محمد هادی بیات

من تو این حوزه درس می خوندم، آقا رضا تو حوزه ای که با ما یک کوچه فاصله داشت.

به مناسبتی با هم آشنا شدیم؛ اما از این آشنایی خاطرۀ بدی تو ذهن من موند و خلاصه رضایتی از این آشنایی نداشتم،

گاهی هم که همدیگه رو می دیدیم، سلام و علیکی می کردیم.

چند سال گذشت، رفته بودم «دانشگاه رضوی» برای مصاحبۀ ورودی،

بیرون سالن نشسته بودم که یه دفعه آقا رضا هم اومد و همدیگه رو دیدیم وگفت: «چطوری هم مباحث؟»،

با خنده جواب سلام دادم و احوالپرسی کردم، ولی از واژۀ «هم مباحث» اصلا خوشم نیومد و استقبالی از این حرف نکردم، (بعدها آقا رضا بهم گفت که فهمیدم از حرفم خوشت نیومد).

خلاصه، هر دومون رشتۀ «علوم قرآن و حدیث» رو انتخاب کرده بودیم و هر دو تو یه روز برای مصاحبه اومده بودیم و بین اون جماعتِ غریبه، همون شناخت مختصرِ قبلی (از باب اینکه در بیابان لنگ کفش نعمتی است) غنیمت بود و باب گفتگو باز شد.

جالب اینکه، هر دو هم تو دانشگاه پذیرفته شدیم، شمارۀ دانشجویی مون هم دقیقا پشت سر هم بود و حجره ای که تو دانشگاه بهمون دادن دقیقا کنار هم بود و شدیم همسایه! و اتفاقا بیشتر کلاسهامون هم باهم بودیم و خلاصه آخرش شدیم «هم مباحث».

با اینکه تو خیلی از مسائل درسی با هم اختلاف داشتیم و حرف هم رو قبول نمی کردیم، ولی خیلی از مباحثه با هم کِیف می کردیم، چون همین اختلاف نظر باعث می شد حرفهامون خیلی بیشتر چکش کاری بشه.

اینقدر این مباحثه ها برامون برکات داشت که حتی تو «سلف» و موقع غذا خوردن هم دست از سر هم بر نمی داشتیم و اکثر اوقات یه بحثی مطرح می کردیم.

اون روزی که آقا رضا بهم گفت «چطوری هم مباحث؟»، هیچوقت فکر نمی کردم که حتی تو اوضاع کرونایی که دانشگاه تعطیله و ما هم کیلومترها با هم فاصله داریم، مباحثمون از طریق تماس تصویری همچنان برقرار باشه و اینقدر روی هم دیگه اثرات متقابل گذاشته باشیم.

یاد این آیۀ شریفه افتادم که « عَسى‏ أَنْ‏ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ عَسى‏ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُون‏» [بقره: 216]:

چه بسا چیزى را خوش نداشته باشید، حال آن که خیرِ شما در آن است. و یا چیزى را دوست داشته باشید، حال آنکه شرِّ شما در آن است‏.

#خاطره_کده

#آیه_کده