توبه ای اینگونه

ما وقتی می­خواهیم به دیدن کسی برویم، با همان سر و وضعی که در منزل داریم که نمی­رویم! استحمامی می­ کنیم، لباسی عوض می­ کنیم، عطری می­زنیم، فکر می­ کنیم که چه بگوییم و چگونه بگوییم و...

ورود به ایّامی که مورد عنایت و لطف خاصّ پروردگار است (همچون ماه مبارک رمضان)، آداب وشرایط خودش را دارد.

 

شست و شویی کن و آنگه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو این دِیرِ خراب، آلوده

پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به در آی
که صفایی ندهد، آبِ تراب آلود

 

پس لازم است انسان با آمادگی کامل وارد این اوقات شریف شده و در مدّت اقامت نیز آداب را رعایت کند.

 

یکی از توصیه هایی که ائمۀ اطهار(علیهم­ السّلام) و علمای اسلام به این منظور بیان فرموده­ اند «توبه» است.

 

امام سجاد(علیه ­السّلام) در یکی از دعاهای ماه رمضان، چنین با خداوند متعال مناجات می­ کند:

«أَنْتَ الَّذِی فَتَحْتَ لِعِبادِکَ باباً إِلَى عَفْوِکَ، وَ سَمَّیْتَهُ‏ التَّوْبَةَ،...فَقُلْتَ‏ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً...، فَما عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ ذلِکَ الْبابِ یا سَیِّدِی بَعْدَ فَتْحِهِ، وَ إِقامَةِ الدَّلِیلِ عَلَیْه‏؟...» [1]:

خدایا! تو کسی هستی که برای بندگانت دری به سمت بخشش خود گشودی و آنرا «توبه» نامیدی، پس گفتی: بسوی خداوند توبه کنید، توبه ­ای خالصانه...، پس ای مولای من! دیگر چه عذر و بهانه­ ای است برای کسی­که از ورود به این باب غفلت کند، بعد از آنکه تو آنرا گشودی و به سویش راهنمایی کردی؟...

 

پس سزاوار است که پیش از ورود و یا در ابتدای ورود به این اوقات فرخنده، برای اینکه شروعی بهتر داشته باشیم، ابتدا خود را در چشمه سار توبه شستشو دهیم تا با ظاهر و باطنی پاک و با صفا وارد ضیافت الهی شویم.

به این منظور، غسل و نماز توبه نیز سفارش شده است:

سید بن طاووس روایت کرده است: «رسول خدا(صلّی ­الله­ علیه­ و آله) در یکشنبۀ ماه ذی القعده از منزل بیرون آمد و فرمود: ای مردم! کدام یک از شما می خواهد توبه کند؟

عرض کردیم: همه می خواهیم توبه کنیم.

فرمود: غسل کنید و وضو بگیرید و 4 رکعت نماز(در هر رکعت: حمد + 3 مرتبه توحید + فلق + ناس) بخوانید، سپس 70 مرتبه استغفار کنید و آنرا به «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ» ختم کنید.

آنگاه دست ها را بالا آورید و بگویید:

«یا عَزِیزُ یا غَفَّارُ، اغْفِرْ لِی‏ ذُنُوبِی‏ وَ ذُنُوبَ‏ جَمِیعِ‏ الْمُؤْمِنِینَ‏ وَ الْمُؤْمِناتِ‏ فَإِنَّهُ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إلَّا انْت».

سپس فرمود: هر بنده­ ای از امّت من این عمل را انجام دهد، از آسمان به او ندا می شود: «ای بندۀ خدا! عمل خود را از سرگیر، زیرا توبۀ تو پذیرفته و گناهت آمرزیده شد» و...

عرض کردیم: ای رسول خدا! اگر بنده­ ای این عمل را در غیر این ماه (ذی القعده) انجام دهد چه اثری خواهد داشت؟

فرمود: «همانند آنچه توصیف کردم برای او خواهد بود...» [2].

 

و نیز خواندن «مناجات التائبین» امام زین العابدین(علیه­ السّلام) ـ اوّلین مناجات از مجموعۀ مناجات های پانزده گانۀ ایشان که در مفاتیح الجنان هم آمده (لینک) ـ بسیار پسندیده و تأثیر گذار است.

#پرونده_ویژه

#ماه_رمضان

___________________

[1] دعای 45 صحیفه سجادیه.

[2] اقبال الاعمال، ج2، ص20.

مهمون سر زده

فرض کنید خونتون به شدّت شلوغ و به هم ریخته است و همه چیز نامرتّبه.
و هیچ میوه و شیرینی و چیزی که بشه به عنوان پذیرایی استفاده کنید هم الان تو خونه نیست!
تو همین وضعیت یکدفعه زنگ خونه به صدا در میاد و چند تا مهمون سر زده از راه می رسن و چاره ای هم ندارید جز اینکه در رو براشون باز کنید!!

 

چه حالی می شید؟
تو مدّتی که تو خونه هستن، شما چه وضعیّتی دارید؟
بهتون خوش میگذره؟
لذّتی هم می برید؟

 

(یه لحظه واقعا بهش فکر کنید...)

