تولد یکسالگی کرونا
گرچه در نگاه اوّل، بار معنایی «تولّد»، مثبت به نظر میرسه، و به کار بردنش برای بیماری وحشتناکی مثل «کرونا» جالب به نظر نمیرسه، امّا خب واقعا یکسال از تولدش میگذره، چه خوشمون بیاد چه نیاد...
آغاز ترم جدید دانشگاه، مصادف شد با خبر رسیدن کرونا به ایران!
فقط یک هفته از ترم جدید گذشت، که دانشگاه تعطیل شد!
البته مدل تعطیل شدن هم در نوع خودش واقعا بی سابقه بود:
اولش گفتن: حضور دانشجویان در کلاسها الزامی نیست و اگه کسی شرکت نکنه، غیبت نمیخوره!
بعد گفتن فعلا کلاسها تعطیله امّا دانشجویان می توانند از فضای حجره ها استفاده کنند و سلف همچنان فعّال است!
مونده بودیم بریم یا بمونیم، که گفتیم می مونیم تا ببینیم چی میشه!
بعد دیدن که ما هنوز هستیم، و از اون طرف هنوز انگار دلشون نمی اومد که رسما تعطیلمون کنن، گفتن:
دیگه سلف فعّال نیست!
اونایی که سخت جون تر بودن، گفتن اشکال نداره، خودمون غذا درست میکنیم.
دیدن مثل اینکه ما به این سادگیا از رو نمیریم: گفتن دیگه حجره ها رو باید تخلیه کنید!
ولی هنوز نگفته بودن که تعطیل هستیم یا نه!!!
و این شد که ما در هاله ای از ابهام، مجبور به ترکِ دانشگاه و هجرت از جوار امام هشتم(علیه السلام) شدیم...
...
اون روزا اصلا فکرشو نمیکردم که کرونا یکسالگیِ خودشو ببینه! نهایتا میگفتم تا تابستون دیگه تموم میشه، اما...
اما حالا واقعا نمیدونم تا کی قراره باشه...
...
البته کرونا کنار همه بدیهایی که داشت، الطاف خفیّه و جلیّه ای هم داشت.
یکیش همین رشد یا شکل گیری آموزشهای مجازی!
پتانسیلی که نمیدونم چرا تا حالا اون بهایی که باید بهش داده میشد، نشده؟!
تو حالت عادی نمی تونستم هفته ای 15 عنوان کلاس داشته باشم!
واقعا الان بهترین فرصت برای گذروندن دوره هاییه که تا قبل از این به این سادگیها در دسترس نبودن...
و از طرف دیگه، کلاسهایی که از 60 دقیقه، نهایتا 10 دقیقه شون مفید بود، در این ایّام به سادگی سپری شدن و دیگه حسّ عذاب وجدان از حضور اجباری در این مدل کلاس ها رو نداشتم (:
#خاطره_کده
