شبی استثنایی، در حرم امام مهربانیها
چند سال قبل، یه برهه ای پی در پی تو مشهد زلزله میومد.
ساختمون حوزه ما هم خیلی کوچیک و قدیمی بود و تو زلزله حسابی خطرناک!
نیمه های شب بود که باز هم زلزله اومد و ما هم سراسیمه از حجره ها زدیم بیرون و اومدیم تو حیاط.
مردّد بودیم که حالا برگردیم تو حجره ها و بخوابیم یا چی؟ (چون خیلی وقتا اوّلش چندتا پس لرزه میاد و بعد زلزلۀ اصلی).
گفتیم بریم حرم، یه زیارتی بکنیم، بعد برمیگردیم میخوابیم.
وقتی از فرعی رفتیم تو خیابون اصلیِ منتهی به حرم، با منظرۀ بسیار عجیبی مواجه شدیم!
اون موقع شب، یه عالمه آدم با ماشین و موتور و پای پیاده، به سمت حرم حرکت میکردن! طوری که ترافیک هم شده بود!
کاملا مشخص بود که همه از ترس زلزله دارن به سمت حرم حرکت می کنن.
رسیدیم حرم.
رفتیم شبستانِ گرمِ مسجد گوهرشاد، (نزدیکترین شبستانِ مسجد به روضۀ منوّره که زمستونا چنان گرمه که هر چقدر آدم اجیر هم باشه، چُرتیش میکنه).
با کمال تعجّب دیدم که یه عالمه آدم تو شبستان خوابن!! با اینکه خادمای حرم هیچوقت نمیذارن کسی تو گوهرشاد بخوابه. شده بود مثل موکبای مسیر پیاده روی اربعین که چِفت در چِفت آدما میخوابن.
یه حسّ و حال خیلی خوب و قشنگی حاکم بود.
این همه آدم از جاهای مختلف شهر، موقع زلزله، امن ترین جا رو حرم امام رضا(علیه السلام) دیدن و اومدن اینجا.
احساس میکردی مثل گنجشکی هستی که از ترس اینکه مبادا طوفان لونه اش رو خراب کنه، به حرم پناه آورده و کنار مضجع منوّر امام رئوف به خواب فرو رفته!
موقع نماز صبح که شد، خادما همۀ مردم رو آروم آروم بیدار کردن...
حاج آقای مجتبوی (اما جماعت شبستان)، قبل از نماز چند دقیقه ای از لطف و مهربانی امام صحبت کردن که آنچنان تأثیرگذار بود که هق هق گریۀ مردم بلند شد و نگرانیها از دلها رفت که رفت...
یه نماز صبح دلچسب خوندیم و بعدش، دوباره همونجا خوابیدیم.
آخ که چه خواب لذّت بخشی بود!
...
#خاطره_کده
#آیه_کده
______________________
[1] الزلزلة: 1.
[2] الإسراء: 71.