 

حالا اگر همین مهمونا از قبل خبر داده بودن  که میان، وضعیت شما چطور بود؟
قطعا هم خونه زندگی رو مرتّبِ مرتّب می کردین و هم میوه و چای رو از قبل آماده.

...

 

«نماز» می تونه برای ما مهمون سرزده باشه، یا مهمونی که با آمادگی قبلی اومده.
اگه غرقِ کارهای روزمره شده باشیم و یکدفعه صدای اذون بلند بشه و تازه یادمون بیفته که باید بریم دستشویی و وضو بگیریم و بیایم نماز بخونیم، یعنی غافلگیر شدیم و همونطوری که وقتی مهمون، سرزده بیاد، خوشمون نمیاد و لذّت نمی بریم، وقتی اینطوری با نماز مواجه بشیم هم، لذّت و بهره ای که باید می بردیم رو نمی بریم.

 

از اون طرف، اگه چند دقیقه ای قبل از اذون، حواسمون به نماز باشه و بریم وضو بگیریم و بیایم بشینیم سر سجّاده  و ذکری یا دعایی یا قرآنی بخونیم، این یعنی ما کاملا از قبل آماده ایم و اصلا غافلگیر نشدیم، و طبیعتا این نماز بیشتر می تونه ما رو رشدمون بده.

 

 

 

اللهمّ ارزقنا...

#دل_کده

از کلّه ی سحر!

شده تا حالا صبح علی الطلوع، تصمیم بگیرید برید کوهنوردی، پارکی، بیرون شهری، جایی؟

بعد که رفتید، ببینید چند نفری با گرمکن و لباس ورزشی، یا در حال ورزشن، و یا میخوان برگردن؟!

بعد متوجّه بشید که اینا سالهاست که هر روز یا چند روز در هفته برنامشون همینه؟!

 

تو ذهنتون راجع به این افراد چه فکری می کنید؟!

(یه لحظه واقعا فکر کنید لطفا!)

 

غیر از اینه که با خودمون میگیم: عجب آدمای با فکری! عجب آدمای با اراده ای! عجب آدمای آینده نگری!

برای اینکه همیشه سالم و سرِحال و سلامت باشن و مریضی دیرتر به سراغشون بیاد، از کلّۀ سحر میان ورزش!

و تَهِ دلمون دوست داریم که کاش ما هم چنین عزم و اراده ای داشتیم و...

 

حالا فرض کنید همون صبح زود دارید به مقصد کوه از شهر خارج میشید،

بعد از کنار یه مسجد رد میشید که مردم، بعد از نماز صبح دارن از مسجد خارج میشن و هوا هنوز تاریکه!

 

تو ذهنتون راجع به این آدما چه فکری می کنید؟!

(یه لحظه واقعا فکر کنید لطفا!)

 

آیا با خودمون میگیم: عجب آدمای دور اندیشی؟! یعنی حاضرن برای آخرتشون از الآن کار کنن؟!

چه اراده ای دارن که از خواب ناز دل بریدن؟!

آیا غیر از اینه که اینا هم مثل همون ورزشکارا می مونن؟ و حتّی آینده نگر تر!

 

بی خود نیست که در روایت، یاران امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) اینگونه توصیف شده اند:

«...لُیُوثٌ بِالنَّهَارِ رُهْبَانٌ بِاللَّیْل‏ِ...» [1].

و آیا دلمون میخواد که ما هم...؟

اللهمَّ ارزقنا...

#حدیث_کده

______________________

[1] منتخب الأنوار المضیئة فی ذکر القائم الحجّة (علیه السلام‏)، (قرن 8)، ص 195؛ بحار الانوار، ج 52، ص 386.

حداقل حضور قلب در نماز!

هرکاری یه حداقلی داره و یه حداکثری.

حضور قلب در نماز هم یه حداقلی داره و یه حداکثری.

حداکثرش اینه که از لحظۀ وضو گرفتن برای نماز دلمون مشغول خدا باشه تا بعد از نماز که داریم تعقیبات رو می خونیم؛

و حداقلش اینه که لحظۀ شروع نماز، یعنی اون موقعی که می خوایم «تکبیرة الاحرام» رو بگیم، واقعا دلمون مشغول غیر خدا نباشه!

اگه هرجای نماز حضور قلب نداریم، لا اقل لحظۀ شروعش رو با حضور قلب شروع کنیم.

