:

خداوندا، چه معبود و پروردگار خوبی هستی تو، و من چه بد پرورش یافته ای هستم!

 

«وَ نِعْمَ الْمَوْلَى أَنْتَ وَ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنَا»:

و چه خوب مولا [و سرپرستی] هستی تو و چه بد بنده ای هستم من!

 

«وَ نِعْمَ الْمَالِکُ أنْتَ وَ بِئْسَ الْمَمْلُوکُ أنا»:

و چه خوب مالکی هستی تو و من چه مملوک بدی هستم!

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

خدایا ببخش (1)

فرا رسیدن محرّم حسینی را خدمت امام عصر (ارواحنا فداه) و تمام شیعیان جهان و محبّان آن حضرت تسلیت عرض می کنم.

__________________________

بدون هیچ مقدمه ای می رم سراغ اصل مطلب:

ما اساسا یا اهل استغفار نیستیم؛ چون اونقدرا خودمون رو خطاکار کار نمیدونیم،

و یا نهایتا اگر خیلی بخوایم استغفار کنیم با یه «أستَغفِرُ الله» ساده سَر و تَهِش رو به هم میاریم.

البته نه اینکه خدا بخیل باشه و با یه استغفار کوچیک از خطای ما چشم پوشی نکنه؛ نه.

منظور اینکه ادب اقتضا می کنه آدم به خطای خودش بیشتر اعتراف کنه...

با گناه خودش راحت برخورد نکنه. بزرگ که هست، اونم بزرگ ببیندش...

...

امیرمؤمنان علی (علیه السلام) بعد از نماز صبح چنان استغفار می کردند و چنان در شمردن معاصی مو رو از ماست می کشیدن بیرون که بیا و ببین!

ما اصلا توجّه نداریم که همچین گناهانی هم هست و چقدر تاحالا درگیرشون بودیم! و چرا تا حالا در موردشون با خدا اینطوری صحبت نکردیم؟!

...

لا اقل برای یکبار هم که شده در طول عمرمون، اون طوری که باید و شاید استغفار کنیم...

...

«خدایا ببخش»؛ عنوان گزیده ای از این استغفار زیبا و طولانیه...

بهانه ای برای ارتباط بیشتر با کسی که از همه بیشتر دوستمون داره و به ما نزدیکه؛ امّا بلد نیستیم چطور باهاش حرف بزنیم...

...

بسم الله الرحمن الرّحیم

«اللَّهُمَّ إِنِّی‏ أُثْنِی‏ عَلَیْکَ‏ بِمَعُونَتِکَ‏ عَلَى مَا نِلْتُ بِهِ الثَّنَاءَ عَلَیْکَ»:

خداوندا، تورا [حمد و] ثنا گویم که به یاری خودت موفق به ثنا گوییت شدم!

[چگونه به واسطۀ این حمد و ثناء بر تو منّت بگذارم، در حالیکه تو خود قدرت آن را به من دادی؟!]

 

«وَ أُقِرُّ لَکَ عَلَى نَفْسِی بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ الْمُسْتَوْجَبُ لَهُ فِی قَدْرِ فَسَادِ نِیَّتِی وَ ضَعْفِ یَقِینِی» [1]:

و در پیشگاه تو بر ضدّ خود اقرار می کنم که به سبب فساد نیّت و ضعف یقینم، توان اینکه تورا آنگونه که شایستۀ آنی مدح کنم، ندارم [من کجا و تو کجا؟!...].

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش

_________________

[1] البلد الأمین، ص30

دعای بسیار شریف «سُبحانَ الله»

از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) روایت شده است:

«جبرئیل بر من نازل شد در حالی­که پشت مقام ابراهیم نماز می ­خواندم و بعد از نماز برای امّت خود طلب آمرزش می­کردم. جبرئیل گفت: «ای محمد! به تو توصیه می­ کنم که به امّت خود امر نمائی که سه روز ایّام البیض هر ماه (سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم)، این دعای شریف را بخوانند».

[در ادامه، جبرئیل خواص و ثواب­ های بسیاری را برای این دعای ارزشمند بیان می­ کند که به برخی از آنها اشاره می کنیم:]

«ای محمد! هر کس از امّت تو این دعا را بخواند خدای تعالی عذاب قبر را از او برطرف می ­کند و او را از فزع اکبر و از آفات دنیا و آخرت نگاه می­دارد...

ای محمد! من بر توصیف پاداش این دعا قادر نیستم و اندازۀ آن را به جز خدا کسی نمی ­داند.

ای محمد! اگر تمام درختان دنیا قلم، و دریاها مرکب، و همۀ خلایق نویسنده گردند، بر نوشتن ثواب این دعا توانایی ندارند.

هیچ اندوهگینی این دعا را نمی­ خواند مگر آن­که خدای تعالی غم و اندوه او را برطرف می­ نماید. کسی به این دعا خدا را نمی­ خواند و حاجتی را طلب نمی­کند مگر آن­که خدای عزّوجلّ حاجت او را در دنیا و آخرت برآورده می­ کند، و او را از مرگ ناگهانی و هول قبر و فقر در دنیا نگاه می­ دارد، و خدای تبارک و تعالی در قیامت به او اذن شفاعت را عطا می ­نماید در حالی­که روی او خندان خواهد بود.

