محمدهادی بیات

ابا صلت هِرَوی نقل می­ کند:

«در روز جمعه آخر ماه شعبان بر حضرت على بن موسى الرضا(علیهما السّلام) وارد شدم.

پس حضرت به من فرمود: اى ابا صلت! بیشترِ ماه شعبان گذشت و این آخرین جمعۀ آن است، پس هر چقدر در آن­چه گذشت کوتاهی کرده ­ای، در باقیماندۀ آن جبران نما.

و بر تو باد به همّت در آن­چه که به سود توست و ترک آن­چه که فائده ­ای برایت ندارد، پس دعا و استغفار و تلاوت قرآنت را زیاد کن؛ و از گناهان خود توبه کن تا این­که ماه خدا به تو رو کند و تو خلوص داشته باشى نسبت به خداى عزّوجلّ؛

و امانتى بر گردن خود مگذار مگر آن­که ادا کنى، و کینه در قلب خود جاى مده مگر آن­که بیرون برى، و قصد نکن ارتکاب گناهی را مگر آن­که خود را از آن بازدارى، و از خدا پرهیز کن و در امور پوشیده و آشکار خود بر او توکل کن، وکسی که بر خدا توکل نماید او برایش کافى است؛ مسلّما خداوند رساننده فرمان و تحقق بخشنده اراده خویش است؛ همانا خداوند براى هر چیزى اندازه‏اى قرار داده است (که از آن فروگزار نکند)؛

و این دعا را در باقى مانده از این ماه زیادتر از هر چیزى بخوان:

«أَللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِی مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ، فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِیَ‏ مِنْهُ»

[خدایا اگر در آنچه که از ماه شعبان گذشت ما را نیامرزیدی، پس در باقیماندۀ آن ما را ببخشای]

پس همانا خداوند تبارک و تعالی در این ماه بسیارى از بندگان را از آتش آزاد کند ـ به حرمت ماه مبارک رمضان که متصل به این ماه است ـ [1]».

#پرونده_ویژه

#ماه_شعبان

_________________

[1] عیون اخبار الرضا(علیه­السّلام)، ج2، ص51.