مهمانسرای حضرت
مطابق روایتی [1]، هر کدام از ایّام هفته متعلق به یک یا چند تن از معصومین(علیهم السّلام) است. در این بین روز یکشنبه متعلق است به امیرالمؤمنین علی(علیه السّلام) که در بخشی از زیارت ایشان در این روز می خوانیم:
«...یَا مَوْلاىَ یَا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ، هَذاَ یَوْمُ الْأَحَدِ وَ هُوَ یَوْمُکَ وَ بِاسْمِکَ، وَ أَنَا ضَیْفُکَ فِیهِ وَ جارُکَ، فَأَضِفْنِى یَا مَوْلاىَ وَ أَجِرْنِى، فَإِنَّکَ کَرِیمٌ تُحِبُّ الضِّیافَةَ، وَ مَأْمُورٌ بِالْإِجارَةِ، فَافْعَلْ مَا رَغِبْتُ إِلَیْکَ فِیهِ، وَ رَجَوْتُهُ مِنْکَ...»[2]:
«ای مولای من، ای امیرمؤمنان، امروز روز یکشنبه و روز تو و به نام توست و من در این روز میهمان و پناهنده به توام، ای مولای من، از من پذیرایی کن و مرا پناه ده، چه همانا تو کریمی و مهمان نوازی را دوست می‌داری و از سوی خدا مأمور به پناه دادنی، پس خواهشی را که برای آن در این روز بسوی تو میل نمودم و آن را از تو امید دارم را بر آورده ساز.»
همانطور که هر یکشنبه میهمان امیرالمؤمنین(علیه السّلام) هستیم، در تمام ماه رجب نیز بالخصوص میهمان آن حضرت بوده و سر سفرۀ احسانشان نشسته ایم.
خاطر ما آسوده است که خوب میزبانی داریم و او خود به خوبی میداند که چگونه از میهمانانش پذیرایی کند. نگرانی ما از بهره بردن خودمان از فرصتهای ویژۀ این ضیافت علوی است. نگران آن هستیم که مبادا چشم باز کنیم و ببینیم که ماه رجب با تمام خوبی هایش دارد از ما خداحافظی می کند و ماه شعبان از راه می رسد، اما آن طور که باید و شاید از ماه امیرالمؤمنین(علیه السّلام) استفاده نکرده ایم.
#پرونده_ویژه
#ماه_رجب
_____________________
[1] بحار الانوار، ج 99، ص 210.
[2] همان، ص212.