کسی­که روزه گرفته و این دعا را بخواند خدای عزّوجلّ برای او ثوابی مانند ثواب جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و عزرائیل و ابراهیم خلیل الله و موسی کلیم الله و عیسی و محمد(صلوات­ الله­ علیهم­ اجمعین) را می­ نویسد.

اگر کسی از دشمنی می ­ترسد و این دعا را بخواند، خداوند او را در پناهی محکم جای می­دهد و دشمن بر وی قدرت نمی­ یابد. بنده ­ای نیست که این دعا را بخواند و بر او قرضی باشد، مگر آن­که خداوند متعال قرض او را ادا نماید. کسی­که این دعا را بر بیماری بخواند، خدای متعال آن بیمار را به برکت این دعا شفا می­ دهد.

از فضیلت­ هایی که در شأن این دعا نقل شد، کسی تعجب نکند، زیرا اسم اعظم خداوند متعال در این دعاست. کسی­که به خدا و رسول او و به این دعا ایمان داشته باشد، نباید در دل خود نسبت به آنچه در شأن این دعا ذکر شده است شک کند، زیرا خداوند متعال خواسته است به کسی بی­اندازه روزی دهد[1].»

و این دعا چنین است:

ماه غریب

راوی از رسول خدا(صلّی­ الله­ علیه­ و آله) در مورد روزۀ ماه رجب سوال کرد. حضرت فرمودند: «أینَ أنتُم عَن شَعبان[1]؟»: چرا از روزۀ شعبان غافلید؟

 

و نیز از ایشان روایت شده: «...هُوَ شَهْرٌ یَغْفُلُ النَّاسُ عَنْهُ بَیْنَ رَجَبٍ وَ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ هُوَ شَهْرٌ یُرْفَعُ فِیهِ الْأَعْمَالُ إِلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ جَلَّ جَلَالُهُ فَأُحِبُّ أَنْ یُرْفَعَ لِی عَمَلِی وَ أَنَا صَائِم‏[2]»:

شعبان ماهی است که مردم از آن غافل­ اند و آن بین رجب و ماه رمضان قرار گرفته است[3]، و آن ماهی است که اعمال به­ سوی خداوند جهانیان جلّ جلاله بالا برده می­ شود، پس دوست دارم که اعمالم بالا رود در حالی­ که روزه هستم.

پ.ن: شاید دلیل غفلت ما از شعبان این باشد که با شروع ماه رجب ـ از باب اینکه هر امر جدیدی لذت بخش است ـ تصمیم به استفاده از آن می­ گیریم و سعی بر مراقبت داریم، اما خسته شده و رمقی در انتهای ماه رجب و آغاز ماه شعبان برایمان نمی ­ماند و اصلا فراموش می­ کنیم که در چه اوقات ویژه ­ای هستیم؛ ماه رمضان هم که روزه ­اش بر ما واجب است و خواه نا خواه بهره ­ای از این ماه مبارک می­ بریم؛ در این میان این ماه شعبان است که نتوانسته­ ایم از آن بهرۀ کافی را برده و غریب و مغفول مانده است.

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

---

[1] . ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص61.

[2] . فضائل الاشهر الثلاثه، ص51.

شناگرِ ماهرِ آب ندیده!

یکی از مهم­ترین مراقبت­ ها در این ایّام، دوری از گناه است، چرا که گناه مانع اثر گزاری اعمال صالح در وجود انسان می شود. پس نمی ­توان اعمال این اوقات را انجام داد ولی اگر فرصت گناه پیش ­آمد، از آن هم نگذریم! اگر چنین باشد، اعمال عبادی ما اثرگزار نخواهد بود.

 

لذا روایت شده که رسول خدا (صلّی ­الله­ علیه­ و آله) فرمود:

«أَنَّ قَوْماً یَجِیئُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ لَهُمْ‏ مِنَ‏ الْحَسَنَاتِ‏ أَمْثَالُ‏ الْجِبَالِ‏ فَیَجْعَلُهَا اللَّهُ هَبَاءً مَنْثُوراً ثُمَّ یُؤْمَرُ بِهِمْ إِلَى النَّارِ فَقَالَ سَلْمَانُ حَلِّهِمْ لَنَا یَا رَسُولَ اللَّهِ‏ فَقَالَ أَمَا إِنَّهُمْ قَدْ کَانُوا یُصَلُّونَ وَ یَصُومُونَ وَ یَأْخُذُونَ وَهْنَةً مِنَ اللَّیْلِ‏ وَ لَکِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا عَرَضَ لَهُمْ شَیْ‏ءٌ مِنَ الْحَرَامِ وَثَبُوا عَلَیْهِ‏... [1]»:

«روز قیامت، گروهى مى‌آیند، در حالى که حسناتشان همچون کوه‌هاست. پس خداوند، همه آنها را نابود و پراکنده مى‌سازد (همچون ذرّات معلّق در هوا). سپس فرمان مى‌رسد که آنان را به آتش بیفکنید». سلمان گفت: اى پیامبر خدا! آنان را براى ما توصیف کن. فرمود: «آنان، کسانى هستند که روزه گرفته، نماز خوانده و شب‌زنده‌دارى کرده‌اند؛ لیکن هرگاه حرامى بر آنان عرضه مى‌شده، بر آن مى‌شتافتند».

