یکی یدونۀ دنیا!

پدر و مادرایی که خدا بهشون لطف کرده و چند تا بچه بهشون داده، طبیعتا محبتشون بین بچه ها تقسیم میشه (که باید هم بشه).

اما پدر و مادریایی که از دار دنیا، خدا فقط یدونه بچه بهشون داده، همۀ توجه و محبتشون به همون بچشون معطوف میشه (که باید هم بشه).

کُلّا، وقتی آدم از یه چیز، فقط یدونه داره، بیشتر هواشو داره، حالا هرچی می خواد باشه باشه...

 

یه چیزی تو این عالَم هست که ما فقط یه دونه ازش داریم و زمین بریم و هوا بریم، دوتا نمیشه!!

اونم «امام زمانه»!

فقط یه دونه امام حَیّ و حاضر داریم که قراره ظهور کنه!

فقط یه دونه امام داریم که مال زمان و عصر ماست!!

فقط یه دونه امام داریم که روز قیامت در موردش از ما بصورت ویژه سوال میشه که در حقش چه کردین؟ چون تو زمان شما و مالِ شما بوده و شما نسبت به او مسئولیّت ویژه داشتین!

 

انصافا چی کار کردیم؟!

 

در روایتی از حضرت صادق (علیه السلام)، در مورد امام زمان ما اومده:

«لَوْ أَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ‏ أَیَّامَ‏ حَیَاتِی‏»[1]:

اگر قائم (علیه السلام) رو درک می کردم، حتما تمام عمرم، خادمی اش رو می کردم!

 

خدایا بهمون توفیق بده که چه در زمان غیبت و چه در زمان ظهور، عمرمون صرف راه تنها امام زمانمون بشه...

خدایا نذار مصداقِ شعر این شاعر بشیم:

می خواستم که وقف تو باشم تمام عمر                دنیا خلاف آنچه که می خواستم گذشت

 

#حدیث_کده

_____________________

[1] الغیبة نعمانی، ص 245.

شبها که ما می خوابیم...

اولِ «آیت الکرسی»[1] در توصیف خدا اومد:

«لا تَأْخُذُهُ‏ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ»؛

 

«سِنَةٌ» یعنی خواب سبک، «نَوْمٌ» هم یعنی خواب سنگین.

پس آیه داره میگه: خدا نه چرت می زنه، نه عمیقا به خواب می ره!

خدا همیشۀ همیشه، بیداره بیداره!!

 

و این یعنی شبها که شما خوابی، خدا با مهربونی بالای سرت نشسته و با چشمای قشنگش ذُل زده بهت و با دستای مهربونش داره نوازشت می کنه و قربون صدقت میره و منتظره که دوباره صبح بشه و روز از نو و روزی از نو...

پس آسوده بخواب، که خدای مهربون بیداره و هوای بنده اش رو داره...

#آیه_کده

_______________________

[1] آیات 255 تا 257 سورۀ بقره.

راز طی کردن رَهِ صد ساله در یک شب!!

در ایام هفتۀ دفاع مقدسیم.

هم سن و سالهای من جنگ رو ندیدن و فقط از اونایی که بودن شنیدن و تو کتابا خوندن و تو فیلما و مستندا دیدن.

چیزی که توی جنگ خیلی توجه آدم رو به خودش جلب می کنه، «رُشد» رزمنده هاست.

یعنی راهی که (تو امور معنوی) «صد سال» طی کردنش طول میکشه، رزمنده ها تو «یک شب»، (شب عملیّات) طی می کردن.

اونقدر بعضی از این بچه ها بالا می رفتن که علمای سالخورده که عمرشون رو تو راه خدا و پیغمبر صرف کرده بودن، می رفتن جبهه که از معنویّت بچه ها استفاده کنن!

راز این پیشرفت تو جبهه چی بود؟

میشه همون حالت رو ما الان داشته باشیم؟

تفسیر کشاورزِ راننده تاکسی!

همسایه ای داریم که «کشاورزه» و گاهی «مسافر کشی» هم می کنه.

یه روز داشتیم مسیری رو با هم می رفتیم. مطلبی گفت که خیلی خوشم اومد و ذوق زده شدم و با خودم گفتم حتما باید این رو بنویسم؛ گفت:

 

«من کشاورزم!

وقتی که ما آب تو زمینمون ول می کنیم، تا چند روز بعد اثر آب هست، یعنی زمین و جوبای اطرافش گِله؛ و خب چند روزی طول می کشه که دوباره مثل روز اولش سفت و خاکی بشه.

با خودم فکر می کنم می بینم تو ماجرای حضرت موسی (علیه السلام)، که با اعجاز الهی دریا شکافته شد؛ یه معجزۀ دیگه هم اتفاق افتاده که ازش حرف نمی زنن!

اونم اینکه وقتی دریا کنار بره، طبیعتا کفِش خیسه!

میلیونها سال این حجم عظیمِ آب روی این زمین بوده، پس این زمین خیلی خیلی گِله و  بنی اسرائیل نمی تونن اینطوری ازش رد بشن!

پس حتما خدا کف دریا رو هم براشون خشک کرده و اونا راحتِ راحت رد شدن...»

راست می گفت؛ طبیعتا این اتفاق باید افتاد باشه.

اما چیزی که برام خیلی جالب بود این بود که چرا من که این همه تا حالا ماجرای حضرت موسی (علیه السلام) و فرعون رو شنیدم و خوندم، تا حالا به این نکته دقت نکرده بودم؟!!

 

یکی از اساتیدم حرف جالبی می زد؛ می گفت:

«گاهی شما یه چیزی از آیه ای می فهمی که تا حالا کسی اون رو نفهمیده بوده، حتی مفسّرین بسیار بزرگ!»

 

قرآن برای همۀ ما، با هر سنّ و سواد و زاویۀ دیدی که داشته باشیم مطلب داره...

 

بعدا نوشت:

البته خود قرآن به این مطلب تصریح کرده. اونجا که میفرماید:

«وَ لَقَدْ أَوْحَیْنا إِلى‏ مُوسى‏ أَنْ أَسْرِ بِعِبادی فَاضْرِبْ لَهُمْ طَریقاً فِی الْبَحْرِ یَبَساً لا تَخافُ دَرَکاً وَ لا تَخْشى‏» [1]:

و همانا به موسى وحى کردیم که: بندگانم را شبانه [از مصر] حرکت بده، و براى آنان راهى خشک در دریا قرار ده که [در آن موقعیت‏] نه از رسیدن فرعونیان بترسى و نه از غرق شدن بهراسى.

#خاطره_کده

_________________________

[1] طه: 77.