یکی اش هم زیاده!
بدون ترک گناه هیچ کار نمی توان قدم از قدم برداشت.
اگر چهل شب پشت سر هم نماز شب مفصّلِ با حال بخوانیم، ولی یک روز نماز صبحمان قضا شود، تقریبا تمام آثار آن چلّه از بین می رود. گناه این است! نمی شود که اعمال این ایّام را انجام دهیم ولی اگر فرصت گناهی پیش آمد از آن هم نگذریم! خیلی باید مواظب بود.
یکی از علما می فرمودند: «اگر کسی از من بپرسد که اگر به ابتدای دورۀ طلبگی برگردی چه می کنی؟ به او دو جمله می گویم: اوّل اینکه اصلا گناه نمی کنم، گناه یکی اش هم خیلی زیاد است؛ دوّم اینکه یک لحظه از عمرم را هم از دست نمیدهم؛ خیلی زود میگذرد....»
از امام صادق(علیه السّلام) روایت شده است: «...إِنَّ عَمَلَ السَّیِّئِ أَسْرَعُ فِی صَاحِبِهِ مِنَ السِّکِّینِ فِی اللَّحْم» [1]:
اثر گناه در صاحبش، از اثر چاقوی برّنده در گوشت، سریعتر است».
«و اساسا اینکه انسان اهل اصرار به گناه باشد، و از خدا انتظار مغفرت و رحمت داشته باشد، خودش از رذائل بزرگ، یعنی غرور و تکبر است.
از امام هادی(علیه السّلام) روایت شده است: «إِنَّ مِنَ الْغِرَّةِ بِاللَّهِ أَنْ یُصِرَّ الْعَبْدُ عَلَى الْمَعْصِیَة، وَ یَتَمَنَّى عَلَى اللَّهِ الْمَغْفِرَة» [2].
این دامی است که شیطان برای انسان پهن می کند، که انسان گناه می کند و حاضر به ترک آن نیست، و به رحمت و مغفرت پروردگار هم امید دارد! شیطان ملعون برای اینکه انسان از رذائل، بدی‌ها، زشتی‌ها، گناهان و معصیت، بیرون نرود، مغفرت و رحمت الهی را برای او جلوه می‌دهد که او را فریب بدهد و به نام رحمت و مغفرت (نه رحمت و مغفرت حقیقی، بلکه رحمت و مغفرت سرابی)، کاری می‌کند که از رذائل بیرون نیاید... ، شیطان می‌داند اگر انسان از رذائل خارج شود، دیگر آن تسلّط نسبی شیطان به انسان، محال است» [3].
و از همه بدتر، اگر ما اهل گناه و خدایی نخواسته اصرار بر آن باشیم، نباید خود را در زمرۀ دوستان خدا و اهلبیت عصمت و طهارت(علیهمالسّلام) بدانیم!
روایت شده که امام صادق(علیه السّلام) به یکی از اصحاب خود فرمود: «یَا جَابِرُ! أَ یَکْتَفِی مَنْ یَنْتَحِلُ التَّشَیُّعَ أَنْ یَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ؟ فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَه...، وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ، لَیْسَ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ، أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ وَ أَکْرَمُهُمْ عَلَیْهِ أَتْقَاهُمْ، وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ...، مَنْ کَانَ لِلَّهِ مُطِیعاً، فَهُوَ لَنَا وَلِیٌّ؛ وَ مَنْ کَانَ لِلَّهِ عَاصِیاً، فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ؛ وَ مَا تُنَالُ وَلَایَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَل و الوَرَعِ» [4]:
ای جابر! آیا برای کسی که خود را شیعه می داند، همین قدر که ادعای محبّت ما اهل بیت را داشته باشد، کافی است؟ پس به خدا قسم که شیعۀ ما نیست، مگر آنکه تقوای الهی دارد و از او اطاعت می کند...، و بدانید که بین خدا و احدی خویشاوندی نیست، [لذا] محبوبترین و با کرامت ترین بنده نزد او با تقوا ترین آنها و عامل ترینشان به طاعات است...، کسی که مطیع خداست دوست ماست، و کسی که عصیان پروردگار می کند، دشمن ماست! و ولایت ما تنها با عمل [صالح] و ورع بدست می آید.
پس یکی از مهمّترین مراقبت های این ایّام، که حتّی بر انجام مستحبّات و عمل به اعمال این روزها و شبهای شریف مقدّم است، دوری از محرّمات الهی است.
#پرونده_ویژه
#ماه_رمضان
____________________
[1] المحاسن، ج1، ص115.
[2] وسائل الشیعه، ج7، ص137.
[3] جلسۀ 310 درس اخلاق آیت الله قرهی، با موضوع مراقبه.
[4] الکافی ، ج3، ص 90.