#پرونده_ویژه
#ماه_رجب
#ماه_شعبان
#ماه_رمضان

________________________________

[1] . مجموعة ورّام، ص 61.

حتی مالک اشتر!!

امیرمؤنان علی (علیه­ السّلام) در عهدنامۀ خود به مالک اشتر ـ آنگاه که او را حاکم سرزمین مصر قرار داد ـ می نویسد: «... وَ أَمْضِ لِکُلِّ یَوْمٍ عَمَلَهُ فَإِنَّ لِکُلِّ یَوْمٍ مَا فِیه‏ وَ اجْعَلْ‏ لِنَفْسِکَ‏ فِیمَا بَیْنَکَ‏ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَفْضَلَ تِلْکَ الْمَوَاقِیتِ وَ أَجْزَلَ تِلْکَ الْأَقْسَامِ وَ إِنْ کَانَتْ کُلُّهَا لِلَّهِ إِذَا صَلَحَتْ فِیهَا النِّیَّةُ وَ سَلِمَتْ مِنْهَا الرَّعِیَّةُ...»:

و در هر روز کار همان روز را بجا آور، زیرا برای هر روز کاری است مخصوص آن و بهترین وقتها و پاکیزه­ ترین قسمت آن­را برای خود و آنچه بین تو و خداست (عبادت و بندگی) قرار ده؛ هرچند همۀ آن وقتها (که به کار مردم رسیدگی می­ کنی) از آن خدا بوده (و عبادت و بندگی است) اگر نیّت و قصد در آن شایسته و رعیّت از آن در آسایش باشد.

 

«... فَأَعْطِ اللَّهَ مِنْ بَدَنِکَ فِی لَیْلِکَ وَ نَهَارِکَ وَ وَفِّ مَا تَقَرَّبْتَ بِهِ إِلَى اللَّهِ مِنْ ذَلِکَ کَامِلًا غَیْرَ مَثْلُومٍ‏ وَ لَا مَنْقُوصٍ بَالِغاً مِنْ بَدَنِکَ مَا بَلَغَ[1]...»:

پس در (قسمتی از) شب و روزت، از تَن خود به خدا واگذار (و به عبادت او بپرداز) و به آن (واجبی) که به وسیلۀ آن به خدا نزدیک می ­شوی وفا کن و کوشش نما که دارای شرایط کمال و بی عیب و نقص باشد، اگرچه تنت را بفرساید (مانند وضو گرفتن در هوای سرد و روزه داشتن در هوای گرم).

 

پس، اگرچه خدمت به خَلق ـ اگر با نیّت خالص باشد ـ خود عبادتی بسیار پسندیده است، لکن با این وجود حتی حاکم جامعه اسلامی با وجود همۀ مشاغلی که دارد، می ­بایست بهترین اوقات روزش را به خلوت خود با معبود اختصاص دهد.

 

سرّ این مسئله آن است که عالَم در اختیار خداوند متعال است و همۀ کائنات در برابر او خاضع و گوش به فرمان اند: «... فَالْأَمْرُ لَکَ وَحْدَکَ وَ الْخَلْقُ کُلُّهُمْ عِیَالُکَ وَ فِی قَبْضَتِکَ وَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ خَاضِعٌ‏ لَکَ[2]...». پس اگر عبد، عابدانه به وظایف بندگی خویش عمل کند، خداوند همه چیز را گوش به فرمان بنده­اش می­ کند!

 

در حدیث قدسی آمده است: «عَبْدی‏ أطِعْنِى‏ حَتَّى‏ أَجْعَلُکَ مَثَلِى‏[3]»:

بندۀ من! از من اطاعت کن، تا همچون خودم قرارت دهم!

 

و از حضرت صادق (علیه ­السّلام) روایت شده است: «الْعُبُودِیَّةُ جَوْهَرٌةٌ کُنْهُهَا الرُّبُوبِیَّةُ[4]...»:

«عبودیت گوهرى است که ظاهرش عبودیت است و کنه و نهایت و باطنش، آخرین‏ منزل و هدف و مقصدش ربوبیّت است. بندگى خدا خاصیتش این است که هرچه انسان راه بندگى خدا را بیشتر طى کند بر تصاحب و قدرت و خداوندگارى‏اش افزوده مى‏شود[5]».

#پرونده_ویژه

#ماه_رجب

#ماه_شعبان

#ماه_رمضان

---

[1] . نهج البلاغه، نامه 53.

[2] . مصباح المتهجّد، ج 2، ص 592، دعای ابو حمزۀ ثمالی.

[3] . منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج 15، ص 361.

[4] . مصباح الشریعة، ص 7.

[5] . مرتضی مطهّری، مجموعه آثار (آزادی معنوی)، ج 23، ص 468 و 470.