محمدهادی بیات

شیخ طوسی به سند معتبر از حضرت رضا (علیه­ السّلام) نقل کرده است که چون امام حسین (علیه ­السّلام) متولد شد، حضرت رسول (صلّی ­الله­ علیه­ و آله) به «اسماء بنت عمیس» فرمود که فرزند مرا بیاور.

اسماء گفت: آن حضرت را به خدمت پیامبر (صلّی­ الله­ علیه­ و آله) بردم. حضرت او را گرفت و در دامن گذاشت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت، پس او را بوسید و گریست و فرمود: «تو را مصیبتی عظیم در پیش است؛ خداوندا! قاتل او را لعنت کن»، سپس فرمود: «ای اسماء! این خبر را به فاطمه مگو».

چون روز هفتم شد، حضرت رسول (صلّی­ الله­ علیه­ و آله) مجددا فرمودکه فرزند مرا بیاور. چون او را به نزد حضرتش بردم، او را بر دامن نهاد و فرمود: «ای ابا عبد الله! کشته شدن تو چقدر بر من گران است؛ و سپس بسیار گریست.»

اسماء گفت: پدر و مادرم فدای شما! این چه حکایتی است که در روز اول ولادت فرمودید و امروز نیز گریه می کنید؟!

حضرت فرمود: «بر این فرزند دلبند خود می­گریم که گروهی کافر ستمکار از بنی­ امیّه او را خواهند کشت. خداوند شفاعت مرا به ایشان نرساند. او را مردی خواهد کشت که در دین من رخنه ایجاد می­کند و به خداوند عظیم کافر خواهد شد. سپس فرمود: خداوندا! از تو درخواست می ­کنم در حق این دو فرزندم، آنچه را که ابراهیم در حقّ ذریّۀ خود درخواست کرد. خداوندا! ایشان و هرکه ایشان را دوست دارد دوست بدار، و لعنت کن هرکه با ایشان دشمنی دارد، لعنتی که آسمان و زمین از آن پُر شود[1].»