محمد هادی بیات

... فَأَنَا الظَّالِمُ‏ لِنَفْسِی‏

اینک من آن ستمگر به خویشم!

الْمُقِرُّ بِذَنْبِی‏

که به گناهم اقرار دارم

الْمُعْتَرِفُ بِخَطِیئَتِی

و به خطایم معترفم

فَیَا غَافِرَ الذُّنُوبِ

پس ای آمرزنده ی گناهان

أَسْتَغْفِرُکَ لِذَنْبِی

از تو می خواهم که گناهم را ببخشی

وَ أَسْتَقِیلُکَ لِعَثْرَتِی

و از لغزشم درگذری

فَأَحْسِنْ إِجَابَتِی

پس [خواهش مرا] به نیکی اجابت نما

فَإِنَّکَ أَهْلُ الْإِجَابَةِ وَ أَهْلُ التَّقْوى‏ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَة

چراکه تو سزاوار اجابت و اهل تقوی و اهل آمرزشی

#پرونده_ویژه

#خدایا_ببخش