محمد هادی بیات

تا بوده به ما گفتن انسان موجودی اجتماعیه، اهل زندگی دسته جمعیه.

درست هم گفتن اما همۀ مطلبو نگفتن.

اگه یه کم عمیق تر به انسان نگاه کنیم، می بینیم در عین اجتماعی بودن و بین جمع بودنش، اتفاقا خیلی خیلی تنها و غریبه!!

ما تنها به دنیا میایم،

تنها از این دنیا می ریم،

تنها تو قبر گذاشته می شیم،

تنها محشور می شیم،

و تنها به حساب و کتابمون رسیدگی میشه...

خدای متعال می فرماید: «وَ لَقَدْ جِئْتُمُونا فُرادى‏ کَما خَلَقْناکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ» [1] :

همانا شما به تنهایی به سوی ما باز می گردید، همانطور که ابتدای امر شما را تنها آفریدیم!

اول و آخر تنهاییه،

این وسط، تو این دنیا هم تنها بودیم، ولی حواسمون نبوده!

امام سجاد (علیه السلام) به خداوند متعال عرضه می دارند: «إلهی... ارْحَمْ فِی‏ هَذِهِ‏ الدُّنْیَا غُرْبَتِی‏... وَ فِی الْقَبْرِ وَحْدَتِی‏» [2]:

خدایا! رحم کن به غربت من در این دنیا و تنهاییم در قبر...

حتی ازدواج هم نباید باعث بشه که این تنهایی رو فراموش کنیم.

این همه سفارش اهل بیت به خواندن نماز شب، یکی از علتهاش همینه. خیلی کمک میکنه که به یاد تنهایی خودمون بیفتیم. 

البته اینم بگم که یِ روز همۀ ما عمیقا تنهایی خودمون رو درک می کنیم، 

منتها اون روز دیگه روز نیست!

شبه!

شب اول قبر!

#آیه_کده

#حدیث_کده

___________________________________

[1] الانعام: 94.

[2] دعای ابوحمزۀ ثمالی، مصباح المتهجّد (قرن4)، ج2، ص 593.