محمدهادی بیات

«شیخ صدوق» می ­نویسد: یزید بن قعنب می­ گوید: من همراه با عبّاس بن عبدالمطلّب و گروهی از بنی عبدالعزی در برابر خانه خدا نشسته بودیم. ناگهان فاطمه بنت اسد (سلام­ الله­ علیها) به کنار خانه خدا آمد، در حالی­که ۹ ماه از مدّت حمل او به علی بن ابی­طالب (علیهما­السّلام) می گذشت. درد زایمان بر او عارض شد، دست ها را به دعا بلند کرد و با خدای خود چنین مناجات نمود:

«پروردگارا! من به تو و پیامبران و کتاب هایی که از سوی تو نازل شده است ایمان دارم و سخن جدّم حضرت ابراهیم خلیل را گواهی می دهم؛ همان کسی­که این بیت عتیق را ساخت، پس به حقّ آن کس­ که این خانه را بنا کرد و به حقّ جنینی که در شکم دارم، زایمان را بر من آسان فرما».

ناگاه دیدیم پشت کعبه شکافته شد و فاطمه بنت اسد (سلام­ الله­ علیها) به درون خانۀ خدا وارد شد واز دیدگانمان پنهان ماند، سپس دیوار خانه به هم آمد! رفتیم که قفل را باز کنیم تا از حقیقت قضیه آگاه گردیم ولی قفل خانه خدا باز نشد که نشد. دانستیم که این امری است الهی.

سه روز بر این منوال گذشت، در روز چهارم مادر علی (علیه­ السّلام) در حالی که او را بر دست خود گرفته بود، از خانه خارج شد و چنین گفت:

«همانا بر بانوانی که پیش از من بودند، برتری دارم زیرا آسیه دختر مزاحم در پنهانی و در جایی که نباید خدا را عبادت کنند، به پرستش و عبادت خدا می­ پرداخت و مریم دختر عمران، درخت خشک خرما را تکان داد تا از آن رطب تازه بچیند و بخورد، و اما من در خانه خدا وارد شدم (و مهمان او گشتم) و از میوه­ ها و برگ­های بهشتی تناول کردم و هنگامی ­که خواستم از خانه بیرون­ آیم، هاتفی مرا ندا داد که: ای فاطمه! فرزندت را «علی» نام گذار چرا که او علی و بزرگ است و خدای علی اعلی می­ فرماید: من نام او را از نام خود برگرفتم و او را به آداب خود ادب کردم و بر پنهانی­ های علمم آگاه ساختم. او کسی است که بت ها را در خانه ام می­ شکند. او کسی است که بر پشت بام خانه ­ام اذان می­ گوید. او کسی است که مرا بسیار ستایش و تمجید می ­کند. پس خوشا به حال کسانی که او را دوست داشته باشند و اطاعتش کنند و وای برکسانی­که او را دشمن داشته و مخالفتش نمایند[1].»

نه تنها شیعیان بر این مطلب اتفاق نظر دارند، که بسیاری از مورخان و محدثان و علمای اهل سنّت نیز بر این مطلب اذعان می­نمایند و گواهی می­دهند که علی(علیه­السّلام) مولود کعبه است و جز او کسی در خانه خدا متولد نشده و نخواهد شد[2].