 

از امام صادق (علیه السلام) روایت شده: «فَإِذَا کَبَّرْتَ فَاسْتَصْغِرْ مَا بَیْنَ السَّمَاوَاتِ الْعُلَى وَ الثَّرَى دُونَ کِبْرِیَائِهِ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى إِذَا اطَّلَعَ عَلَى قَلْبِ الْعَبْدِ وَ هُوَ یُکَبِّرُ وَ فِی قَلْبِهِ عَارِضٌ عَنْ حَقِیقَةِ تَکْبِیرِهِ قَالَ یَا کَاذِبُ‏ أَ تَخْدَعُنِی‏ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأَحْرِمَنَّکَ حَلَاوَةَ ذِکْرِی وَ لَأَحْجُبَنَّکَ عَنْ قُرْبِی وَ الْمُسَارَّةِ بِمُنَاجَاتِی‏» [1]:

زمانیکه تکبیر گفتی، هرآنچه در آسمانها و زمین هاست را در مقابل عظمت خداوند متعال کوچک بشمار؛ پس همانا اگر بنده تکبیر بگوید، در حالیکه در قلبش به حقیقت تکبیر توجهی ندارد، خداوند متعال در مقابل تکبیرش گوید: ای دروغگو! آیا مرا فریب می دهی؟! به عزّت و جلالم سوگند که قطعا تو را از چشیدن لذت ذکر خود و از رسیدن به قرب خودم  و از سرور مناجات با خود محروم می کنم!

#حدیث_کده

_____________________________

[1] مصباح الشریعه (منسوب به امام صادق علیه السلام)، ص106، بحار الانوار، ج81، ص 230.

بسیار جدید، فوق العاده تکراری!!

فرض کنید شما 20 تا لباس همرنگ و همجنس داشته باشید و هر روز هم یکی رو بپوشین،

آیا اطرافیان متوجه تغییری در شما میشن؟

قطعا نه!

اما شما واقعا هر روز دارین یه تیپ جدید می زنید!!

 

خیلی چیزها تو زندگی ما هست که مثل همین لباسهای همرنگِ جدید می مونن.

که چون ظاهرشون مثل همه، ما متوجه تغییر اونها نمیشیم، و این خیلی به ضرر ماست.

 

این طوری بعد نماز دعا کن

هم بسیار پر محتواست، و هم اجر بسیار بالایی داره.

یکی از دعاهایی که خوندنش در تعقیبات نماز سفارش شده رو میگم؛ واقعا جا داره که هیچوقت ترک نشه.

 

از پیامبر رحمت (صلی الله علیه و آله) روایت شده: 

کسی که میخواهد خدا در روز قیامت او را به خاطر اعمالش متوقف [و مؤاخذه] نکند و پروندۀ اعمالش را باز نکند، بعد از هر نماز این دعا را بخواند: 

 

«اللَّهُمَ‏ إِنَ‏ مَغْفِرَتَکَ‏ أَرْجَى‏ مِنْ‏ عَمَلِی‏ و إِنَّ رَحْمَتَکَ أَوْسَعُ مِنْ ذَنْبِی اللَّهُمَّ إِنْ کَانَ ذَنْبِی عِنْدَکَ عَظِیماً فَعَفْوُکَ أَعْظَمُ مِنْ ذَنْبِی اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ أَکُنْ أَهْلًا أَنْ تَرْحَمَنِی‏ فَرَحْمَتُکَ أَهْلٌ أَنْ تَبْلُغَنِی وَ تَسَعَنِی لِأَنَّهَا وَسِعَتْ کُل‏ شَیْ‏ءٍ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ» [1]

محبوب دلها میشی...

امیرمؤمنان علی (علیه السلام) به یاران خود سفارش میکردند که: 

هرکس در سجده، بین اذان و اقامه بگوید: «رَبِّ لَکَ سَجَدْتُ خَاضِعاً خَاشِعاً ذَلِیلا»، خداوند متعال می فرماید: اى ملائکۀ من، به عزّت و جلالم سوگند، قطعا محبّت او را در دل مؤمنین و هیبتش را در دل منافقین قرار خواهم داد [1]

 

#حدیث_کده

___________________________________

[1] فلاح السائل، ص152.

حال نافله خوندن نداری؟!

فرض کن تو یکی از امتحانا نتونستی نمرۀ قبولی بیاری، بعد استاد بگه اگه فلان تحقیق رو انجام بدی، یا فلان مطلب رو کنفرانس بدی، نمره قبولی بهت میدم، 

از این فرصت چطوری استفاده میکنی؟

 

در روایتی از امام باقر (علیه السلام) آمده: «...إِنَ‏ الْعَبْدَ لَا یُقْبَلُ‏ مِنْ‏ صَلَاتِهِ‏ إِلَّا مَا أَقْبَلَ‏ عَلَیْهِ‏ مِنْهَا بِقَلْبِهِ‏»:

همانا از نماز بنده، تنها آن مقدار که با قلبش توجه داشته است پذیرفته می­شود.

مردی گفت: پس ما هلاک شدیم!

حضرت فرمودند: هرگز! همانا خداند عزّ و جلّ [نقص] آنرا با نوافل کامل می­کند [1].

 

یه لحظه فکر کن،

یه لحظه به خودت نگاه کن، 

ببین تو نمازات چقد حضور قلب داری،

اگه حضور قلب نداری، یا درصدش خیلی کمه، 

خب بسم الله، 

با نوافل جبرانشون کن.

 

گر گدا کاهل بوَد تقصیر صاحبخانه چیست؟