از کلّه ی سحر!
شده تا حالا صبح علی الطلوع، تصمیم بگیرید برید کوهنوردی، پارکی، بیرون شهری، جایی؟
بعد که رفتید، ببینید چند نفری با گرمکن و لباس ورزشی، یا در حال ورزشن، و یا میخوان برگردن؟!
بعد متوجّه بشید که اینا سالهاست که هر روز یا چند روز در هفته برنامشون همینه؟!
تو ذهنتون راجع به این افراد چه فکری می کنید؟!
(یه لحظه واقعا فکر کنید لطفا!)
غیر از اینه که با خودمون میگیم: عجب آدمای با فکری! عجب آدمای با اراده ای! عجب آدمای آینده نگری!
برای اینکه همیشه سالم و سرِحال و سلامت باشن و مریضی دیرتر به سراغشون بیاد، از کلّۀ سحر میان ورزش!
و تَهِ دلمون دوست داریم که کاش ما هم چنین عزم و اراده ای داشتیم و...
حالا فرض کنید همون صبح زود دارید به مقصد کوه از شهر خارج میشید،
بعد از کنار یه مسجد رد میشید که مردم، بعد از نماز صبح دارن از مسجد خارج میشن و هوا هنوز تاریکه!
تو ذهنتون راجع به این آدما چه فکری می کنید؟!
(یه لحظه واقعا فکر کنید لطفا!)
آیا با خودمون میگیم: عجب آدمای دور اندیشی؟! یعنی حاضرن برای آخرتشون از الآن کار کنن؟!
چه اراده ای دارن که از خواب ناز دل بریدن؟!
آیا غیر از اینه که اینا هم مثل همون ورزشکارا می مونن؟ و حتّی آینده نگر تر!
بی خود نیست که در روایت، یاران امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) اینگونه توصیف شده اند:
«...لُیُوثٌ بِالنَّهَارِ رُهْبَانٌ بِاللَّیْلِ...» [1].
و آیا دلمون میخواد که ما هم...؟
اللهمَّ ارزقنا...
#حدیث_کده
______________________
[1] منتخب الأنوار المضیئة فی ذکر القائم الحجّة (علیه السلام)، (قرن 8)، ص 195؛ بحار الانوار، ج 52، ص 386.
خیلی خواستنیه ولی سخته...