محمدهادی بیات

یکی از امیدوار کننده ترین فرازهای دعای زیبای عرفۀ امام حسین (علیه السلام)، آنجاست که می فرماید:

«یَا مَنِ اسْتَنْقَذَ السَّحَرَةَ مِنْ بَعْدِ طُولِ الْجُحُودِ وَ قَدْ غَدَوْا فِی نِعْمَتِهِ یَأْکُلُونَ رِزْقَهُ وَ یَعْبُدُونَ غَیْرَهُ وَ قَدْ حَادُّوهُ وَ نَادُّوهُ وَ کَذَّبُوا رُسُلَهُ»

یعنی: ای کسی که ساحرانِ فرعون را نجات داد (و بخشید)، پس از سالها انکار (و کفر)؛ و چنان بودند که متنعّم به نعمتهای خدا بودند که روزیش را می خوردند ولی پرستش دیگری را می کردند و با خدا دشمنی و ضدیّت داشتند و رسولانش را تکذیب می کردند...

خدایا، تو که چشمانت را به یک عمر کفر و عصیان ساحران فرعون بستی و نجاتشان دادی، از گناهان و تقصیرهای ما هم بگذر و ما را عاقبت بخیر کن...

#حدیث_کده