محمد هادی بیات

* دانش آموز یا دانشجویی که یک سال تحصیلی رو به بطالت سپری کرده و حالا که ایام امتحانات شده، عمیقا دلش می خواد برگرده اول سال و از همون اول درسها رو سفت و سخت و محکم بگیره و با خودش می گه حتما از سال بعد بهتر درس می خونم...

* کسی که بخاطر بی احتیاطی و تصادف، اعضای خانواده اش رو از دست داده و الان خودش هم گوشۀ بیمارستانه، حتما با خودش می گه دیگه با بی احتیاطی رانندگی نمی کنم و عمیقا دلش می خواد که زمان برگرده و از اون گردنه با احتیاط عبور کنه...

* کسی که به خاطر انتخاب نادرست، حالا می خواد از همسرش جدا بشه، دلش می خواد زمان برگرده و این انتخاب رو نکنه و با خودش می گه قطعا تو انتخاب بعدی بیشتر دقّت می کنه و به حرف دلش گوش نمیده...

* وقتی یه اعدامی رو دارن می برن پای چوبۀ دار، قطعا از کاری که کرده پشیمونه و آرزوش اینه که برگرده و دیگه مرتکب جنایتی نشه...

می بینی؟!

بارها و بارها تو زندگی، خطاها و اشتباهاتی از ما آدما سر میزنه که ته دلمون می گیم: اگه فرصت جبرانش رو پیدا کنم، حتما درستش می کنم! اگه برگردم دیگه این اشتباه رو تکرار نمی کنم و...

امّا سؤال:

چند درصد این افراد، اگه فرصت جبران پیدا کنن، واقعا جبران می کنن؟!

اگه بعدا دوباره تو شرایط مشابه قرار بگیرن، دیگه اشتباه نمی کنن؟!

(این سؤال تو ذهنت باشه، به جوابش می رسیم)

بزرگترین اشتباهی که آدم می تونه مرتکبش بشه اینه که خودش رو «جهنّمی» کنه!

این آدم وقتی چشمش به جهنّم بیفته، چطور دوست داره برگرده و جبران کنه؟!

من نمی گم، خدا می فرماید:

«وَ لَوْ تَرى‏ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقالُوا یا لَیْتَنا نُرَدُّ وَ لا نُکَذِّبَ بِآیاتِ رَبِّنا وَ نَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ»:

کاش وقتی لبِ پرتگاه جهنّم نگهشان می دارند، می دیدی که آرزو می کنند: «ای کاش به دنیا بَرِمان می گرداندند و آیه های خدا را دروغ نمی دانستیم و جزوِ مؤمنان می شدیم!»

خب، چنین آرزویی واقعا طبیعیه، اما قسمت وحشتناک ماجرا اینجاست که:

«بَلْ بَدا لَهُمْ ما کانُوا یُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَکاذِبُونَ» [1]:

نه، چون حقیقتِ کارهای زشتشان (که همان جهنّم است) برایشان آشکار می شود، اینطور آرزو می کنند؛ وگرنه بر فرض محال هم به دنیا برِشان گردانند، باز به سراغ همان کارهایی می روند که از آن نهی می شدند!! آنها قطعا دروغگویند!

خدا رسما داره می گه: بعضیا اگه جهنّم رو هم ببینن و آرزو کنن که به دنیا برگردن و ما دوباره برگردونیمشون، باز هم جهنّمی میشن!! یعنی دست از کارهای قبلی شون بر نمی دارن!

دانشجویی که درس نخونده، آقایی که تصادف کرده، زن و شوهری که از هم طلاق گرفتن، اونی که براش حکم اعدام بریدن و...، اگه برگردن، یا اگه تو شرایط مشابه قرار بگیرن، چی کار می کنن؟!

جواب اینه که: هیچ تضمینی نیست که درست بشن. از دیدن جهنّم که بالاتر نیست!

زندگی ما پُره از اشتباهات تکراری!!

اشتباهاتی که بارها و بارها به خودمون و خدا قول دادیم که دیگه تکرارشون نکنیم، اما...

این رو خوب یادمون باشه که، همیشه فرصت برای جبران وجود نداره!!

خدایا، تو شاهدی که من طوری زندگی نکردم که بهشتی بشم،

خدایا، منم اگه جهنّم رو ببینم، قطعا آرزوی عمر دوباره برای جبران مافات می کنم،

حالا که زنده ام و فرصتی دارم، بهم کمک کن که قدر تک تک لحظاتم رو بدونم و ازشون خوب استفاده کنم و شرمندۀ خودم و خودت نشم.

#آیه_کده

____________________________

[1] الانعام: 27 و 28.